Ik zet Nouri gewoon op de foto gewoon zoals hij is. En net als iedere trotse moeder deel ik die foto op Facebook. Maar blijkbaar zit er dus verschil in wat je mag posten als je geen ‘Bleu Band’ gezin bent.

“Ik zou die foto van facebook halen hoor, want dit is sneu voor Nouri.”Kreeg ik te lezen in een privé berichtje op Facebook. In dit geval ging het om een onschuldige ‘duik in het zwembad’ foto. Gewoon een vakantie kiekje, zoals miljoenen mensen die op Facebook posten. Maar deze persoon vond dat ik die foto maar beter van Facebook kon halen, want ten eerste is Nouri best wel dik en het zou sneu zijn als hij daarmee gepest werd. En ten tweede zag je zijn borsten en dat zou hem in een beschamende positie brengen.

Tja, Nouri is stevig inderdaad. De hormonen die de afgelopen jaren noodzakelijk waren voor zijn transitie, hebben hem helaas geen goed gedaan. En ook heeft hij een klein beetje borsten, want ja, zijn lijf is dat van een meisje en die borsten zijn al een beetje ontwikkeld voordat hij zijn behandeling kon starten. Maar wat mij betreft kunnen ze prima door voor man-boobs en niemand die dan meteen denkt: oh kijk, die is vast transgender.

Maar ook al denken ze dat wél, dan nog is het geen reden om jezelf niet te laten zien. Ik leer mijn kinderen dat ze er mogen zijn, ongeacht hun grootte, breedte, haarkleur, kledingkeus, genderkeuze of wat dan ook. Je bent mooi, precies zoals je bent en je mag gezien worden! En dus ook middels een vakantiekiekje op Facebook. Want wat voor boodschap zou ik uitdragen naar mijn kinderen als ik die foto niet zou posten uit angst voor commentaar op zijn obesitas? Of dat ik dat kleine beetje borsten weg zou photoshoppen omdat dat misschien aanstootgevend is?

Tja, vertaal dit gedrag maar eens naar de echte wereld: als wij naar het strand gaan, dan laten we Nouri toch ook niet thuis omdat er anders misschien naar hem gekeken wordt? Om maar te zwijgen van zijn borsten, want die photoshop je natuurlijk niet weg in de realiteit. Daar moet hij mee lopen, leuk of niet. Voor ons is dit de dagelijkse realiteit, maar met name voor Nouri. En ja, hij kan natuurlijk gewoon zijn kleding aanhouden op het strand, om maar van alle priemende ogen af te zijn. Maar waar ben je dan mee bezig? Je eigenwaarde laten bepalen door de buitenwereld? Dat is nou juist wat ik mijn kinderen leer om NIET te doen! En daarom zet ik Nouri op de foto, gewoon zoals hij is. En net als iedere trotse moeder deel ik die foto dan op Facebook. Maar blijkbaar zit er dus verschil in wat je mag posten als je geen ‘Bleu Band’ gezin bent.

Fat shaming

Sinds Nouri obees is geworden, heb ik gemerkt dat er toch een behoorlijk vooroordeel rust op mensen met obesitas. Want ja, als je zó dik bent, dan heb je dat zelf gedaan. Dan heb je lopen vreten, ongezond geleefd en in de ogen van de meeste mensen ben je dan minder menswaardig of zo.
Als Nouri de Mac Donalds uitloopt met een lekkere hamburger, is het commentaar: “Ja joh vetklep! Neem er nog maar eentje, die kan er nog wel bij!” En wanneer hij zijn leeftijdsgenoten niet bij kan houden en af en toe even op adem moet komen, dan vliegt een opmerkingen als “lui varken” zomaar iemand de mond uit.

Dat hij een super gezond dieet heeft, zelden snoept en veel rauwkost eet, daar staat niemand bij stil. En dat hij daarbij iedere week zo’n 90 kilometer fietst, twee keer per week fanatiek kickbokst en ook iedere woensdag naar voetbaltraining gaat, doet mensen vaak stijl achterover slaan. En dan heb ik het over de mensen die moeite doen om zich te verdiepen in de situatie, niet de mensen die van een afstandje minachtend veroordelen.

Uitleggen

Het stomme is, voor lange tijd deed ik er zelf aan mee. Ik stond meteen met klaar met een uitleg, omdat ik wilde dat mensen zouden weten dat Nouri niet zo geworden is doordat hij lui is en nooit sport. Of dat wij als ouders tekort zijn geschoten in onze opvoeding en geen perk hebben gesteld aan wat en hoeveel hij eet. Ik wilde vooral dat het duidelijk zou zijn dat het écht niet zijn eigen schuld is en hij er alles aan doet om zijn lijf gezonder en slanker te krijgen.

Maar waarom vind ik dat eigenlijk zo belangrijk? Maakt het verschil wiens schuld het is? Is iemand die obesitas heeft door zijn eigen schuld minder waard dan iemand die er niets aan kan doen? Stof tot nadenken. Want ik merk dat dat in onze maatschappij er kennelijk wél toe doet. Als je obees bent omdat je teveel hebt lopen eten, dan wordt je keihard afgeserveerd. “Eigen schuld!” Vinden mensen dan en moet je bepaalde rotopmerkingen maar accepteren. Echter, ben je obees vanwege medicatie of een ziekte, dan vindt men dat super sneu en hopen ze dat er snel verbetering in komt. Maar dat is eigenlijk best raar toch? Zijn in beide situaties deze mensen niet gewoon even menswaardig?

Depressie

Want geloof me maar: beide keren zit zo iemand er gigantisch mee. Nouri in ieder geval wel. Hij heeft er veel verdriet van dat zijn lijf in korte tijd zo ten nadele veranderde. Een privé trainer die twee keer in de week met hem gaat kickboksen mocht niet helpen. De 90 kilometer fietsen iedere dag van en naar school deed ook al niets voor zijn gewicht. Thuis probeert hij dan nog op te drukken en zijn buikspieren extra bij te houden, maar ondanks al dat sporten, groeide hij zo’n drie kilo per maand. We hebben een diëtist in de arm genomen, maar ook die stond met de handen in het haar. Ieder half jaar had Nouri nieuwe kleding nodig omdat alles weer veel te strak zat. Van een kindermaatje 164 naar herenmaat 2XL in slechts twee jaar tijd. En iedere keer als hij in de kleedkamer stond om een maat groter te vragen, zag ik letterlijk de moed in zijn schoenen zakken. Samen met zijn gevoel voor eigenwaarde. Hartverscheurend is dat.
De onmacht van dit alles heeft Nouri behoorlijk geraakt en zijn verdriet sloeg als snel om in depressie, waar hij nu nog dagelijks mee worstelt. Maar gelukkig is er ook een heel klein lichtpuntje aan de horizon. Als een minuscuul vuurvliegje in een donker bos. Waar die ons naartoe leidt? Dat is een verhaal voor de volgende blog!