Opgescheept met vergevorderde kickboksers vloog ik – ondanks dat ze op hun manier wel rekening met me hielden – de eerste maanden de hele zaal door, niet in staat ook maar enig weerstand te bieden tegen de loeiharde trappen en klappen die werden uitgedeeld.

Ooit heb ik het veelvuldig gedaan: kickboksen. In een tijd dat daar nog geen sportscholen voor waren, maar je met een summier groepje fanatici in een plaatselijk, aftands gymlokaaltje trainde. Dat was (auch) zo’n twintig jaar geleden.

Enige vrouw

Als enige vrouw in een groep met een nogal hoog testosteron gehalte, had ik het vooral in het begin best zwaar. Opgescheept met vergevorderde kickboksers, vloog ik – ondanks dat ze op hun manier wel rekening met me hielden – de eerste maanden de hele zaal door, niet in staat ook maar enig weerstand te bieden tegen de loeiharde trappen en klappen die werden uitgedeeld. Maar toch lag het mij, dat kickboksen. Ik liet me niet zo makkelijk uit het veld (of in dit geval uit de zaal) slaan maar werd er juist bloedje fanatiek door. Ik trainde mezelf kapot om zo snel mogelijk op een dusdanig niveau te komen, dat ik op zijn minst een kans had tijdens het sparren. Dat lukte me sneller dan iedereen (inclusief mijzelf) verwachtte en daarmee veroverde ik het respect van de complete groep. Wat een gouden tijd hebben we gehad en wat een heerlijke ploeg mannen om mee te trainen!

Twee keer per week kickbokste ik en daarnaast was ik regelmatig te vinden in mijn favoriete fitnesscentrum. Ik beschikte dan ook over een dijk van een conditie, stalen buikspieren en best indrukwekkende bi- en triceps! (Al zeg ik het zelf…)

Fubber armen

Hoe anders is het nu? De respectabele bi- en triceps hebben inmiddels plaats gemaakt voor flubberende kipfilets, mijn buikspieren heb ik er volgens mij tegelijk met de jongste telg uitgeperst en verder beschik ik over de conditie van een stacaravan! Lichtelijk (ahum) out of shape kan ik dus wel zeggen.

Hoe dat kan? Tja, onregelmatige diensten maken het onmogelijk om frequent te trainen. Want sportscholen trainen (logischerwijs) op vaste dagen en tijden en dat gaat helaas niet altijd samen met mijn werkrooster. Zodoende mis ik herhaaldelijk trainingen, raak ik daardoor achterop en maak ik (te) weinig progressie om mee te kunnen komen met de groep. En dat frustreert me dan weer dusdanig, dat dat mij het plezier erin volledig ontneemt. Een privétrainer zou een geweldige oplossing zijn en dat zou ik echt dolgraag willen, ware het niet dat zoiets buiten ons budgettair bereik valt…

Nee, dan het andere ‘excuus’ om niet te kunnen trainen: mijn kids! Mijn heerlijke, energie slurpende vampiertjes die ervoor zorgen dat mijn batterij over het algemeen meer leeg is dan vol. En geloof me, die volle batterij heb je nodig om deze sport te kunnen blijven volhouden.

Dus zo vermorzelden werk en moederschap mijn grote liefde dat kickboksen heet. En ik mis het enorm! Zelfs na die 20 jaar blijft het nog kriebelen. Soms vraag ik me af of ik niet gewoon de sfeer en het gevoel van toen mis. Het was een bijzondere tijd, waar ik met voldoening naar terug kijk. Jammer genoeg was het ook in een tijd waarin er nog geen smartphones waren en moet ik het louter met mijn herinneringen doen. Spijtig genoeg heb ik geen enkele foto uit die tijd. Zou dat het gemis versterken denk je?

Nee, het is meer dan dat. Het respect voor elkaar, compleet stukgaan tijdens de trainingen, de pijn, de overwinning, het plezier en het enorme samenhorigheidsgevoel dat deze sport teweeg kan brengen. Noem me gestoord, maar ik hou ervan!

Krakkemikkig

Ik wilde ik zó graag weer gaan trainen. Groepslessen mogen dan geen optie zijn vanwege mijn onregelmatige diensten, maar de bokszak die ooit plaats moest maken voor een babykamer en daardoor in een stoffig hoekje belandde, kan nog prima een paar decennia meer mee! Onlangs hebben we ons ‘rommelkamertje’ omgedoopt tot mini sportruimte en het wordt hoog tijd dat ik daarvan gebruik ga maken. Nu de jongste naar school gaat, heb ik eindelijk wat energie (en tijd) over om gewoon thuis te gaan trainen. No more excuses!

Of toch? Nou, geen excuses, maar wel domme pech! Is het niet een gescheurde enkelband dan wel een ontstoken teen (dat klinkt heel onnozel, maar doet werkelijk loeizeer), of een vaste rug. Doodmoe wordt ik van mezelf. Altijd wel iets. Ik wil wat doen verdomme! Ik heb niet voor niets mijn man de kop gek gezeurd dat hij nou eindelijk die bokszak eens op moest hangen!

Afgelopen vrijdag kreeg ik eindelijk het verlossende woord van mijn fysiotherapeut: groen licht om ‘rustig aan’ wat te gaan trainen. Ha! Dat hoef je Dafje geen twee keer te zeggen. Dus los ging ik! Hoewel moeders wel beetje ‘roestig’ is, verleren doen we het nooit natuurlijk. Tja, bloed kruipt waar het niet gaan kan. En na de tijd? Compleet stuk natuurlijk, maar helemaal voldaan. Dit smaakt naar meer!