“Ik ben toch geen echte man? Ik heb geen piemel, dus wie wil mij nou?”
Zij is een hij
“Wat ik aan het doen ben” vraag Facebook. Ik heb de neiging om er gewoon op te zetten wat ik daadwerkelijk aan het doen ben, maar ik vrees dat ik mijn puber daarmee gigantisch in verlegenheid ga brengen. Daarnaast zal het waarschijnlijk een behoorlijke shockwave teweeg brengen binnen mijn facebook community: “Aan het piemel shoppen met mijn zoon.”
Wacht, wat? Zei je nou “piemel shoppen”? Yup, dat zei ik inderdaad. Voor degenen die het nog niet weten: mijn zoon is transgender. Dat betekent dat hij als meisje is geboren maar nu als jongen door het leven gaat. Hij wist dat al heel jong – al twijfelde hij ook nog wel eens – wij hadden daarentegen wat meer tijd nodig om tot inzicht te komen. Maar vanaf zijn tiende levensjaar zijn hij én wij er helemaal over uit: Noëlle is Nouri. Zij is een hij. En hij is daar zichtbaar gelukkiger van geworden!
Niemand die verwachtte dat één of ander mysterieus virus ergens in een vaag stadje in China alles zou doen veranderen.
Het jaar 2020… Het was het meest bizarre jaar dat ik ooit heb meegemaakt. En wij hebben best wat gekke dingen meegemaakt in ons leven.
In januari leek het nog zo lekker onbezorgd: we vierden onze feestjes, gingen uit eten, borrelden er lekker op los in de cafés, liepen zij aan zij door de winkels, met of zonder winkelmandje. We schudden elkaar de hand, knuffelden erop los, zagen elkaars gezichtsuitdrukking en maakten ons druk over bijzaken.
Voor Nederland belooft het een topjaar te worden vol evenementen. Zo zou de formule-1 eindelijk terugkeren naar Zandvoort en het Eurovisie Songfestival in Rotterdam gehouden worden. Het zou het jaar zijn dat Nederland 75 jaar vrijheid viert en het Europees kampioenschap voetbal de gemoederen van vele Nederlanders bezighoudt, evenals de Olympische spelen in Tokio.
En op een meer lokaal front: Cambuur zou zeker kampioen worden en promoveren naar de eredivisie en daar zouden we natuurlijk aan den lijve bij zijn. Een feestje dat we niet wilden missen en een gebeurtenis waarmee Nouri het gelukkigste kind op aarde zou worden!
Vermoeden
Ook voor ons persoonlijk zou het een fantastisch jaar worden: het jaar dat we wederom naar Italië op vakantie zouden, iets waar we heel erg naar uitkeken. Maar vooral het jaar waarin mijn vriendin in juni zou gaan trouwen in het prachtige Albufeira te Portugal. Een land waar ik nog nooit geweest ben en die zeker op mijn bucket list staat. Wat keken we daar naar uit: met een gezellige grote groep in een mega villa met privé zwembad, dichtbij het prachtige strand. Hoe romantisch. En hoe decadent ook vooral, iets dat we anders nooit zouden meemaken. En bij een bruiloft hoort natuurlijk ook een vrijgezellenfeest, hetgeen ik met veel liefde, plezier en voorpret voor mijn vriendin zou organiseren.
Niemand die verwachtte dat één of ander mysterieus virus ergens in een vaag stadje in China alles zou doen veranderen. Nou ja, niemand? Onze Nouri maakte zich er al zorgen over voordat iemand er ook maar enigszins aandacht aan schonk: “Mama ik ben zo bang dat we niet op vakantie kunnen.” Ik lachte hem uit. Nou ja, niet letterlijk natuurlijk. Maar Nouri is een echte paniekzaaier en maakt zich altijd zorgen om van alles. Dus ik probeerde ik hem gerust te stellen: “Lieverd, er zijn in het verleden al tig virussen uitgebroken in Azië en géén één daarvan is ooit in Europa terecht gekomen, dus dat gebeurt nu ook niet.” Niet helemaal de waarheid eigenlijk, maar toen wel mijn volle overtuiging! En dat van velen denk ik…
Code rood
Terwijl twee grote cruiseschepen dagenlang voor de Aziatische kust ronddobberden omdat er aan boord coronabesmettingen waren, toeristen op Tenerife in hun hotels vastzaten, Nederlanders uit China gerepatrieerd werden en Chinezen hier in Nederland werden uitgescholden vanwege ‘hún’ virus, gingen wij hier onbezorgd en onbesuisd de voorjaarsvakantie in. Zo’n 200.000 mensen gingen ‘gewoon’ naar de Huishoudbeurs, werd er in het zuiden doodleuk Carnaval gevierd en wintersporters vertrokken massaal naar Oostenrijk en Italië om te gaan skiën en recreëren. En in die weken kleurde de kaart van Europa, met Noord Italië als epicentrum, in rap tempo rood.
Lock down
En uiteindelijk ging ook Nederland voor de bijl en was de eerste Lock-down een feit. Voor mij – en ik denk velen met mij – een primeur. En dat was even wennen. Want wij zitten niet graag opgesloten. We mogen naar het werk, naar de supermarkt en dan weer naar huis. We kunnen niet naar onze geliefde kapper, schoonheidssalon, onze nagels laten doen, winkelen, uit eten, naar de kroeg of gewoon bij elkaar zijn, knuffelen en kussen. En daarnaast zijn de maatregelen ronduit verwarrend: niemand op de dam tijdens de viering van 75 jaar vrijheid, maar wel honderden mensen op de dam tijdens een Black Lives matter demonstratie. Hoe dan? Restaurants en cafés moeten sluiten, maar de Efteling mag wel open en de eettentjes aldaar ook. Het ene mag wel, het andere niet. Het schept verwarring en daarmee komen ook de eerste complotdenkers naar de oppervlakte. Dat is overigens weer een heel ander onderwerp waar ik absoluut niet op inga. Wat iedereen denkt, moet die zelf weten.
Ook voor ons was thuis was het wennen. Nouri, die eindelijk zijn draai gevonden had in de maatschappij en op school, raakte in een depressie door het gemis aan structuur, sport, vrienden en school. Lynn, die haar verjaardagsfeestje niet kon vieren, school miste, niet kon zwemmen en vooral tijdens de 1e lock down opa, oma en omi heel erg miste. Richard die lichtelijk down werd van het feit dat je alleen maar mag werken, boodschappen doen en thuiszitten. Ik die, doordat de kids niet naar school mochten, slecht kon omgaan met het verdwijnen van mijn vrije tijd en vrijheid. Iets dat ik na jaren van mijn kids op de eerste plaats zetten eindelijk terugwon toen de jongste naar school ging en dat nu maar moeilijk weer kon opgeven. Thuis lesgeven, hoe dan? Nou, volgens de school met complete dag- en weekschema’s die in mijn ogen alleen maar haalbaar waren wanneer je vier tot zes uren per dag de drill sergeant uit ging hangen naar je kinderen toe. Maar daar trok ik de grens. Ik vertikte het om de kinderen – en dan met name de jongste – op hetzelfde moordende tempo door te laten leren als op school gebeurd zou zijn. Ik. Ben. Geen. Leerkracht. PUNT. En daarnaast vond ik het ronduit belachelijk dat de druk zo hoog lag, vooral voor de ouders. De hele wereld gaat naar de kloten en dan zijn leerprestaties belangrijk? Serieus? Natuurlijk is het bijhouden van lezen, rekenen en schrijven een must. Maar dat kan ook zonder schema’s en roosters. Gewoon gezellig iedere dag een boekje lezen, winkeltje spelen en buiten hutten bouwen is stimulerend genoeg voor de ontwikkeling. Maar dat is mijn mening. En ook ik die het jaar zo goed was begonnen met dagelijkse workouts en een gezonde levensstijl, want 2020 ging dan EINDELIJK het jaar worden dat ik afgetraind in de bikini zou pronken op het strand van Albufeira en Lago Maggiore. Het gebrek aan vrije tijd maakte daar echter abrupt een einde aan. En toen klapte er bij mij ook een kleine depressie in. Futloos, moe, nergens zin in, down, lui en vreetbuien. Ik ben een emotie-eter, dus tel uit je winst…
Pluspuntjes
Toch gaf 2020 ook leuke dingen. Voor mij was het het jaar dat ik de fotografie ontdekte en daarin een klein eigen bedrijfje startte. Ik kan mijn hele ziel en zaligheid erin gooien, hoe lekker is dat? Eveneens kan ik mijn innerlijke, fantasierijke kind de vrije loop laten in mijn Photoshop creaties. Het kan echt niet leuker! En, misschien ook wel handig in deze tijd: het meeste kan volledig corona-proof!
Het was het jaar van Lynn, die ontdekte dat ze behoorlijke paardrijskills heeft, waarna ze nogal wat primeurs beleefde. Van haar eerste rijles, tot haar eerste ponykamp, een eerste prijs en gewoon rechtop staan op het paard! Want ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan. Daarnaast haalde ze (gelukkig nog nét voor de lockdown) haar B-diploma, damn girl, jij bent goeeeeeddd! En last but not least: mocht ze prachtig bruidsmeisje zijn bij de bruiloft van mijn vriendin. Een rol waar ze ab-so-luut geknipt voor was!
Het was het jaar van Richard, die bij gebrek aan een vakantie in twee weken tijd een grandioos mooie veranda in onze achtertuin bouwde waar VT wonen nog jaloers op zou zijn! Hij deed dat ook nog eens helemaal in zijn uppie en niet met een klus-team. Wat. Een. Man.!
En het jaar van Nouri die geleerd heeft dat hij niet meteen dood gaat wanneer de dingen anders verlopen dan hij geanticipeerd heeft. Dat hij heel erg handig is met de laptop en prima in staat om zelfstandig zijn werk te doen en zijn leerprestaties in de hoogte te houden. Dat zijn eigen voetbalclub een hele leuke stageplek is en hij een goede hulp-voetbaltrainer. Dat een wandelingetje in het bos zo af en toe best fijn is en geen marteling. En dat hij een heel leuk maatje heeft met wie hij een aantal dagen toch nog heerlijk vakantie heeft kunnen vieren op Ameland.
Conclusie
Kortom: eigenlijk was gewoon een compleet KUT jaar waarin al onze uitjes en vakanties bruut van tafel werden geveegd. Een jaar waarin ik verplicht mijn vakantiedagen MOEST opnemen van mijn werkgever, maar er niets anders mee kon doen dan thuis zitten. Het was ook het jaar waarin ik van mijn bestaande tattoos een sleeve liet maken, maar door de lockdown het laatste stukje nog steeds niet heb kunnen laten zetten, dus laten we hopen dat ik dat hoofdstuk in 2021 eindelijk kan afsluiten! Een jaar waarin mijn hoogtepunt het fotograferen van twee neukende ooivaars was, en onze hoogtepunten als gezin die éne dag naar Ameland om Nouri weer op te halen en de twee daagse bruiloft van mijn vriendin. Nee, niet in Portugal, maar in Castricum aan ons eigen Hollandse strand. Natuurlijk een prachtig hoogtepunt, maar zeker niet waar we allemaal van gedroomd hadden… Het jaar waarin ik wederom NIET strak in de bikini kwam te zitten, maar de bikini strak om mij. (Pluspunt: ik heb toch niet kunnen paraderen op het strand dit jaar, dus niemand die het zag!) Het jaar waarin je de kapper nóg meer waardeert dan anders, omdat je nu heel goed ziet hoe fakking belabberd je haar eruit ziet als je een half jaar lang moet overslaan. Het jaar dat je daarom ook tot de ontdekking kwam dat de tondeuse zeker niet de beste oplossing was. Het jaar van benauwende, verplichte mondkapjes, overvolle supermarkten, tekort aan Dettol zeep (die ik overigens al gebruikte vóór de corona tijd), WC-papier hamsteren, thuiswerken, eenzaamheid, faillissementen, vuurwerkverbod, lege treinen, terrassen, straten, restaurants en winkels en daar tegenover een tjokvolle Efteling.
Maar het is ook het jaar van relativeren. Want ondanks dat we aan huis gekluisterd zitten en onze ‘uitjes’ en vakanties enorm missen, realiseren wij ons wel degelijk hoe blij we mogen zijn dat we wél van elkaar kunnen genieten, allemaal gezond zijn, een dak boven ons hoofd hebben en dat de kachel brandt. En zeker niet onbelangrijk: dat we beiden een baan hebben die onder cruciale beroepen valt. Want je zou maar je faillissement moeten aanvragen, of werkeloos raken als gevolg van… We hebben geleerd dat we zonder al die luxe uitjes, etentjes en vakantie ook gelukkig zijn. Dat we zelfs wanneer ons haar op zijn lelijkst is en de uitgroei ver over de tolerantie grens, waneer we geen mooie wimpers en/of nagels hebben, onze naasten toch nog van ons blijven houden en we om ons heen net zo gewaardeerd worden als anders. Wie had dat gedacht? En dat we twee nieuwe beste vrienden erbij hebben: Netflix en Tony. (Chocelonely)
Hopelijk wordt 2021 het jaar dat Corona weer gewoon een biertje is en wattenstaafjes alleen maar in je oren gaan. Mogen we dat wat we wél hebben en kunnen extra waarderen en daarnaast intenser gaan genieten van onze uitjes en vakanties wanneer dezen wél kunnen doorgaan. Oh en 5 kilo covid-kilo’s eraf, dat zou ook fijn zijn!
Het is in De Tike en omstreken een fenomeen: ponykamp van Stal De Boer.
Zoals ik al eens eerder in een andere blog heb uitgelegd, is Wiepkje ooit begonnen met haar eigen dochter les te geven. Al snel wilde het vriendinnetje van haar dochter ook lessen en langzamerhand kwamen er steeds meer gegadigden. Inmiddels is het een ware stal geworden: Stal De Boer. Nog steeds geen officiële manege hoor, maar gewoon familie De Boer die zich onvermoeid inzet voor de kids die er komen lessen.
Het fenomeen
En zo is ooit ponykamp begonnen. Het idee ontstond om eens met zijn alleen een ‘ponydag’ te beleven en hey, weet je wat? Misschien kunnen de kids hier gezellig blijven slapen? Weiland genoeg! Tentje erop en klaar. Zo gezegd, zo gedaan. Die eerste ‘ponydag’ was zó geslaagd, dat het uitgroeide in een ware happening die nu niet meer weg te denken is. Ieder jaar kijken de kinderen enorm uit naar wat inmiddels bekend staat als “Ponykamp.”
Ponykamp op ‘Familie Camping De Boer’. De enige plek waar je in één dag een dressuurwedstrijd én springwedstrijd rijdt, het zwembad ingegooid wordt wanneer je in de prijzen bent gevallen, meedoet aan een quiz en leuke prijzen kunt winnen, je mag genieten van een gezellige bonte avond, marshmallows roostert bij het kampvuur én waar je een heel klein ponytje (luisterend naar de naam Fabiola) in je tent vindt! Om dan ’s ochtends om 8.30 uur alweer op de pony te zitten, gewoon omdat het kan. Dat geeft een beetje aan hoe het er aan toe gaat.
Het is een hele organisatie en ik neem mijn petje af voor Familie De Boer. Het is ieder jaar opnieuw super geslaagd. Toen Nouri nog Noëlle was, reed hij ook bij Wiepkje. Samen hebben we meerdere ponykampen ‘doorstaan’ en ik wist daarom me te wachten stond. Voor Lynn was dit echter haar eerste keer. Ze had er zo enorm veel zin in!
Wedstrijd
Om tien uur was ze als eerste aan de beurt voor de dressuur wedstrijd en wat deed ze het goed! Ze was foutloos gewoon. Ze nam het op tegen een meisje die al wat langer rijdt, dus 1e werd ze niet (dat was ook niet het streven hoor!) maar wel een goeie 2e en won daarmee een prachtige roze rozet waarmee ze compleet in de hemel was. Wat ze de rest van de dag gedaan heeft? Knuffelen met Fabiola, het aller kleinste paardje van Stal De Boer. Ze was niet bij haar weg te sláán.
In de avond wordt er altijd nog een springwedstrijd gereden. Lynn heeft natuurlijk nog nul ervaring, maar dat betekende niet dat ze niet mee kon doen. Nee, het uitsluiten van kids is er niet bij op Ponykamp! Er wordt simpelweg een mini categorie bedacht (in dit geval bestaande uit alleen Lynn) en de balken van de hindernissen worden plat op de grond gelegd. Wiepkjes dochter rende mee om te zorgen dat Lynn de juiste volgorde reed – zoals een echt parcours betaamd – en zo kon Lynn toch meedoen. Hoe leuk is dat? Omdat ze de enige was in haar categorie, won ze natuurlijk de 1e prijs. Hoe trots ben je dan als meisje van zeven? Nou, als ik zeg dat de medaille en roze rozet nu een week na ponykamp nog steeds iedere avond mee naar bed gaan, zegt dat dan genoeg?
De volgende ochtend
En dan is nog een ander fenomeen bij ponykamp die bekend staat als: de volgende ochtend. Na een heerlijke bonte avond en een super feestelijk kampvuur die tot diep in de nacht mocht duren en pas stopte toen we door een ware wolkbreuk niet anders konden dan de tent in duiken. De hele nacht heeft het behoorlijk geregend. Lynn wilde persé alleen slapen in haar iniminie pop-up tentje en deze moeder had steeds visioenen over een tentje dat met kind en al voorbij drijft het weiland uit. Maar gelukkig gebeurde er niets van dat alles. Iedereen is droog gebleven, er zijn geen tentjes afgedreven en Lynn heeft zelf niets, maar dan ook niets gemerkt van het noodweer. Het enige bewijs was de enorme hoeveelheid water in de bak de volgende ochtend.
Afscheid
Maar dus, de volgende ochtend… Oeff… Met enkele uurtjes slaap en een pijnlijk lijf (ik ben duidelijk geen kampeerder) waren we met zijn allen rond 7.30 uur alweer in de benen omdat de eerste kinderen dat ook zijn. Zij willen ontbijten en dan zo snel mogelijk… Je raadt het al: RIJDEN! Het mooie is: het kan allemaal. Zo leuk! Bedankt weer familie De Boer voor een super geslaagde ponykamp! Een beetje té geslaagd wat Lynn betreft, want zij kon geen afscheid nemen van lieve Fabiola en zat huilend in de auto terug naar huis. “Mama, mag ik ook zo’n pony als Fabiola?”
Luttele seconden sta ik verstandeloos aan de grond genageld. Dit had ik zó niet aan zien komen!
Een late trein vanuit Roodeschool. Ik stop in Warffum, één van de vele tussenliggende stations. De enige persoon die daar staat is een jonge knul van – zo schat ik – een jaar of vijfentwintig. Meestal heeft de jeugd louter aandacht voor hun mobiele telefoon en zijn ze zich door hun oordopjes of koptelefoons ook nog eens nauwelijks bewust van de buitenwereld. Maar deze jongeman niet. Hoewel hij wél oordopjes in heeft en ook ‘gewapend’ is met een mobieltje, kijkt hij de cabine in als ik aan kom rijden en schenkt me spontaan een vriendelijke, warme lach. “Goh!” Denk ik en glimlach een beetje. “Leuke knul zeg. Lekkere kop blond haar, goed lijf (ja duh, ik ben dan wel ‘oud’ en getrouwd, maar niet blínd) en ook nog eens vriendelijk, daar hou ik wel van!”
Onze Lynn. Ze is een bijzonder kind. Bijzonder vrolijk, bijzonder optimistisch met bijzonder veel energie. Ook met een bijzondere portie doorzettingsvermogen. Deze dame kan vijwel alles. Tenminste, alles wat ze wíl kunnen. Alles waar ze haar zinnen op gezet heeft.
Aankleden
Zo was ze nog maar 13 maanden toen ze zelf haar sokken aan kon trekken. Niet veel later lukte een broekje aantrekken ook zelf. Dat ze zich veel beter had kunnen focussen op het leren lopen, dat laten we even terzijde. Want daarin was ze weer laat: 20 maanden. Het praten heeft ook lang op zich laten wachten. Madame uitte zich met klanken, niet met woorden. Voor de zekerheid hebben we haar toen laten testen bij het audiologisch centrum. Haar ontwikkeling in taal, spraak en rekenkundig/ruimtelijk inzicht (voor zover een peuter dat heeft) was ver beneden peil, maar met de nodige oefeningen en regelmatige bezoekjes aan de logopedist werd dat beter.
Hoe blij ben je ben je dan? Wanneer je drie jaar lang op de wachtlijst hebt gestaan voor een plekje in de paardrijles van Wiepkje en dan ein-de-lijk de dag is aangebroken dat het daadwerkelijk gaat gebeuren? Nou, heel blij. Maar ook heel erg gespannen.
Nouri
Toen Nouri dezelfde leeftijd had als Lynn nu, kwamen we via-via aan dit geweldige paardrij-adres. Nouri reed eerst bij een andere manege. Een manege die zichzelf prijkte met het feit dat het gespecialiseerd was in paardrijlessen voor mensen/kinderen met een beperking. Maar dat bleek nogal een tegenvaller.
Stel je eens voor, 2 jaar lang ondergedoken, geen buitenlucht, weinig ruimte en geen privacy.
In het jaar waarin we herdenken en vieren dat we al 75 jaar in een vrij land leven, worden we vanwege het coronavirus beperkt in onze vrijheid. Een beperking in vrijheid omdat deze een bedreiging is voor de volksgezondheid. We zitten veelal thuis en het sociale en economische leven ligt voor een groot deel stil. Dagelijks worden we in meer of mindere mate geconfronteerd met de impact die dit heeft op ons leven. Het is onwerkelijk…
Voet in mijn maag? Been there. Elleboog in mijn tiet? Done that!
Oh wat verlang ik naar de pré-corona tijd dat de kids een weekendje naar opa en oma konden. En met kids bedoel ik eigenlijk meer onze diva. Hoe sneu het ook klinkt, wat hebben we af en toe een break nodig van deze wervelwind! Want zo leuk als ze is, zoveel energie slurpt ze ook. Vooral van mij, want Lynn is een écht mamakindje. ‘Mijn schaduw’ noem ik haar ook wel. Ze wijkt geen moment van mijn zijde, kopieert alles wat ik doe en wil zoveel mogelijk aandacht én zoveel mogelijk tijd met me doorbrengen. En ik kan je verzekeren: dat is do-de-lijk vermoeiend!
Ineens zit ik rechtop in bed: fuck! Paaseieren vergeten te verstoppen!
Pasen. Was dat niet een kerkelijk feest? Obstinate trut die ik ben, heb ik dus geen flauw idee hoe het oorspronkelijke verhaal ook alweer ging en om eerlijk te zijn, vind ik dat ook helemaal niet interessant. Wat ik wél leuk vind is de traditie. Oer Hollands paaseiren zoeken. Maar is het wel zo Hollands? Na even op Wikipedia gegoogled te hebben, blijkt het overgewaaid te zijn vanuit Duitsland, evenals de kerstboom. (En ik maar denken dat we die van Amerika afgekeken hadden.)
Hoe die geschiedenis allemaal ontstaan is, dat ga ik jullie besparen, maar ik vond het best geinig om me er even in te verdiepen. Een oer Hollandse traditie die dus eigenlijk helemaal niet Hollands is.
Zucht… Mijn geduld is nu al tot het nulpunt gedaald, dit wordt nog een leuke dag.
Lynn (6) staat om acht uur ’s ochtends al naast mijn bed. “Wanneer gaat de school beginnen mama, eh… ik bedoel juf, want jij bent vandaag juf he? Geen mama.”
Ik heb gister een late dienst gehad en lag pas luttele uren geleden in mijn bed. Mijn hersenen zijn nog niet klaar voor dit level van enthousiasme.
En zo begint dus onze eerste, officiële thuisschool dag.
Noem me een loedermoeder, maar het moment van de dag dat het laatste kind ’s ochtends de deur uitloopt, om pas na de middag weer thuis te komen, is normaliter de highlight van mijn ochtend!
En toen ging de wereld op slot. En ja ik was één van de vele sceptici: “Ach, vast een hoop paniekzaaierij van de media.” Maar niets bleek minder waar. Oké, in mijn verdediging: de media is lang niet altijd objectief en veel nieuws items worden tot in den treure herhaald en aangedikt voor de kijkcijfers, dus is het niet echt gek dat je daar een beetje immuun voor wordt toch?
Corona
Maar toen kwam dit geniepige virus toch heel snel heel dichtbij en ineens zien onze levens er totaal anders uit. Abrupt werken we thuis, draaien we dubbele diensten, of werken we helemaal niet meer. Voor velen staat de bron van inkomsten op losse schroeven en de toekomst is voor iedereen onzeker.
En nu dit kind deze bikkelharde strijd heeft geleverd, met een boven verwachting prachtig resultaat, beweert de gemeente dat hij geen hulpmiddelen meer nodig heeft. Kennelijk gaan ze ervan uit dat nu hij naar het praktijkonderwijs gaat, hij ineens geen hersenbeschadiging meer heeft ofzo.
Al vanaf september gaat Nouri naar het voortgezet praktijk onderwijs. Komende van het speciaal onderwijs, was dat voor ons allemaal een hele stap. Van een veilige school in een gecontroleerde dorpsomgeving, naar een school met reputatie in de oncontroleerbare klauwen van grote stad. En van de dagelijkse, vertrouwde, warme taxi, naar negen kilometer op de fiets in het veelal grimmige, Nederlandse weer.
Ik kan bijna niet geloven dat ik er tussen sta. De wereldwijven is een geweldig platform boordevol échte verhalen over hele bijzondere mensen.
Onlangs schreef ik een post op Facebook. Zo uit de losse hand. Soms heb ik van die ingevingen waar ik eigenlijk meer mee zou moeten doen, maar dat blijft er vaak bij. De post ontging Marijke echter niet. Marijke, een oude klas-slash-dorpsgenoot die onder andere voor De Wereldwijven schrijft. Zij vroeg of ik het leuk vond om over dat onderwerp een gastblog te schrijven voor De Wereldwijven. En nu, drie weken later, staat die online.
De eerste lessen met Lynn weet ik mij nog goed te herinneren: ik had na afloop haar nagel- en vingerafdrukken in mijn schouders en nek staan.
Het hoort er bij, vooral in ons waterrijke landje: zwemdiploma’s halen. En menn, wat ben ik er klaar mee, dat hele zwem-gedoe. Hoe mensen met drie of meer kinderen het allemaal doen, is mij een raadsel. Ik kan na nummer twee al geen zwembad meer zien!
Je kent ons gezinsmotto onderhand wel: abnormaal is het nieuwe normaal. Bij ons gaat het nooit zoals het moet. Zo ook niet met zwemles dus.
De eerste de beste die nu nog eens durft te zeggen dat transgender zijn een hype is (ja, dat wordt écht gezegd!), die krijgt een high five. Met een vuist. In het gezicht!
Gister heb je kunnen lezen over de aanloop naar dé grote dag. (Klik hier). De dag dat we eindelijk de toestemming zullen krijgen om Nouri te voorzien van de oh zo gewilde en ver over datum zijnde puberteitsremmers. Even een overview: er zijn nog twee afspraken nodig in het Amsterdam VUmc voordat we de injectie kunnen halen. De afspraak met de hormonendokter én de afspraak met mevrouw S., Nouri’s psycholoog, waarin we dan eindelijk een handtekening onder de benodigde toestemmingsformulieren kunnen zetten! En dankzij mevrouw S. zijn deze twee afspraken op dezelfde dag gepland.
Wat normaal is voor de spin, is chaos voor de vlieg. Dus het is maar net door wiens ogen je kijkt.
Soms heb je dat: je loopt tegen een muur op. In dit specifieke geval een muur van bureaucratie. En wat je ook probeert, hoe hard je ook vecht of met welke kracht, je blijft maar tegen die bloedirritante muur op lopen. Wat is het dan fijn dat je iemand achter je hebt staan met een fikse sloopkogel!
Nu lopen wij wel vaker tegen muren van bureaucratie aan als het de zorg om Nouri betreft. En tot nu toe ben ik zelf steeds die sloopkogel geweest. Veelal ten koste van mezelf en helaas niet altijd met positief eindresultaat. Maar in dit geval hadden we iemand die van binnenuit het harde sloopwerk deed en dat is ook wel eens fijn.
Alle diepe dalen die we (hebben) moeten doorstaan, maken dat de pieken des te mooier zijn
In het nieuws
Het was het jaar van de brand in Scheveningen. Wat als een nieuwjaars vreugdevuur begon, eindigde in een gevaarlijke vonkenregen en inferno.
Maar Scheveningen was niet de enige rampzalige brand: in Frankrijk brak er tijdens restauratiewerkzaamheden een hevige brand uit in de Notre Dame, die zich rap verspreidde. Het dak en de centrale torenspits stortten in. De rest van het gebouw, alsook een aantal belangrijke kunstschatten, konden gelukkig nog worden gered.
Ik heb me voorgenomen om niet te gaan huilen, want een jankende moeder in de klas is zó niet cool.
Paarse Vrijdag. Een term die we hier in Nederland sinds 2010 kennen. Paarse Vrijdag is een dag waarop scholieren en studenten door het dragen van de kleur paars op school hun solidariteit kunnen tonen met homoseksuelen, biseksuelen, lesbiennes en transgenders. Met Nouri’s paarse shirt en mijn roze coupe zijn we helemaal in style voor deze dag.
Ik heb dat arme kind al die jaren opgescheept met een kamer waar hij zich nooit in thuis heeft gevoeld.
Toen ik zwanger was van Lynn, moest Nouri zijn kamer afstaan omdat we daar de babykamer wilden hebben. No worries; dat was voor Nouri geen degradatie, maar een upgrade. Hij mocht namelijk op zolder gaan slapen, de grootste kamer van het huis. Wat ooit een rommelhok was, toverden we om in een prachtige meidenkamer. Huh? Zei je nou meidenkamer? Maar Nouri is toch….
Toen nog een meisje
Oh ja, dat is ook zo. Nouri ging toen nog als Noëlle door het leven en mijn man en ik leefden op dat moment zo heerlijk in de ontkenningsfase. Ik herinner me die tijd nog goed; Noëlle gaf toen al duidelijk aan dat ze meer van jongens dingen hield en ik wist dat als ze zelf het behang zou mogen uitzoeken, ze waarschijnlijk voetbalbehang zou kiezen. Het idéé gewoon! Ugh, dat wilde er bij mij niet in hoor. Ik háát voetbal. Ik ben ook totaal geen jongensmoeder.
Daarnaast hielden mijn man en ik ons vast aan de notie dat dit ‘jongensgedoe’ een fase was. Ergens diep van binnen wist ik wel beter, maar ik kon toen nog niet loslaten. Ik wílde nog niet loslaten. Ik was te verknocht aan het idee van het hebben van een dochter.
Waarom heeft Nouri altijd dit soort tegenslagen? Hij doet toch niets verkeerd? Hij bestáát alleen maar!
Onze Nouri. Het is zo’n heerlijk kind! Innemend, zachtaardig, oprecht, attent, charmant, meelevend, hulpvaardig, joviaal, liefhebbend en boordevol humor. En juist daarom heb ik als moeder er enorm veel moeite mee dat die jongen niets, maar dan ook níets kado krijgt. Vanaf het begin van zijn leven heeft hij overal voor moeten knokken. Ten eerste al om op deze wereld te mogen zíjn. Dat verhaal kennen we inmiddels wel. Maar daarna begon het echte gevecht: ontwikkelen met een hersenbeschadiging. Met een brein die niet meewerkt. Met spieren die niet doen wat je wilt. Mee proberen te komen met leeftijdsgenoten, iets wat Nouri niet helaas niet lukte. Het feit dat hij op het speciaal onderwijs is beland is daarin alleszeggend; daar zit hij toch zeker niet voor zijn ‘zweetvoeten’ zeg ik altijd.
Misschien heb je er iets van mee gekregen? Mijn bikini verhaal? Of beter gezegd: bikinigate. Nee? Nou, prepare for a hell of a ride! Want uiteraard gaat ook zoiets simpels als een bikini bestellen op zijn Daphnes!
Verliefd
Onze vakantie begon voor mij dit jaar met de aanschaf van een nieuwe bikini. Of beter gezegd: een poging daartoe! Op het laatste moment besloot ik namelijk om toch die bikini van Marlies Dekkers te kopen voor de vakantie. Die peperdure bikini die ik online gezien had, maar mezelf niet gunde, vanwege de prijs. Echter, ik was verliefd. En iedere vrouw die dit leest weet: als je eenmaal een crush hebt op een kledingstuk, dan krijg je dat niet meer uit je hoofd. Wanneer je het niet koopt, kan dat je nog weken achtervolgen! (Damn, ik had tóch…) Dus een week voor onze vakantie besloot ik op de valreep dat ik dat ik mezelf ook wel eens mag trakteren op iets duurs en dat dat niet alleen voorbehouden is aan onze kinderen of het interieur.
Trappelend, alsof ze weg wilde rennen maar niet van haar plaats kon komen, stond ze gillend aan de vijver rand met dat belachelijk kleine goudvissen netje, waarin ontzaglijke graskarper spartelde.
Zoals de meeste mensen om ons heen wel weten, hebben mijn man en ik een hobby: het houden van Japanse Koikarpers. Voor de niet-kenners onder ons; Japanse Kois zijn schitterend gekleurde vissen, kunnen wel tachtig centimeter lang worden en veertig jaar oud. Maar wat wij thuis écht het leukste vinden aan de Koi: ze kunnen erg handtam worden. Prachtig vind ik het wanneer ik mijn hand in het water laat bungelen en er een grote karper opdoemt die doodleuk aan je vingers sabbelt. Ze eten gewoon uit je hand en sommigen kun je zelfs aaien!
Een tijdje terug schreef ik over Nouri en de beslissing voor het voortgezet onderwijs wat nog wel een ‘dingetje’ was. Klik hier om het verhaal terug te lezen.
Zoonlief had zijn zinnen gezet op het VMBO-groen. Eerlijk gezegd leek me dat ook een erg leuke school, maar de overgang van het speciaal onderwijs naar het reguliere voortgezet onderwijs, baarde me nogal wat zorgen (te lezen dus in de vorige column). De school waar hij nu op zit, heeft ook een voortgezet onderwijs. De mogelijkheid om daar te blijven is aanwezig en voor ons als ouders een aantrekkelijke optie omdat we zeker weten dat hij daar ‘veilig’ is. Dat hij de begeleiding krijgt die hij nodig heeft. Maar Nouri moet er niet aan denken. Hij háát deze school (zijn woorden) en telt de dagen af tot hij nooit meer heen hoeft. Dus om ons te oriënteren, bezochten we een zogeheten ‘doedag’ op de school van zijn keuze. Een dag waarin de kinderen een rondleiding krijgen en kunnen proeven aan de verschillende vakken. De school van zijn keuze is het VMBO-groen.
Richard kijkt me schaapachtig aan, alsof hij me wel ziet, maar niet herkent. Zijn hoofd is bebloed en zijn linker arm hangt in een positie die niet natuurlijk is.
Vaderdag 2019. Zoals het bij vele gezinnen zal gaan, wordt papa gewekt met een heerlijk ontbijtje op bed, gevolgd door een overload aan tekeningen en zelf geknutselde kadootjes. Ik kijk naar hem en met name naar het de indrukwekkende wond op zijn schouder. Een paar dagen geleden is Richard voor de derde keer geopereerd aan zijn schouder. Bij het zien van die wond, moet ik op slag denken aan twee jaar geleden. Hoe het toen maar weinig scheelde of we hadden nooit meer vaderdag kunnen vieren…
Met mijn weinig subtiele maat 40 ga ik op één van de kittens staan en voel haar knakken onder mijn voet…
Een klein gezinsdrama voltrok zich hier in huize Kramp vanmorgen… In de drukte van de ‘ochtendspits’, ga ik met mijn weinig subtiele maat 40 op één van de kittens staan! Ik voel haar knakken onder mijn voet! Het arme beestje tolt om d’r eigen as omdat de achterpoortjes het niet meer doen, er zit een knik in het rugje en ze abrubt laat ze al haar ontlasting lopen. Om maar te zwijgen van de kippenvel makende pijnkreten die het beestje uitstoot! De kids zijn compleet in rep roer en zelf ben ik ook niet in staat om mijn cool te bewaren. Huilend bel ik het noodnummer van de dierenarts. Ik kan meteen bij opening om 9:00 uur terecht.
Wahaha, who am I kidding? We houden geen kitten? Yeah right. Ik ben toch zó niet bestand tegen zoveel cuteness!
Toen onze lieve Perzische kat Rambo na ruim achttien(!) jaar overleed, zei mijn man resoluut: “Geen katten meer!” En hij voegde de daad bij het woord door alles wat we aan kattenspul hadden in de kliko te deponeren. Ach, ik ken hem een beetje. Hij is van het kaliber ‘grote mond, klein hartje!’
Heel lang heb ik de fouten in mijn tattoo niet gezien eigenlijk. Tot ik een aantal jaren later in een straat kwam te wonen waar mijn overbuurman tatoeëerder was en hij me wees op de ‘schoonheidsfoutjes’ in mijn armband. En bedankt! Want nu zag ik het ook en eenmaal gezien, kon ik het niet meer ‘niet zien’.
Tattoo’s. Je hebt er iets mee, of niet. Ik vond tatoeages al sinds mijn kindertijd erg interessant. Ik was nog maar een meisje, maar volledig in de ban van de ‘tekeningen’ op de armen van mijn oom. Vroeger hadden alleen mariniers (zeelieden) en bikers die. Nou ja, da’s een béétje zwart-wit gezegd, maar je begrijpt me wel.
Anyway, mijn voorliefde voor tattoo’s bestaat dus al vanaf mijn jongste jaren en ik heb altijd geweten dat ik er eentje wilde. Dat een tattoo (toen) niet voor vrouwen was, liet ik mij natuurlijk niet zeggen. Mijn moeder vond het maar niets. “Straks krijg je spijt en het kan er nooit weer af he!” Was een doorgewinterde uitspraak van haar. En mijn vader zei dan op zijn beurt: “Hoe ziet dat er straks uit als je een oud vrouwtje bent? Nu is het stoer, maar als je zeventig bent niet meer hoor. Dan loop je voor paal.” .
Ik wéét hoe het is om waggelend door het leven te gaan, net als jij nu doet.
Lieve Fien, ik kan je niet uitleggen hoe bijzonder ik je vind. Hoe mooi ik het vind dat je drachtig bent. En wat dat betekent voor ons gezinnetje. Dat jij kittens in je buik draagt, brengt zoveel vreugde met zich mee, alleen al in het vooruitzicht. Lynn vraagt iedere dag hoe laat de kittens geboren gaan worden. En ook Nouri en ik tellen de dagen af. We zijn zoooooo nieuwsgierig! Hoeveel zitten erin? Hoe zien ze eruit?
En jij? Jij hebt geen idee. Arme poes! Je begrijpt niet waarom je niet meer door het kattenluikje past. Of waarom je ineens die sprong op het aanrecht niet meer haalt.
Dodenherdenking. Een moeilijk concept om te bevatten voor een kleuter. Vooral als je net lekker buiten aan het spelen bent en je abrupt wordt onderbroken om naar binnen te moeten. Gevolg: een hilarische conversatie met een conclusie waar alleen de kleuter de logica van inziet.
Waarom moet ik naar binnen? -Omdat het dodenherdenking is pop. Weet niet wat dat is, dodadekking. -Nee skat, dat klopt, dat is best ingewikkeld. Maar waarom mag ik niet spelen? -Omdat het dodenherdenking is, niemand speelt, iedereen is binnen. Mag ik zien? (Kijkt uit het raam.) Maar waarom dan?
Ik voel me toch een beetje out of place als enige Friese ‘boerentrien’ tussen al die beau monde mama’s uit de randstad.
Misschien hadden jullie er al iets van mee gekregen, misschien niet, maar zoals iedereen wel weet, schrijf ik graag. Over mijn ‘bijzondere’ gezin, mijn belevenissen op de trein en soms over mijn eigen stuntels en avonturen. En hoewel mijn omgeving veelal lovend is over mijn schrijfsels, vindt mijn blog zijn weg nog niet naar het grote publiek. En dit ondanks het feit dat ik er alles aan doe om mijn verhalen onder de aandacht te brengen. Zo schrijf ik regelmatig gastblogs voor andere platforms met een groter bereik, probeer ik mijn blog via Facebook en Instagram te promoten en heb ik de frequentie van mijn verhalen omhoog gegooid. Maar helaas blijven de gewenste resultaten uit.
Lynn begraaft haar gezicht in mijn kleding en begint te snikken. Nouri vliegt oma in de armen en barst in een huilbui uit. Gut, wat heb ik toch twee helden van kinderen!
Lynn wil oorbellen. Dat wil ze eigenlijk al heel lang. Vanaf het moment dat ze bewust is van het bestaan van het fenomeen, bestudeert ze met regelmaat mijn oren, de gaatjes die erin zitten en de bijbehorende oorbellen. Om vervolgens te vragen of dat pijn doet, gaatjes in je oren maken. Tja, ik ga er niet om liegen: pijnloos is het niet. En tot nu toe was dat voor haar genoeg om zelf geen gaatjes te willen.
Totdat grote broer ineens besloot om oorbellen te nemen. Daarover schreef ik eerder deze blog. Nouri was vastberaden om gaatjes te laten schieten en overtuigde zijn zusje dat het heus niet zo eng was allemaal. In een poging haar over te halen, had hij een compleet plan uitgedacht: hij zou bij de juwelier als eerste gaan en dan zou ze zelf zien dat het wel meeviel. Stoer als hij zichzelf waant, zou dat inderdaad een perfect plan kunnen zijn. Zijn aanpak werkte, want Lynn wilde nu ook. Ze zal wel gedacht hebben: als hij het kan, kan ik het ook!
Mijn oog valt ineens op mijn eigen zoon, die gewoon zomaar stond te ouwehoeren met zijn grote favoriet, alsof ze al jaren matties waren.
Ieder jaar organiseert Cambuur Verbindt een speciale dag voor G-voetballers. Een geweldig initiatief! Natuurlijk worden ieder jaar wel clinics en voetbalkampen door Cambuur georganiseerd, maar veelal zijn deze niet haalbaar voor G-voetballers. Het tempo te hoog, de prikkels te veel en de opdrachten te ingewikkeld. Juist daarom is deze G-voetbaldag van Cambuur zo leuk. Speciaal ingericht voor “bijzondere” kinderen. En soms ook bijzondere volwassenen. Op deze dag kunnen ze allemaal ‘shinen’, ongeacht hun beperking.
En shinen, dat deed onze Nouri zeker! Wat was hij in zijn element. En wat heeft hij zichzelf gegeven. Stiekem hoopte hij natuurlijk dat hij gescout zou worden, maar een compliment over zijn voetbal capaciteit van één van de aanvallers van Cambuur, deed het ook heel goed! “Mama, Tyrone Conraad zei dat ik talent had.” Tja, daar krijg je toch vleugels van?
Met velen zullen we blijven werken aan een gemeenschap en een wereld waarin het niet zo’n worsteling is om jezelf te zijn. Omdat je beter verdient.
Ken je Jamie Bruesehoff? Waarschijnlijk niet. Ik kende haar ook niet, tot ik er door iemand op gewezen werd. Jamie is een uit New Jersey afkomstige moeder van drie kinderen, waarvan eentje transgender, die vecht als een tijger voor het recht voor individualisme. Ze heeft een behoorlijk indrukwekkende CV en is – haar woorden – een pleiter en docent, presentator en leerling, onderzoeker en auteur. Ze is een felle mama beer voor drie fantastische kinderen en ze wil de wereld een betere plek maken voor iedereen door te spreken, op te komen voor en verhalen te delen van wie we zijn als menselijke wezens. Zonder vooroordeel, zonder stempel. Gewoon kunnen en mógen zijn wie je bent. Onderstaande gedicht komt van haar en ik vind het zó mooi!
Rond lunchtijd staan ze met hun neuzen boven Nouri’s bakje om te kijken wat die gekke moeder van hem nou weer tussen de boterhammen heeft gestopt.
Onlangs kwam ik het tegen op Instagram: Broodbriefjes. Wat is dat nou weer? Nou, een broodbriefje is een leuk briefje die je bij je kleuter of schoolkind in het broodbakje kan doen. Iets liefs voor bij de lunch op school, zoals Broodbriefjes.nl het zelf zegt. Ik vond het zo’n origineel idee en het leek mij zó leuk voor mijn eigen kids dat ik dacht: “Die moet ik hebben!”
Opgescheept met vergevorderde kickboksers vloog ik – ondanks dat ze op hun manier wel rekening met me hielden – de eerste maanden de hele zaal door, niet in staat ook maar enig weerstand te bieden tegen de loeiharde trappen en klappen die werden uitgedeeld.
Ooit heb ik het veelvuldig gedaan: kickboksen. In een tijd dat daar nog geen sportscholen voor waren, maar je met een summier groepje fanatici in een plaatselijk, aftands gymlokaaltje trainde. Dat was (auch) zo’n twintig jaar geleden.
Ondanks Nouri’s enorme onzekerheid, gaat hij maximaal voor wat hij leuk vindt, ongeacht de reacties van de buitenwereld. Diep respect voor mijn eigen zoon!
Er zijn van die momenten in het leven dat je denkt alles meegemaakt te hebben maar dan toch nog verrast wordt. Door iets wat je totáál niet aan zag komen. Zo’n gevalletje omgekeerde wereld. Dat had ik toen we afgelopen weekend met zijn allen aan tafel zaten voor het avondeten en Nouri doodleuk zei: “Mam, ik wil graag oorbellen.” De hap kipfilet die ik net had genomen, schoot bekant weer terug op mijn bord. Dit had ik toch zó niet van hem verwacht!
“Als je een vis beoordeelt op zijn vaardigheid om in bomen te klimmen, zal hij zichzelf zijn hele leven als een mislukkeling beschouwen.”
Albert Einstein
“Kleuters mogen weer kleuter zijn.” Zo luidt de titel van een bericht van de Algemene Onderwijsbond AOb. Op dit moment is het namelijk zo, dat een kind pas naar groep 3 mag als het zestien letters kent, van 0 naar 20 kan tellen en weer terug en een half uur stil aan een tafeltje kan zitten. Als het daar niet aan kan voldoen, moet het nog maar een jaartje kleuteren.
Ik kan het niet helpen; ik móet gewoon! Het is een drang die bij tijden oncontroleerbaar is. Ik denk dat vele fotografen dat zullen herkennen.
Ik ben een hobbyfotograaf. En dat maakt dat mijn gezin af en toe compléét gestoord wordt van mij. Mijn man noemt mij altijd ‘Joop van Tellingen’, je weet wel, naar de fameuze paparazzo. Want ik sta altijd met die camera voor iemands snufferd!
Ben ik echt zo’n ontaarde moeder? Man, ik ben bijna extátisch wanneer ik eindelijk het rijk voor mij alleen heb!
Hier in het noorden is de vakantie voorbij. De kinderen zijn naar school en met mijn ogen dicht zit ik thuis op mijn favoriete plekje – in de hangstoel – te genieten van een kop koffie. De warmte van het ochtendzonnetje gloeit gemoedelijk op mijn gezicht en behalve de vogeltjes buiten hoor ik niets. Complete stilte. Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Eindelijk geen geschreeuw, geruzie, gejengel, gejank, geen mama kijk, mama kom, mama help, mama Lynn steekt haar tong tegen me uit of mama Nouri plaagt mij! Ik kan ik genieten van de ochtend zonder de klanken van het eeuwige bekvechten om niets, werken aan mijn blog zonder tig keer van mijn scherm te moeten opkijken om een waarschuwing te brullen en weet je wat ik ook kan? Naar het toilet voor een ‘nummer twee’ zonder dat ik gestoord wordt! Zonder dat een kleuter de deur plotsklaps opentrekt: “Oh dáár ben je!” Of een puber die precies dán moet weten waar zijn voetbalschoenen liggen. Ook ben ik vandaag nog niet één keer gestruikeld over los slingerend speelgoed, liggen de kussens gewoon op de bank waar ze horen en wordt er niet gekibbeld over wiens beurt het was om de onze huisdieren van brokjes te voorzien. Nee, hier rust een serene rust en stilte! Halleluja!
Grote verbaasde ogen kijken me aan vanaf de bijrijdersstoel. “Wat de fak is nou weer een zelfstandig naamwoord?”
Gesprekjes in de auto met Nouri zijn altijd heel gezellig. Hij zit alsmaar vol vragen waardoor allerlei onderwerpen de revue passeren. Van: Waarom heet een achtbaan eigenlijk een “achtbaan” en geen “gaat-hard-baan?” Tot: “Waarom hebben wij geen indicatie hoeveel levens we nog hebben, zoals bij Super Mario?” Levensvragen dus.
Op dit moment hebben we een gesprek over het voortgezet onderwijs. Dat onderwerp komt niet uit de lucht vallen hoor, we zijn namelijk onderweg naar een open dag. Volgend schooljaar wil Nouri heel graag naar het VMBO, maar komende vanaf het speciaal onderwijs is het nog maar de vraag of dit haalbaar is en dat houdt dat de gemoederen van mijn puber (en mezelf) behoorlijk bezig. Hij vind het spannend, dat merk ik aan het feit dat hij steeds opnieuw over dit onderwerp begint.
Mijn mini-diva zat met smart te wachten op de postbode, die pas tegen de avond kwam. Maar toen we de doos openmaakte, kwamen er geen gele laarsjes tevoorschijn
Het lijkt zo’n doorsnee item: regenlaarsjes. Simpel schoeisel voor wanneer het regent en onmisbaar in een kinder-gardarobe. Lynn is een echte diva. Ze is gek op tutu’s en alles wat zwiert als je rondjes draait! Jeans kan ik aan haar niet slijten, maar tule, glitters en roze des te meer. En als het om roze en glitters gaat, is Lynn net een ekster; ze verdonkeremaant ze alles dat pink and shiny is.
Het is weer zover: ik moet (nou ja, mág) de vakantie gaan plannen voor komende zomer. Ik vind het ieder jaar best een uitdaging met ons beperkte budget. Nee, we zijn niet arm, maar we bulken ook niet in het (vakantie)geld. Er moet hier maandelijks wel degelijk gewikt en gewogen worden en niet doordachte uitgaven kunnen we ons simpelweg niet permitteren.
Maar wat boek je tegenwoordig voor maximaal €1500,- voor twee weken met een heel gezin? (Nee, niet all-in, puur de accommodatie.) Nou, da’s best nog een dingetje!
Zindelijk worden. Het is soms een hele toer! Daar waar de één op een dag besluit geen luier meer om te willen en meteen droog is, kost het bij de ander bloed, zweet, tranen, nat beddengoed en heel veel pyamapants. Geen kind is gelijk. Onze oudste was één van deze laatste categorie, maar onze kleinste? Die had een hele andere motivatie.
Lynn is ’s nachts droog! Trots ben ik, maar ook opgelucht. Het ’s nachts zindelijk krijgen van onze oudste had nogal wat voeten in de aarde en ik was bang voor herhaling.
Want eigenlijk zijn we al een jaar aan het oefenen. Lynn had namelijk al vaker aangegeven zonder luier te willen slapen: “Ik kan wel zonder hoor mama!” Maar iedere keer wanneer we het probeerden, ging het mis. Soms ging het de eerste nacht per ongeluk goed, maar de tweede nacht stond ze steevast zeiknat aan mijn bed! En de derde. En de vierde. En ook al wilde ze zelf liever zonder, van mij moest ze dan weer een luier om. Want na een paar gebroken nachten van bedden verschonen en nachtelijke douchepartijen, had deze mama het wel gehad!
“Als ik Nouri mag zijn, voel ik mij het gelukkigst.”
Er is een beetje rumoer in Nouri’s klas. Want hoe zit het nou eigenlijk? Ben je een jongen, een meisje, of allebei?
Toen Nouri ruim drie jaar geleden als Noëlle naar deze school kwam, werd hij (toen dus nog zij) geïntroduceerd als stoere meid, met jongensachtig uiterlijk en een grote interesse voor jongensdingen. Dat werd prima geaccepteerd door de groep. Daarna hebben vele fases de revue gepasseerd: de fase waarin hij liever een jongen was, de fase waarin hij twijfelde, de fase waarin hij zowaar weer op een meisje begon te lijken en uiteindelijk de fase waarin we nu zitten: honderd procent jongen. De opkomende puberhormonen blijken de doorslaggevende factor en inmiddels hebben wij in ons gezin Noëlle vaarwel gezegd en Nouri volledig verwelkomd.
“Volgens mij heb ik mijn buikspieren er tegelijk met mijn jongste telg uitgeperst!”
Nieuwjaarsvoornemens… Ik doe er niet aan. Ik vind het stom. Altijd al stom gevonden. Waarom wachten tot 1 januari om wat aan jezelf of aan je leven te doen? Veranderen kan je immers altijd! Toch? Moet ik nodig zeggen! Ik, die al vanaf de geboorte van de jongste (inmiddels ruim vijf jaar geleden) mezelf voorneemt om de ruim twaalf kilo die ik in de zwangerschap was aangekomen, er weer af te krijgen. Wanneer in het voorjaar de lentekriebels weer opborrelen roep ik tegen mezelf: “Oké Daf, dít jaar gaan we weer strak in de bikini!” Proest! Strak? Ja, de bikini zit strak, maar daar houdt het wel op! Ik begin zo langzamerhand een beetje zo’n rollade effect te krijgen. Niet erg charmant vind ik zelf en heb daar best moeite mee soms.
Van je telefoon opduiken uit een Kroatisch meer tot de zijkant van je auto in de kreukels.
Het jaar 2018. Het was het jaar waarin ‘onze stad’ Leeuwarden werd uitgeroepen tot Culturele Hoofdstad van Europa, waardoor het gehele jaar allerlei bijzondere (en soms ook minder bijzondere) evenementen werden georganiseerd. Met als hoogtepunt de legendarische voetstappen van de reuzen van Royal Luxe, wat nog lang in menig ‘Liwadder’ geheugen gegrift zal staan! Lees Meer
Nee hoor, ik probeer helemáál niet mijn schuldgevoel af te kopen, maar foute kersttruiendag heeft opeens wel iets, zo besluit ik.
Met z’n drieën zitten we in de auto: Nouri, Lynn en ik. We zijn onderweg naar de tandarts. Niet mijn meest favoriete plek om naar toe te rijden, maar ja, ik zal toch een goed voorbeeld moeten geven als ik wil dat mijn kinderen het later beter doen dan ik. Ik heb namelijk een behoorlijke tandartsfobie en het kost me altijd ontzettend veel moeite om dat niet door te laten schemeren naar mijn kinderen. Toch ben ik vrolijk. Ik heb zin in vandaag! Als we straks bij de tandarts vandaan komen, gaan we met zijn drieën even lekker shoppen. Het feit dat onze tandarts gevestigd is in de binnenstad, is parkeer-technisch gezien niet altijd handig, maar wel een verdomd goed excuus om het tandartsleed te verzachten met een goede portie pity shopping.
Ontgoocheld stonden we nog geen half uur later weer buiten. een flop!
Voor mamaisthuis.nl schrijf ik een serie blogs over de transitie van onze zoon Nouri en alles wat daarbij komt kijken. In de vorige blog heb je kunnen lezen over de epische pech die we hadden tijdens ons eerste bezoek. Maar het verhaal gaat verder. Lezen jullie mee? Klik hier om te beginnen bij het begin
Om de dag niet geheel te laten mislukken, zochten Nouri en ik een gezellig terras op om heerlijk bij te komen en te lunchen. Quality time met mijn zoon, daar kan ik intens van genieten. Het was een beetje de pleister op de wond. (Al is de wond veel te groot voor een pleister, maar toch…)Daarna begon de reis terug naar Leeuwarden en deze keer hoopte ik op een ‘toestandloze treinreis’. Nouri en ik bemachtigden een mooi plekje bij het raam, toen we onverwacht werden aangesproken door een onbekende mevrouw. “Mag ik jullie wat vragen? Komen jullie ook bij het VU vandaan?” Verbaasd keken Nouri en ik elkaar aan.
Lompe opmerkingen ben ik gewend, maar er zit wél een limiet aan mijn tolerantie!
Ik weet dat ik een beetje anders ben dan de meeste andere vrouwen. Ik ben nou eenmaal niet van het kaliber super vrouwelijk, haar tot op de kont, wijn, hoge hakken en lange gelakte nagels. Nee, in plaats daarvan ben ik meer van het kaliber stoer en een tikkeltje mannelijk. Ik draag liever kistjes dan hakken, drink bier – geen wijn, lange nagels zijn überhaupt niet aan mij besteed en daarnaast experimenteer graag met mijn haar. Geen brave paardenstaart dus, maar een korte coupe en soms een lekkere gekke kleur.
Het is het stomverbaasde gezicht van mijn echtgenoot die me doet realiseren dat ik níet in een aflevering van The Walking Dead zit, maar gewoon thuis in de bakamer sta.
The Walking Dead. Een van mijn favoriete series. Een rete- spannende serie over een groepje overlevenden in een wereld van mensenetende zombies. Een serie vol schrikreacties, angstmomenten, rondvliegende ledematen, in je gezicht spattende (zombie) hersenen, ziekelijke psychopaten die floreren in een dergelijke wereld en zoveel meer lugubere zaken, dat je er met je gezonde verstand niet bij kan. Kortom: briljant tijdverdrijf!
En als je even verder leest, zie je hoe jij ook eentje kunt winnen! ¹
Ken je ze nog? Die ouderwetse land- en wereldkaarten die we vroeger op school hadden? Die de meester of juf als het ware uit het plafond naar beneden trok? Met alle digitale techniek van tegenwoordig is dat verleden tijd. Op scholen hebben ze nu het zogeheten digibord en wanneer we met de auto naar een onbekende bestemming gaan – ver weg of dichtbij – gebruiken we een navigatiesysteem. Ik denk dat veel jongeren en kinderen niet eens weten wat een kaart is, laat staan dat ze weten hoe ze hem moeten lezen.
Ik ben gaan nadenken over hoe wij het leven van onze kinderen manipuleren.
Voor haar verjaardag kreeg onze jongste telg een groot politiebureau van Playmobile. En de politiehelikopter die daar perfect bij past. Sommige van onze gasten raakten daar een beetje van in de war. In plaats van de: “Oooh, wat moooiiii!” die we meestal wél horen wanneer een grote roze pop onder het pakpapier vandaan komt, kreeg onze dochter nu een gelaten: “Oh, leuk hoor.” Waarna een gedempt gesis mijn kant op kwam: “Een politiebureau? Wilde ze dat?”
Met bibberend stemmetje en een fake smile zegt hij: “Veel plezier mama!”
Een bijzondere vriendschap. Dat is wat ik heb met mijn vriendin Maayke. Haar ouders en mijn ouders leerden elkaar kennen op een vakantie in Spanje. Zij kwamen uit Brabant, wij uit Friesland. Maayke en ik waren toen een jaar of drie. Je zou zeggen dat zo’n vakantie-vriendschap al snel verwatert, maar in dit geval is niets minder waar! De vriendschap bloeide en als kinderen zagen we elkaar regelmatig. Met onze ouders gingen we weekendjes weg, bezochten frequent de Efteling omdat zij daar vlakbij wonen en zo af en toe logeerde ik daar. Zo groeiden Maayke en ik ‘op afstand’ met elkaar op. Als pubers gingen we samen op stap, vierden carnaval, bezochten concerten (en vooral de kleedkamer van The Golden Earring) en deelden via briefpost ons lief, leed en liefdesperikelen. Internet bestond nog niet
Er is geen ‘goed of fout’, alleen maar genieten en plezier maken.
In september heeft onze Nouri meegedaan aan het Surf Project. Het Surf Project geeft surfles aan kinderen met een ontwikkelingsachterstand zoals het syndroom van Down, autisme, ADHD of, zoals Nouri, met een hersenbeschadiging. Voor deze kinderen is dit een geweldige ervaring, omdat ze mogen deelnemen aan een stoere sport die normaal gesproken onbereikbaar voor ze is. Het doel is om de kinderen een zodanige succeservaring mee te geven, dat het een boost geeft in hun zelfvertrouwen. Wat dat succes is, is voor ieder kind verschillend. Waar het voor de één al een overwinning is om in het water te zijn, is de ander pas tevreden als het lukt om te staan op de plank. Maar het Surf Project doet er alles aan om de ervaring te laten slagen.
We kunnen in de meeste dingen niet verder van elkaar verschillen, maar ‘spieker-gek’ zijn we beide wel!
Mijn zus en ik zijn geen twee druppels water. In tegendeel zelfs. Zowel uiterlijk als innerlijk kunnen we – met uitzondering van onze blonde haren – bijna niet verder van elkaar verschillen.
Onze kids ontbijten ’s morgens altijd aan ‘de bar’ zoals wij dat noemen. Lekker rustig wakker worden met een boterhammetje of een kom melk met cornflakes. Bij dat ‘rustig wakker worden’ is de tablet niet meer weg te denken. Bij de oudste hebben we dat heel lang uit kunnen stellen en daarna is het langzaam gegroeid. Maar nu hij puber leeftijd bereikt heeft, is geen tablet net zoiets als een geamputeerde arm haha!
Ik bezorg mijn kind hetzelfde trauma als ik vroeger heb opgelopen met King Kong.
De dagen worden korter. Het is steeds vroeger donker en het weer is op zijn heerlijk Hollands. De herfst is ingetreden. Na de geweldige zomer en nazomer van dit jaar, is het even wennen. Donker, grijs, nat, ik kan er wel zonder eerlijk gezegd. Maar toch heeft de herfst een positieve kant. Het heeft iets knussigs wanneer de regen buiten met bakken naar beneden klettert en wij binnen warm en droog bij elkaar zijn. Het is ‘elkaar aankruip-weer’. Lange avonden met het hele gezin, gezellig op de bank onder een fleecedekentje. Warm flikkerend kaarslicht op de achtergrond, chips en cola binnen handbereik en op de buis een leuke familiefilm is werkelijk all you need in life!
Wat is hij trots! Onze Nouri. Hij staat namelijk op de foto met één van zijn grootste helden: Soufiane Touzani. Zoef-wie? Ja sorry hoor, maar in dit soort dingen ben ik behoorlijk eh… Sociaal onnozel? Ik heb geen idee! En mijn vraag aan Nouri of dat een bekende speler van Ajax is, wordt me dan ook niet in dank afgenomen. “Pffff mama, jij snapt er ook echt he-le-maal niets van he?” Is de reactie van mijn puber, inclusief de welbekende rollende ogen.
We snappen de verwarring, maar als die muts nou eens nadacht waaróm we hier zijn?
Voor mamaisthuis.nl schrijf ik een serie blogs over de transitie van onze zoon Nouri en alles wat daarbij komt kijken. Deze keer vertel ik over hoe een afspraak bij het VUmc te Amsterdam uitliep op een fiasco!
Ineens is hij er: de oproep van het VUmc te Amsterdam. Ik had hem nog niet verwacht. De wachtlijsten bij het VUmc voor transgenders zijn namelijk lang. Erg lang. Dus wanneer je een oproep krijgt, dan ben je blij. De oproep – ook al is het slechts een intakegesprek – staat voor ons voor hoop. Hoop dat we nog op tijd kunnen beginnen met de puberteitsremmers, zodat onze zoon geen borsten krijgt. Een belangrijke afspraak dus.
Hoe film ik mijn gezin en wat we meemaken als ik alleen mezelf in beeld kan (en wil) brengen?
Gisteren schreef ik over het gebruik van social media en de privacy van mijn kinderen. Zoals ik in dat artikel al aankondigde sta ik voor een nieuw dilemma: voor een ander platform ben ik gevraagd om voor hun te gaan vloggen. Say what? Ja, vlóggen!
Is het verstandig om onze foto’s en verhalen massaal te delen?
Toen ik ruim twaalf jaar geleden begon met een website voor mijn nog ongeboren kind (dat was nog in de tijd van ‘inbellen’ en ADSL), was de wereld nog niet bezig met vraagstukken over online privacy. En ikzelf dus ook niet. Ik maakte gewoonweg een site voor mijn kleintje, leuk voor later, en verder dacht ik daar niet al te veel over na. Bovendien bekeken voornamelijk familie en vrienden de site en als er af en toe iemand van buitenaf kwam kijken, leek me die aandacht alleen maar leuk. Iedereen mocht zien hoe mooi mijn kindje was en getuige zijn van de leuke dingen die we allemaal zouden beleven. Dat onze belevenissen een emotionele rollercoaster werd omdat ons kleintje meteen na haar geboorte moest knokken voor haar leven, dat wist ik van te voren natuurlijk ook niet. Dat ik daardoor binnen een paar maanden de tachtigduizend ‘hits’ bereikte, had ik al helemáál niet gedacht! Maar zelfs met zoveel aandacht van buitenaf heb ik me nooit druk gemaakt over de privacy van mijn kind.
Op Facebook hebben we een besloten groep “Ouders van transgenders”. Daar zijn we er voor elkaar om elkaar te helpen, te ondersteunen, te begrijpen en daar heb je veelal aan een half woord genoeg. Zo was er laatst een oproep van een moeder van een transdochter (eerst een zoon dus) die moeite had met het kiezen van de juiste zwemkleding. Een normale bikini of badpak was geen optie. Niet alleen vanwege een ‘bobbel daar beneden’, maar ook vanwege een te mannelijke uitziende borstkas, waardoor twee van die driehoekjes, wat tegenwoordig doorgaat voor een bikinitop, simpelweg geen optie is omdat het kind zich daar niet happy in voelde.
Een milliseconde bungelde hij nog aan het stekkertje waarmee hij aan de stick verbonden was en toen viel hij niet op het houten paadje, nee, hij viel er nét naast. Plons, en weg was mijn phone!
Gister hebben we het Nationaal Park Plitvice te Kroatië bezocht. Wat. Een. Dag. En niet zozeer vanwege de spectaculair grote watervallen en adembenemende turquoise gekleurde meren. Nee, het was een dag die je alleen kunt beleven als je Daphne Kramp-Mulder heet.
Nationaal park Plitvice. Hij stond al lange tijd op mijn ‘bucket list”. Ik had me er dan ook een hele voorstelling van gemaakt. Adembenemende uitzichten, de prachtigste foto’s ter herinnering en ik hoopte op de perfecte familiefoto bij één of andere reusachtige waterval. Leuk als kerstkaart straks. Dankzij de selfie-stick die ik nog speciaal gekocht had in een van de souvenirwinkeltjes, ging dat zeker lukken! Hoe onnozel je gedachtegang soms is…
In blinde paniek smeet ik mijn fiets aan de kant en trok alles uit wat ik aan mijn bovenlijf had
Ik heb een fobie. Een wespenfobie. De mensen die mij kennen, weten dat ik doorgaans een ontzettende dierenliefhebber ben. Zelfs spinnen en ander kriebelend, kruipend of vliegend gespuis probeer ik – ondanks dat ik er van griezel – altijd levend te vangen om ze buiten weer vrij te laten. Maar een wesp? Die gaat bij mij maar op één manier mijn huis uit: morsdood! Mijn fobie is zó erg, dat mijn strot al dichtknijpt bij het zien van foto’s op internet die ik aan het zoeken ben om bij deze blog te voegen. Een simpele, onschuldige vlieg die toevallig op mijn arm gaat zitten terwijl ik juist door de wespenfoto’s scroll, veroorzaakt een complete panic attack, waardoor ik hem in een super spastische karate-actie meteen de genadeklap geef. En daarmee mijn laptop (die op mijn schoot stond) bijna ook.
“Maar jij mag niet in deze tas kijken hoor Nouri, want daar zitten de kadootjes in!”
De middag voorafgaand aan Nouri’s twaalfde verjaardag, heb ik alle kadootjes verzameld op de tafel. Nu Lynn oud genoeg is, vind ik het wel leuk om haar bij het proces te betrekken. Zo leert ze dat kado’s niet uit de lucht komen vallen, maar daadwerkelijk gekocht én ingepakt worden.
Iedere keer wanneer ze een middag gespeeld hebben, zet Lynn thuis een attitude op waar we dagen werk van hebben om die weer de kop in te drukken!
Als ouder vind je natuurlijk dat jouw kind perfect is. Of daar in ieder geval heel dichtbij komt. En tot aan dat ze een jaar of vier zijn, is dat ook zo. Zij zijn dan namelijk nog het product van jóuw opvoeding. Misschien met een vleugje van de oppas en/of opa en oma erbij, maar grotendeels van jou. Ze doen de dingen zoals jij het ze geleerd hebt, of naar het voorbeeld dat jij gegeven hebt.
Dankzij Liesbeth haar aanstekelijke enthousiasme, hadden we allemaal binnen no-time het sup-virus te pakken.
Een kinderfeestje organiseren, dat kan soms best een ‘dingetje’ zijn. Daar waar sommige moeders het leuk vinden om lekker creatief te zijn en een feestje aan huis te houden, krijg ik al rode vlekken in mijn nek van het idee! Ik ben geen crea-knutsel-mama. En bij de gedachte van een huis vol losgeslagen, oncontroleerbare stuiterballen, krijg ik het Spaans benauwd. Zó niet mijn ding!
Behalve dat ik me kapot schaamde op het strand vanwege mijn nieuwe lijf (lees: uitgerekt en vol striae), moest ik me eveneens conformeren aan mijn nieuwe rol als moeder, die dus blijkbaar ook op vakantie non-stop is.
Vakantie. Een welverdiende periode van rust en ontspanning. Toch? Zo was het in ieder geval wel vóórdat ik kinderen kreeg. Met het vliegtuig naar een heerlijk warm land waar je urenlang kan liggen chillen op een strandbedje met een koud biertje binnen handbereik. (Of wat je dan ook maar prefereert.) Dat je kunt zwemmen wanneer je daar zin in hebt, slaap inhalen op het strand en ‘s avonds soms een drankje teveel neemt, gewoon omdat dat kan. En vergeet de avontuurlijke uitstapjes niet: snorkelen, duiken, jetskiën, rondreis door het betreffende land of midden in de nacht op een quad of kameel door de woestijn om ergens middenin de Sahara de zon op te zien komen. Been there, done it all! Kortom, vakantie = de perfecte mix van zon, zee, strand, rust, avontuur en uitslapen! Man, wat verlang ik ernaar om zó onbezorgd op vakantie te kunnen! Want hoe anders is het nu?
De juf van mijn kleutertje dacht dat het een goed idee was dat ik voor de klas iets ging vertellen over de trein. Omdat ze het op school over vervoersmiddelen hebben. En omdat ik machinist ben. Buitenkansje natuurlijk!
Maar holy moly, ik nog nooit zo een moeilijke opdracht gekregen! Ik heb al een week lang een ‘writersblock’ en heb geen idee wat ik moet gaan vertellen? Ik bedoel: binnen een middag een krantenartikel schrijven van 1400 woorden? No problem! Maar dit? Wat vertel je in go-des-naam aan een groepje kleuters? En vooral: hoe dan?
Dat mijn gevoel voor zelfvertrouwen en mijn vrouwelijkheid juist níet in mijn haar zat, daar kwam ik achter toen ik op een dag gewoon besloot het af te knippen.
Mijn haar. Het is nogal eens het onderwerp van gesprek geweest, vooral de laatste jaren. Mijn haar en ik hebben dan ook al een heel verleden samen. Van heftig getoupeerd of een stevig permanentje in de jaren tachtig, tot kort en jongensachtig ergens in de negentiger jaren. Van schouderlengte in de jaren daarna tot kort maar vrouwelijk zoals het nu is.
Laatst werd ik door iemand gevraagd: “Waarom heb jij eigenlijk kort haar?” Een tikkeltje verontwaardigd was ik daardoor, want het kwam een beetje over alsof er wel een steekje los moest zitten bij me. En ja: de vraag werd gesteld door een man. Dat laatste is relevant omdat de meeste mannen die ik ken per definitie van lang haar houden. Nee, dat is niet generaliseren, dat is mijn ervaring. Echter niet alleen mannen doen dat, maar de hele samenleving. Het is me namelijk opgevallen dat het idee dat vrouwen lang haar ‘horen’ te hebben, bijna net zo in ons ideaalbeeld is vergroeid, als het idee dat jongens van blauw houden en meisjes van roze. Om maar even een cliché te noemen.
En toen was ik gister zomaar ineens een bekende Nederlander! Ik stond met mijn gezicht én verhaal in de Telegraaf. Dat was oorspronkelijk niet de bedoeling, maar toch leuk. Vooral omdat het onderwerp deze publiciteit heel goed kan gebruiken!
Ik heb een zoon. Zo! Dat is eruit! Dit is de eerste keer dat ik het hardop uitspreek: “Ik heb een zoon.” Mijn zoon is namelijk transgender en is bijna twaalf jaar lang onze dochter geweest. Op dit moment zitten we midden in de transitie van vrouwelijk naar mannelijk en hoewel we nog een hele lange weg te gaan hebben in deze, behandelen we onze dochter vanaf nu als onze zoon, omdat hij zich daar zichtbaar gelukkiger bij voelt! Ze wordt hij en haar wordt hem. En ja, dat is even wennen! Ik verspreek me nog best vaak. Vooral ook met de naam: Noëlle wordt Nouri. Een naam gekozen door een voetbalfan ter ere van Abdelhak Nouri van Ajax. Ik vind het een prachtige keuze!
Geschokt sla ik mijn hand voor mijn mond, wat heb ik gedaan?
Tijdens de ‘avondspits’ van kids badderen, in de pyjama helpen en op bed brengen, loop ik Lynns slaapkamer in en zie hem meteen: een joekel van een daas! Je weet wel: met van die gekleurde driehoekvleugels, die zo intens gemeen kunnen steken. “Die is voor Bassie!” Denk ik en zonder blikken of blozen pak ik het pak babydoekjes (het eerste dat ik voor handen had) en haal uit.
Ik kijk naar mijn eigen buik, die er nogal nonchalant bijhangt op dit moment.
Ik ben gek op het strand. Altijd al geweest. Zo lang ik me kan herinneren zoek ik op warme dagen het liefst het mulle zand op in combinatie met de frisse koelte van de zee. Of – bij gebrek aan een werkelijk strand in de omgeving – iets wat daarop lijkt. Vandaag deed ik zo’n heerlijk dagje ‘strand’ (lees: recreatiewatertje) met onze oudste. Maar daar heb je het: met het woord strand, valt automatisch het woord bikini. En met het woord bikini, boren er vrijwel onmiddellijk gevoelens van onzekerheid mijn maag in. Want op het strand is het toch zeker wel zo’n spelletje van kijken en bekeken worden.
De foto van Lynns voetje op het kaft is sterk uitvergroot, maar vertoont geen pixels of vertekening.
Foto’s. Ze zijn essentieel geworden in onze samenleving. Vooral sinds de komst van de mobiele telefoons in combinatie met sociale media, hebben zij een prominente plek ingenomen in onze levens. Instagram, Snapchat, Twitter, Facebook en Whats’ app zijn zomaar een greep uit de apps die deel uit maken van ons dagelijks leven. En wat zijn deze apps zonder foto’s? Precies: lang zo leuk niet!
Lynn staat gillend met d’r handjes over haar oren achter mij en ook Nouri is lichtelijk in paniek: “Mam, toe snel!!!”
Een hoop tumult komende vanuit de serre van ons oppas-huis. Lijkt wel alsof iemand daar aan het verbouwen is. “MAMAAAAAA!!!!!” Gilt Lynn half huilend. “KOM SNEL!” Haar stem slaat over van paniek. “Wat nou weer?” Mopper ik, want er is altijd wel wat. En meestal kom ik voor niets uit mijn heerlijk relaxte boek-lees-positie.
Dit paard lijkt net als mij een eigen wil te hebben en doet niet wat ik vraag.
In alle vroegte rijd ik met mijn auto over een rustige snelweg richting de Veluwe. Ik ben op weg naar Marijke Timmerman voor een coaching sessie. Marijke is paardencoach of coach met paarden, dat is maar net hoe je het bekijkt. Paardencoaching is een relatief nieuw begrip hier in Nederland, maar het valt te herleiden tot in het oude Griekenland, zo’n vierhonderd jaar voor Christus. Toen al werd er geschreven over de pedagogische effecten van de omgang met paarden en de ondersteuning of interventies die zij kunnen geven. (Bron: Wikipedia.) Maar wat is dat nou eigenlijk, paardencoaching?
Op een dag zal ook ik vliegen, naar die plek waar jij op mij wacht.
Dit gedicht heb ik geschreven ter herinnering aan mijn vader Jos Mulder die vandaag, tien jaar geleden, abrupt het leven liet…
Maar ook om anderen een hart onder de riem te steken. Iedereen die weet hoe het voelt om een dierbare te moeten missen. Je vader, moeder, broer of zus. Je partner, een grootouder, een vriend, vriendin of iemand anders die verschil maakte in je leven. Of misschien wel je kindje, al dan niet voldragen. Het leven is soms onverbiddelijk en dat kan erg pijnlijk en verdrietig zijn. Persoonlijk vind ik dan een beetje troost in de gedachte dat we hen – die we nu moeten missen – ooit weer terug zullen zien.
Onze oudste heeft onlangs een nieuw fenomeen ontdekt via YouTube: pranken. Ken je dat? Het is een soort huis tuin en keuken versie van Bananasplit. Niet die je kan eten, maar die andere dus, met Ralph Inbar! (Of Frans Bouwer, maar net van welke generatie je bent.) Je vrienden (en leraren) pranken is helemaal hot bij Noëlle op school en dat moet uiteraard thuis worden doorgevoerd.
Waar is Frans Uyterlinde wanneer je hem nodig hebt?
Ons huis. Wat hebben we er al veel aan gedaan! Zo hebben we van een rommelzolder een kinderkamer gemaakt, twee keer de badkamer verbouwd (de eerste keer een budget opknapbeurt, de tweede keer compleet vernieuwd), onze slaapkamer een make-over gegeven, twee keer een nieuw babykamertje gemaakt en beneden de achterkamer en keuken volledig gerenoveerd. De dichte keuken is een open keuken geworden met een semi kookeiland, we hebben een schuifpui geplaatst waardoor je zomers zo de achtertuin in kunt wandelen, daarbij het keukenraam vervangen voor een lang raam (dezelfde lengte als de pui) en eveneens de achterkamer van een volledig nieuw interieur voorzien. Ook zijn we ooit van vloerbedekking naar laminaat gegaan. Toen we een enkele jaren geleden een paar robuuste steigerhouten planken voor een kratje bier op de kop tikten (bedankt zus!) en Richard daar helemaal zelf een pronkjuweel van een eettafel van maakte, vonden we dat het tijd werd voor een kleine make-over. We verfden de kozijnen antraciet – wat een heel stoer uiterlijk gaf aan onze woonkamer – en we gaven één muur een bijzondere kleur: olijf groen. Dat stond echt geweldig! Met op die muur als eye-catcher een prachtig graffiti kunstwerk op hout, door onze oudste (toen 8 jaar) zelf gemaakt! We lieten speciaal een steigerhouten bankje maken voor bij deze pracht tafel, kochten twee stoere industriële lampen voor erboven en pasten de accessoires in de achterkamer op deze look aan.
Er zou meer oog moeten zijn voor de ‘achterblijvers’ en niet alleen voor de (potentiële) topscorers.
G-voetbal. In de volksmond ook wel gehandicapten voetbal genoemd. Het woord ‘gehandicapt’ wordt al snel geassocieerd met ‘zeer hulp behoevend’ en/of ‘rolstoelafhankelijk’. Maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Mijn oudste zit niet in een rolstoel en kan veel dingen gewoon zelf. Hij oogt als een normaal kind van elf. Toch is hij vanwege een hersenbeschadiging gehandicapt. Verstandelijk functioneert hij niet (geheel) naar zijn leeftijd en lichamelijk komt hij nogal eens te kort in vergelijk met leeftijdsgenoten. Een kind met een beperking dus, zoals we dat in een wat meer gehoorde term noemen. En kinderen met een beperking (hetzij verstandelijk, lichamelijk of allebei) willen eigenlijk wat iedereen wil: geaccepteerd worden! Of dat nou in de maatschappij is, op school of op een sportvereniging, dat maakt niet uit. Helaas maken we maar al te vaak mee dat het in de ‘grote boze wereld’ niet altijd zo werkt. Kinderen die buiten de zogenaamde norm vallen, worden lang niet altijd op waarde geschat. Niet alleen op school of in hun omgeving kan dat wrijving of problemen opleveren, ook op een sportvereniging is er niet altijd plek voor deze kinderen. Nouri is daar het levende voorbeeld van. In onze directe omgeving functioneert hij prima. Want daar kent hij iedereen en voelt hij zich veilig genoeg om zichzelf te zijn. Ook wordt hij hier geaccepteerd zoals hij is en dat is fijn! Maar buiten deze beschermde parameters heeft hij vaak moeite met het overzien van de situatie en het ‘aflezen’ van anderen. En anderen hebben soms wat moeite met hem, want hij kan zomaar een tikkeltje ‘sociaal onhandig’ reageren.
Ik ben aan het werk en heerlijk zorgeloos tuffel ik met mijn treintje richting het idyllische Friese Stavoren. De route gaat dwars door de prachtigste natuurgebieden en ik geniet volop van mijn panorama uitzicht. Geen wolkje aan de lucht en de zon gloeit gemoedelijk op mijn gezicht. Wat heb ik toch een heerlijk baan! Dan wordt mijn aandacht getrokken naar een weiland links van mij,
Als moeder van zo’n echte fan hoef je het dan ook niet in je hoofd te halen om naar een andere winkel te gaan voor je boodschappen
Zoals iedereen om ons heen wel weet, is onze Noëlle een enorme Cambuur fan. Van wie ze dat heeft? Geen idee! Richard en ik zijn beide geen voetballiefhebbers en dus is het niet een kwestie van ‘met de paplepel ingegoten’. Maar vanaf dat Noëlle kon lopen, voetbalde ze ook. En die passie is in de loop der jaren alleen maar gegroeid. En tja, als je roots oorspronkelijk in Leeuwarden liggen en je oom ook nog eens in het Cambuurstadion werkt, dan is de het plaatje al gauw compleet!
Omdat we haar liefde voor d’r ‘cluppie’ natuurlijk niet in de weg willen staan, nemen we haar geregeld mee naar een thuiswedstrijd. Prachtig vind ze dat! En dan genieten wij ook.
Ik geef het niet graag toe, maar dit is echt verslávend!
Onlangs zag ik op Facebook een leuke workshop voorbij komen: handletteren voor kinderen. Eh, eerlijk? Ik moest het eerst even Googelen: wat de f#ck is nou weer handletteren? Sorry, maar ik ben nou eenmaal niet zo crea aangelegd. Ik kan best artistiek zijn hoor, maar dit soort dingen hebben over het algemeen mijn interesse niet. Toch leek me het voor Noëlle heel erg leuk. En leerzaam. Zij heeft namelijk grote moeite met de fijne motoriek. Haar handschrift is jaren lang ontzettend belabberd geweest maar begint zich nu – mede dankzij de tijd en aandacht die haar leerkrachten erin hebben gestopt – eindelijk keurig te vormen. Ook kijkt ze dikwijls met enig eerbied naar mijn schrijfwijze, vooral als ik een enkele keer fantasierijk los ga op een verjaardagskaart: “Mama wat kan jij mooi schrijven, dat wil ik ook kunnen!”
Niet zo handig wanneer je op Facebook één van mama’s foto’s liked op een tijdstip dat je allang had horen te slapen! Dat noem ik nou een typisch gevalletje van BETRAPT! (Groene tekst ben ik dus.)
Maar wanneer je zelf al in de gaten hebt dat je zojuist door de mand bent gevallen, kun je natuurlijk altijd proberen of je moeder onnozel is!
Eh, oké Noëlle, leg dat eens uit? Je bent dus niet aan het slaapwandelen maar aan het slaapappen? Haha, nice try!
Eindelijk! De kogel is door de kerk! Het had wat voeten in de aarde, maar onze vakantie is geboekt! “Nou, lekker belangrijk!” Hoor ik je nu denken en je hebt gelijk: het is ook niet belangrijk. Maar toch ook weer wèl! Want na een heel jaar onregelmatige diensten, lange werkdagen en te korte nachten, is even twee weekjes opladen nauwelijks een overbodige luxe, maar meer een noodzakelijkheid. En daarbij heb ik het ook nog eens meer dan verdiend! (Al zeg ik het zelf.)
Naar de zon
Dit jaar had ik maar één wens: naar de zon! Dat klinkt heel logisch voor een zomervakantie, maar is natuurlijk niet overal gegarandeerd. Toen we nog geen kinderen hadden en dus niet gebonden waren aan de schoolvakanties, hebben we veel prachtige vliegreizen gemaakt: Griekenland, Turkije, Egypte, Tunesië en Bulgarije, stuk voor stuk heerlijke vakanties waarin we helemaal op konden laden! In Turkije en Bulgarije zijn we later met Sennah nog een keer geweest toen ze klein was. Dat waren échte vakanties, ook voor mama. Geen eten hoeven koken, geen afwas hoeven doen en met de knip van de vinger op je wenken bediend worden door een leuke jonge knul, yep! Daar kan moeders wel aan wennen hoor! Maar toen Sennah leerplichtig werd, konden we de vliegvakanties niet meer betalen door de prijzen die bijna het dubbele werden van wat we tot dan toe waren gewend. Daarna zijn we overgestapt op de wat budgetvriendelijkere vakanties: Texel, Ameland, Drenthe, Tsjechië, nog een keer Ameland en vorig jaar Denemarken. Stuk voor stuk fijne vakanties waar we heerlijke herinneringen aan hebben, maar die helaas – behalve beide Ameland vakanties – behoorlijk tegenvallend uitvielen qua weer. Als je (zoals in Denemarken) op werkelijk een steenworp afstand van het strand zit, dan wil je daar toch op zijn minst een paar dagen gebruik van kunnen maken? En hoewel we het daar super leuk hebben gehad, zei ik op de terugweg tegen mijn wederhelft: volgend jaar wil ik ergens naar toe waar we èlke dag aan het strand kun liggen! Waar ik niet hoef na te denken wat er in de koffer moet: alleen maar zomerjurkjes en een bikini. Geen lange broeken, geen vesten of truien, überhaupt geen lange mouwen, geen jassen en ook geen regenlaarzen!”
Alle tijd, toch?
En zo kwam het dat ik een paar weken geleden op een regenachtige dag achter mijn laptop dook in de wereld van de vakanties. Voorgenieten heet dat! En ik had al een duidelijk idee van waar de reis naar toe moest gaan: Kroatië. Die staat al jaren op mijn bucketlist, maar is er op een of andere manier nooit van gekomen. Vol goede moed begon ik mijn zoektocht. Maar na urenlang speuren kon ik helaas niets vinden dat binnen ons budget paste. Ontmoedigd en even niet wetende waar we dan naar toe wilden gaan, staakte ik voorlopig het zoeken. Het was nog vroeg, alle tijd toch? Totdat ik vorige week gezellig met buurvrouw stond te keuvelen. Wat blijkt? Zij hadden al geboekt. Waarnaartoe? Je raadt het al: Kroatië! Leuk zeg! Maar tegelijk verontwaardigd! Waar hebben jullie dat geboekt dan? Nu moet je weten: buurvrouw is van het kaliber ‘zeer efficiënte moeder’. Tenminste, zo lijkt dat altijd voor mij. Toen onze kinderen net naar school gingen, was zij mijn voorbeeld. Mijn boegbeeld. Haar kinderen waren nooit te laat, hadden altijd hun gymkleding mee op de juiste dagen en ook was ze altijd op de hoogte van bijzondere schoolactiviteiten of afwijkende schooltijden. Iets wat voor mij als ras-chaoot onhaalbaar bleek! (Oh, moesten ze gymmen vandaag?) En hoewel de wegen van onze kinderen zich al vroeg scheidden, is zij op sommige fronten nog altijd een voorbeeld voor me. Daar waar ik de avond voorafgaand aan onze vakantie met rode stressvlekken in mijn nek de koffers nog moet pakken, heeft buuf die al ruim een dag van te voren in de auto zitten. (Hoe doet ze dat toch?)
Gouden tip
Dus als buuf haar vakantie al rond heeft daar waar ik nog moet beginnen, dan weet ik dat ik weer eens achter de feiten aanloop! Tijd begint te dringen. Maar gelukkig kwam buurvrouw met de gouden tip! Dankzij deze tip vond ik nu wél een aantal accommodaties die binnen ons budget vielen. Ik was in de hemel: zou ik Kroatië dan eindelijk van mijn bucketlist kunnen schrappen? Het leek er wel op! Totdat ik op verzoek van mijn altijd nuchtere ega de reiskosten ging berekenen. Ai! De benzinekosten, tol, eurovignetten en overnachtingen onderweg kostte ons de kop. Meer, nee: véél meer dan we hadden ingeschat! Bovendien zagen we beide behoorlijk op tegen het aantal te rijden kilometers. Stof tot nadenken. Willen we dit? Kunnen we misschien nog goedkoper? Niet overnachten onderweg? Of totaal ergens anders naar toe? Wikken, wegen, alternatieven bekijken en daarna alles een paar dagen laten bezinken. Maar toen we uiteindelijk toch besloten om Kroatië te boeken, kwamen we tot een frustrerende ontdekking: we hadden te lang nagedacht! De accommodatie waarop we verliefd waren geworden was inmiddels volgeboekt. Zo ook alle acht van mijn andere opgeslagen favorieten! “Periode niet meer beschikbaar.” Schreeuwden de rode letters. Serieus? Zie ik nu mijn droomvakantie aan mijn neus voorbij gaan?
Mijn kinderen uitgekafferd
Koortsachtig op zoek naar alternatieven. Ik vond er nog ééntje die aan onze reiscriteria voldeed. (En geloof me, ik had al niet veel eisen!) Zonder twee keer nadenken klik ik op de button “reserveren”. Richard moet het maar goed vinden hoor! Een paar tellen later een bericht van de aanbieder: “Thank you for your interest, but unfortunately this apartment was booked a few minutes ago.” Neeeeeeee!!!!!!! Dit méén je niet!!!!! Ik krijg spontaan een acute opvlieger! Mijn hoofd gonst en het zweet breekt me uit. Het zal toch niet godverd… Onderbroken door een bliepje. Nieuw berichtje van diezelfde aanbieder: “There is only one apartment left, but it is on the ground floor.” Waaaah, are you kidding me? I don’t care! I’ll take it! I’ll take it! En dan…. Eindelijk! Het is gelukt! De reservering is rond en de aanbetaling succesvol! Mozeskriebel wat een spanning! Leuk joh, vakantie boeken! In het proces ben ik minstens een jaar van mijn leven kwijtgeraakt en heb ik mijn kinderen uitgekafferd omdat ze me stoorden op het moment dat mijn stress-level een absoluut hoogtepunt bereikt had! Volgende keer toch een voorbeeld nemen aan buurvrouw en gewoon eerder beginnen? Of meteen de juiste reisaanbieder proberen? Nooit te oud om te leren blijkt wel! Anyway, wij hebben er zin in: Kroatië, here we come!!
Het jaar 2017. Het was het jaar van Donald Trump, die niet alleen furore maakte met het winnen van de presidentsverkiezingen maar vooral ook met zijn ongenuanceerde en sociaal onhandige uitspraken.
Het jaar van Dirk Kuyt die zijn Feyenoord eigenhandig (of moet ik zeggen eigenbenig??) naar het landskampioenschap bracht. Lees Meer
Drank maakt meer kapot dan je lief is, maar zorgt daarentegen wel voor een bedrieglijk hoog gevoel voor zelfvertrouwen!
Ik was een jaar of negentien. Destijds werkte ik (tijdelijk) bij een metaalfabriek ergens in het noorden des lands. Twee afdelingen waren er: de hoofdfabriek in het ene dorp en een dependance twee dorpen verderop. Die laatste, daar werkte ik. Die eerste, daar werkte hij. Hij, die verdomd knappe jongen die ik zo nu en dan zag lopen door onze fabriekshal wanneer hij iets kwam halen of brengen. Hij, met die intense ogen en een lijf om van te kwijlen. Hij, van wie ik de naam niet eens wist en hij de mijne waarschijnlijk ook niet. Maar dáár ging verandering in komen, zo besloot ik.
Eigenlijk ben ik alles geworden wat ik indertijd verafschuwde: gesetteld en bourgeois.
Het gebeurt helaas te weinig hier in huize Kramp: het nemen van quality time voor jezelf. Opgeslokt door de drukte van gezin, werk en al het andere dat moet, blijft er weinig tijd (en vooral energie) over om iets leuks voor jezelf te doen. Lees Meer
Voor ons was er geen twijfel over mogelijk: wij gingen later trouwen
Hij was één van mijn beste vriendjes op de basisschool: Michiel. Vanaf de kleuterschool tot aan de zesde klas waren we regelmatig bij elkaar te vinden. We speelden in de speeltuin of op het schoolplein, klommen in bomen, dwaalden samen het dorp door en waren altijd in voor een prank. (Wat we overigens in die tijd gewoon ‘een grapje’ noemden!) Ook kopieerden we graag de karakters uit “The A-team” (wie niet in de jaren tachtig?). Lees Meer
Regelmatig doe ik mijn boodschappen bij de Jumbo. Die op het Cambuurplein in Leeuwarden om precies te zijn. Niets bijzonders op zich natuurlijk, maar ik ben daar geen onbekend gezicht bedoel ik daarmee te zeggen. En daar, bij die Jumbo, op de vleesafdeling, werkt een hele vrolijke meneer die altijd graag een praatje met me maakt. Lees Meer
Ik ben gek op sneeuw. Een winter zonder sneeuw is geen winter wat mij betreft! En dan bedoel ik niet die vieze, kleffe, natte sneeuw die maar amper een dag blijft liggen – een fenomeen waar we helaas maar al te familiair mee zijn geworden de laatste jaren – maar échte sneeuw. Je weet wel, van die heerlijke, grote wollige vlokken die eindeloos naar beneden vallen en een heerlijke witte deken over de wereld achter laten! Lees Meer
Terwijl sociale media begint vol te stromen met sfeervolle foto’s van de meest gezellige kerstontbijten, lunches en andere gezelligheid, gaat het er hier heel wat minder idyllisch aan toe. Het sprookjesachtige kerstgevoel verdwijnt snel als ik vanmorgen direct al een aanvaring met de oudste telg heb, bij wie een behoorlijke ‘kortsluiting’ in het hoofd ontstond omdat het nét even niet ging zoals ze het wilde en daarbij de atmosfeer vulde met furiositeit en grimmigheid. Lees Meer
Het is maar een boom. Een Japanse Esdoorn om precies te zijn. Hij staat in onze tuin, aan het hoofd van de vijver. In deze tijd van het jaar is hij op zijn mooist. Zijn bijna stervormige blaadjes met kartelrandjes en een levendige, diep rode kleur maken hem tot een adembenemend uitzicht vanuit onze kamer. En voor mij is het ook niet zomaar een boom: voor mij is hij heel bijzonder. Ooit stond hij namelijk in de tuin van mijn ouders. Dat is ruim twintig jaar geleden. Daar stond hij al minstens vijftien jaar.
Nouri wil graag nog even oefenen voor haar dressuurwedstrijd zaterdag. Omdat het ons thuis ontbreekt aan een daadwerkelijke pony en paardenbak, moeten we iets anders verzinnen. Ik leen van de buurmeisjes verderop wat stoepkrijt (onze was op), zoek een rustig plekje op het schoolplein – die zich aan het eind van onze straat bevind – en vijf minuten later is onze prachtige blauwe bak met roze letters een feit. Er kan geoefend worden! Publiek hebben we ook al, want een aantal buurtbewoners (klein én groot) zijn nieuwsgierig geworden naar wat we allemaal aan het doen zijn.
Niets is confronterender dan het moederschap. Een mini versie van jezelf om je heen hebben lopen met soms karaktertrekken die je – als je heel eerlijk bent – liever niet in je kind had terug gezien! Een ‘In your face’ van moeder natuur zeg maar! Maar zo af en toe zit er ook wat goeds in de genen die je doorgegeven hebt. Lees Meer
