Tag: ouderschap

Dagboek van een ras chaoot

.Reading time 12 minutes.

Ras chaoot. Dat ben ik. Altijd al geweest en dat zal ook nooit veranderen. In mijn hoofd woedt altijd een constante storm aan gedachten, ideeën, dromen en to do’s die als ferme tornado door mijn brein raast. En dat de hele dag door. Probeer daar maar eens orde (of rust) in te vinden.


Mijn manier van administratie doen is al mijn papierwerk in een grote doos gooien en klaar. Alles doorelkaar, niets geordend of gecategoriseerd. Het gekke is: ik weet dan wel precies waar alles ligt. “Oh Dapnne, heb je die ene brief nog, van zes jaar geleden?” En op de kop gaat Pandora’s box. Alles ligt er gewoon, dus ook die ene brief, no problem. Maar ga ik opruimen? Dan kan ik niets meer terugvinden. De logica die ik had toen ik het ordende, ontgaat mij kennelijk een dag later alweer en zo raak ik dingen écht kwijt. Spoorloos! Ik doe het nou eenmaal beter in de chaos.

Lees Meer

Jaartje over

.Reading time 7 minutes.

Onze Lynn. Ze is een bijzonder kind. Bijzonder vrolijk, bijzonder optimistisch met bijzonder veel energie. Ook met een bijzondere portie doorzettingsvermogen. Deze dame kan vijwel alles. Tenminste, alles wat ze wíl kunnen. Alles waar ze haar zinnen op gezet heeft.

Aankleden

Zo was ze nog maar 13 maanden toen ze zelf haar sokken aan kon trekken. Niet veel later lukte een broekje aantrekken ook zelf. Dat ze zich veel beter had kunnen focussen op het leren lopen, dat laten we even terzijde. Want daarin was ze weer laat: 20 maanden.
Het praten heeft ook lang op zich laten wachten. Madame uitte zich met klanken, niet met woorden. Voor de zekerheid hebben we haar toen laten testen bij het audiologisch centrum. Haar ontwikkeling in taal, spraak en rekenkundig/ruimtelijk inzicht (voor zover een peuter dat heeft) was ver beneden peil, maar met de nodige oefeningen en regelmatige bezoekjes aan de logopedist werd dat beter.

Lees Meer

Moeder, geen leerkracht.

.Reading time 12 minutes.

Zucht… Mijn geduld is nu al tot het nulpunt gedaald, dit wordt nog een leuke dag.

Lynn (6) staat om acht uur ’s ochtends al naast mijn bed. “Wanneer gaat de school beginnen mama, eh… ik bedoel juf, want jij bent vandaag juf he? Geen mama.”

Ik heb gister een late dienst gehad en lag pas luttele uren geleden in mijn bed. Mijn hersenen zijn nog niet klaar voor dit level van enthousiasme.

En zo begint dus onze eerste, officiële thuisschool dag.

Lees Meer

Lang leve de fucking bureaucratie

.Reading time 13 minutes.

En nu dit kind deze bikkelharde strijd heeft geleverd, met een boven verwachting prachtig resultaat, beweert de gemeente dat hij geen hulpmiddelen meer nodig heeft. Kennelijk gaan ze ervan uit dat nu hij naar het praktijkonderwijs gaat, hij ineens geen hersenbeschadiging meer heeft ofzo.

Al vanaf september gaat Nouri naar het voortgezet praktijk onderwijs. Komende van het speciaal onderwijs, was dat voor ons allemaal een hele stap. Van een veilige school in een gecontroleerde dorpsomgeving, naar een school met reputatie in de oncontroleerbare klauwen van grote stad. En van de dagelijkse, vertrouwde, warme taxi, naar negen kilometer op de fiets in het veelal grimmige, Nederlandse weer.

Lees Meer

Het leed dat zwemdiploma heet

.Reading time 18 minutes.

De eerste lessen met Lynn weet ik mij nog goed te herinneren: ik had na afloop haar nagel- en vingerafdrukken in mijn schouders en nek staan.

Het hoort er bij, vooral in ons waterrijke landje: zwemdiploma’s halen. En menn, wat ben ik er klaar mee, dat hele zwem-gedoe. Hoe mensen met drie of meer kinderen het allemaal doen, is mij een raadsel. Ik kan na nummer twee al geen zwembad meer zien!
Je kent ons gezinsmotto onderhand wel: abnormaal is het nieuwe normaal. Bij ons gaat het nooit zoals het moet. Zo ook niet met zwemles dus.

Lees Meer

Milestone

.Reading time 14 minutes.

Wat normaal is voor de spin, is chaos voor de vlieg. Dus het is maar net door wiens ogen je kijkt.

Soms heb je dat: je loopt tegen een muur op. In dit specifieke geval een muur van bureaucratie. En wat je ook probeert, hoe hard je ook vecht of met welke kracht, je blijft maar tegen die bloedirritante muur op lopen. Wat is het dan fijn dat je iemand achter je hebt staan met een fikse sloopkogel!

Nu lopen wij wel vaker tegen muren van bureaucratie aan als het de zorg om Nouri betreft. En tot nu toe ben ik zelf steeds die sloopkogel geweest. Veelal ten koste van mezelf en helaas niet altijd met positief eindresultaat. Maar in dit geval hadden we iemand die van binnenuit het harde sloopwerk deed en dat is ook wel eens fijn.

Lees Meer

2019 in vogelvlucht

.Reading time 8 minutes.

Alle diepe dalen die we (hebben) moeten doorstaan, maken dat de pieken des te mooier zijn

In het nieuws

Het was het jaar van de brand in Scheveningen. Wat als een nieuwjaars vreugdevuur begon, eindigde in een gevaarlijke vonkenregen en inferno.

Maar Scheveningen was niet de enige rampzalige brand: in Frankrijk brak er tijdens restauratiewerkzaamheden een hevige brand uit in de Notre Dame, die zich rap verspreidde. Het dak en de centrale torenspits stortten in. De rest van het gebouw, alsook een aantal belangrijke kunstschatten, konden gelukkig nog worden gered.

Lees Meer

Spreekbeurt

.Reading time 9 minutes.

“Als ik Nouri mag zijn, voel ik mij het gelukkigst.”

Er is een beetje rumoer in Nouri’s klas. Want hoe zit het nou eigenlijk? Ben je een jongen, een meisje, of allebei?

Toen Nouri ruim drie jaar geleden als Noëlle naar deze school kwam, werd hij (toen dus nog zij) geïntroduceerd als stoere meid, met jongensachtig uiterlijk en een grote interesse voor jongensdingen. Dat werd prima geaccepteerd door de groep. Daarna hebben vele fases de revue gepasseerd: de fase waarin hij liever een jongen was, de fase waarin hij twijfelde, de fase waarin hij zowaar weer op een meisje begon te lijken en uiteindelijk de fase waarin we nu zitten: honderd procent jongen. De opkomende puberhormonen blijken de doorslaggevende factor en inmiddels hebben wij in ons gezin Noëlle vaarwel gezegd en Nouri volledig verwelkomd.

Lees Meer

De verkeerde ID kaart

.Reading time 11 minutes.

We snappen de verwarring, maar als die muts nou eens nadacht waaróm we hier zijn?

Voor mamaisthuis.nl schrijf ik een serie blogs over de transitie van onze zoon Nouri en alles wat daarbij komt kijken. Deze keer vertel ik over hoe een afspraak bij het VUmc te Amsterdam uitliep op een fiasco!

Ineens is hij er: de oproep van het VUmc te Amsterdam. Ik had hem nog niet verwacht. De wachtlijsten bij het VUmc voor transgenders zijn namelijk lang. Erg lang. Dus wanneer je een oproep krijgt, dan ben je blij. De oproep – ook al is het slechts een intakegesprek – staat voor ons voor hoop. Hoop dat we nog op tijd kunnen beginnen met de puberteitsremmers, zodat onze zoon geen borsten krijgt. Een belangrijke afspraak dus.

Lees Meer