Ponykamp
Het is in De Tike en omstreken een fenomeen: ponykamp van Stal De Boer.
Zoals ik al eens eerder in een andere blog heb uitgelegd, is Wiepkje ooit begonnen met haar eigen dochter les te geven. Al snel wilde het vriendinnetje van haar dochter ook lessen en langzamerhand kwamen er steeds meer gegadigden. Inmiddels is het een ware stal geworden: Stal De Boer. Nog steeds geen officiële manege hoor, maar gewoon familie De Boer die zich onvermoeid inzet voor de kids die er komen lessen.
Het fenomeen
En zo is ooit ponykamp begonnen. Het idee ontstond om eens met zijn alleen een ‘ponydag’ te beleven en hey, weet je wat? Misschien kunnen de kids hier gezellig blijven slapen? Weiland genoeg! Tentje erop en klaar. Zo gezegd, zo gedaan. Die eerste ‘ponydag’ was zó geslaagd, dat het uitgroeide in een ware happening die nu niet meer weg te denken is. Ieder jaar kijken de kinderen enorm uit naar wat inmiddels bekend staat als “Ponykamp.”
Ponykamp op ‘Familie Camping De Boer’. De enige plek waar je in één dag een dressuurwedstrijd én springwedstrijd rijdt, het zwembad ingegooid wordt wanneer je in de prijzen bent gevallen, meedoet aan een quiz en leuke prijzen kunt winnen, je mag genieten van een gezellige bonte avond, marshmallows roostert bij het kampvuur én waar je een heel klein ponytje (luisterend naar de naam Fabiola) in je tent vindt! Om dan ’s ochtends om 8.30 uur alweer op de pony te zitten, gewoon omdat het kan. Dat geeft een beetje aan hoe het er aan toe gaat.
Het is een hele organisatie en ik neem mijn petje af voor Familie De Boer. Het is ieder jaar opnieuw super geslaagd. Toen Nouri nog Noëlle was, reed hij ook bij Wiepkje. Samen hebben we meerdere ponykampen ‘doorstaan’ en ik wist daarom me te wachten stond. Voor Lynn was dit echter haar eerste keer. Ze had er zo enorm veel zin in!
Wedstrijd
Om tien uur was ze als eerste aan de beurt voor de dressuur wedstrijd en wat deed ze het goed! Ze was foutloos gewoon. Ze nam het op tegen een meisje die al wat langer rijdt, dus 1e werd ze niet (dat was ook niet het streven hoor!) maar wel een goeie 2e en won daarmee een prachtige roze rozet waarmee ze compleet in de hemel was.
Wat ze de rest van de dag gedaan heeft? Knuffelen met Fabiola, het aller kleinste paardje van Stal De Boer. Ze was niet bij haar weg te sláán.
In de avond wordt er altijd nog een springwedstrijd gereden. Lynn heeft natuurlijk nog nul ervaring, maar dat betekende niet dat ze niet mee kon doen. Nee, het uitsluiten van kids is er niet bij op Ponykamp! Er wordt simpelweg een mini categorie bedacht (in dit geval bestaande uit alleen Lynn) en de balken van de hindernissen worden plat op de grond gelegd. Wiepkjes dochter rende mee om te zorgen dat Lynn de juiste volgorde reed – zoals een echt parcours betaamd – en zo kon Lynn toch meedoen. Hoe leuk is dat?
Omdat ze de enige was in haar categorie, won ze natuurlijk de 1e prijs. Hoe trots ben je dan als meisje van zeven? Nou, als ik zeg dat de medaille en roze rozet nu een week na ponykamp nog steeds iedere avond mee naar bed gaan, zegt dat dan genoeg?
De volgende ochtend
En dan is nog een ander fenomeen bij ponykamp die bekend staat als: de volgende ochtend. Na een heerlijke bonte avond en een super feestelijk kampvuur die tot diep in de nacht mocht duren en pas stopte toen we door een ware wolkbreuk niet anders konden dan de tent in duiken. De hele nacht heeft het behoorlijk geregend. Lynn wilde persé alleen slapen in haar iniminie pop-up tentje en deze moeder had steeds visioenen over een tentje dat met kind en al voorbij drijft het weiland uit. Maar gelukkig gebeurde er niets van dat alles. Iedereen is droog gebleven, er zijn geen tentjes afgedreven en Lynn heeft zelf niets, maar dan ook niets gemerkt van het noodweer. Het enige bewijs was de enorme hoeveelheid water in de bak de volgende ochtend.
Afscheid
Maar dus, de volgende ochtend… Oeff… Met enkele uurtjes slaap en een pijnlijk lijf (ik ben duidelijk geen kampeerder) waren we met zijn allen rond 7.30 uur alweer in de benen omdat de eerste kinderen dat ook zijn. Zij willen ontbijten en dan zo snel mogelijk… Je raadt het al: RIJDEN!
Het mooie is: het kan allemaal. Zo leuk! Bedankt weer familie De Boer voor een super geslaagde ponykamp! Een beetje té geslaagd wat Lynn betreft, want zij kon geen afscheid nemen van lieve Fabiola en zat huilend in de auto terug naar huis. “Mama, mag ik ook zo’n pony als Fabiola?”
