Luttele seconden sta ik verstandeloos aan de grond genageld. Dit had ik zó niet aan zien komen!

Een late trein vanuit Roodeschool. Ik stop in Warffum, één van de vele tussenliggende stations. De enige persoon die daar staat is een jonge knul van – zo schat ik – een jaar of vijfentwintig. Meestal heeft de jeugd louter aandacht voor hun mobiele telefoon en zijn ze zich door hun oordopjes of koptelefoons ook nog eens nauwelijks bewust van de buitenwereld. Maar deze jongeman niet. Hoewel hij wél oordopjes in heeft en ook ‘gewapend’ is met een mobieltje, kijkt hij de cabine in als ik aan kom rijden en schenkt me spontaan een vriendelijke, warme lach. “Goh!” Denk ik en glimlach een beetje. “Leuke knul zeg. Lekkere kop blond haar, goed lijf (ja duh, ik ben dan wel ‘oud’ en getrouwd, maar niet blínd) en ook nog eens vriendelijk, daar hou ik wel van!”

Stomverbaasd

Ik vervolg mijn weg langs de stations en kom uiteindelijk aan op hoofdstation Groningen. Daar wissel ik van trein. Als laatste persoon stap ik de trein uit en tot mijn verrassing staat de jongeman breed glimlachend op me te wachten. Hij stelt me een vraag (iets onbenulligs over zijn O.V.) en loopt ondertussen met me mee naar mijn volgende trein een perron verderop. Hij is uiterst charmant en we praten wat over koetjes en kalfjes en vrouwelijke machinisten. En juist als ik het gesprek wil beëindigen om mijn trein gereed te gaan maken, zegt hij totaal onverwacht: “Heb je misschien een keertje zin om met mij wat te gaan drinken?” Stomverbaasd kijk ik hem aan. Maakt hij nou een grapje? Doordringende blauwe ogen kijken hoopvol naar me terug. Nee dus. Luttele seconden sta ik verstandeloos aan de grond genageld. Dit had ik zó niet aan zien komen! “Och lieve skat!” roep ik abrupt in mijn ontsteltenis. “Weet je wel hoe oud ik ben?” Zijn uitdrukking verandert van hoopvol naar verontwaardigd en ter verdediging stamelt hij: “Eh…Nou… Maakt dat wat uit dan?”

Uit de markt

Aan de vinnige toon in die laatste woorden merk ik dat ik hem beledigd heb. Ik bied hem mijn excuus aan voor mijn lompheid en zeg dat ik me zeer gevleid voel, maar dat ik inmiddels al zó lang ‘uit de markt’ ben dat ik – klaarblijkelijk – niet eens normaal weet te reageren op een dergelijk (on)eerbaar voorstel. Daarna vertel ik hem hoe oud ik daadwerkelijk ben (vijfendertig natuurlijk) en gelukkig moet hij nu zelf ook lachen. “Had ik niet gedacht!” is zijn respons en daarmee sluit hij het gesprek af. Hij wenst me een fijne avond en wandelt zelfverzekerd het perron af. Vol ongeloof sta ik hem na te kijken. Werd ik nu serieus uitgevraagd door een knul die zo uit een Calvin Klein poster kon zijn gelopen? (Waarvan ik bijna de moeder had kunnen zijn, maar dat laat ik liever even buiten beschouwing.) Damn! Ik wist niet dat ik nog een beetje in de markt lag joh!

Als ik toch een jaartje of tien jonger was geweest…. #jemaaktwatmeeopdetrein

Photocreds: Shutterstock