Hallo meisje van een jaar of vijftien in Harlingen vanmorgen. Ik vond je maar dapper met je tien centimeter naaldhakken waar je eigenlijk niet op kon lopen. Je deed wel heel erg je best hoor, maar deze schoenen – hoewel zeer stijlvol – waren overduidelijk iets te hoog gegrepen voor je. Letterlijk ook. En toen was je ook nog laat. Ik stond daar al met mijn trein.
Anders
Ik weet dat ik een beetje anders ben dan de meeste andere vrouwen. Ik ben nou eenmaal niet van het kaliber super vrouwelijk, lang haar tot op de kont, hoge hakken en lange gelakte nagels. Nee, in plaats daarvan ben ik meer van het kaliber stoer en een tikkeltje mannelijk. Doorgaan met het lezen van “Kalimiro”
En dan ‘out of the blue’ raakt iets je…. Iets onnozels, maar toch treft het je recht in je hart.
Ik ben aan het werk en heerlijk zorgeloos tuffel ik met mijn treintje richting het idyllische Friese Stavoren. De route gaat dwars door de prachtigste natuurgebieden en ik geniet volop van mijn panorama uitzicht. Geen wolkje aan de lucht en de zon gloeit gemoedelijk op mijn gezicht. Wat heb ik toch een heerlijk baan! Dan wordt mijn aandacht getrokken naar een weiland links van mij,
De laatste trein van Groningen naar Leeuwarden wordt soms bevolkt door de vreemdste types. Zo komen we op dat uur veel dronken en lallende figuren tegen (vooral in het weekend), lopen we enigszins ongure zwerver-types tegen het lijf of volk wat (geestelijk) compleet de weg kwijt is. Momenteel schijnt er weer een nieuwe mediahype rond te gaan, namelijk je tieten flashen in de trein. Doorgaan met het lezen van “De laatste trein…”
Stapt een blinde man in de trein…. Dat klinkt als het begin van een foute mop, maar toch gebeurde het vandaag écht. Stapt dus een blinde man in de trein. Doorgaan met het lezen van “Stapt een blinde man in de trein”
Bij ons op het werk hebben we een ‘vers fruit actie’. Iedere week zorgt onze werkgever voor een kist vol vers fruit.
Kleurrijke mensen. Ik hou ervan! Ik ben ik Harlingen Haven en moet daar keren. Ik loop van de achterste cabine via het perron naar de voorste en zie ik een lange, magere kerel – jaar of vijfenveertig schat ik zo – richting de trein lopen. Onder zijn ene arm een oude stofzuiger en onder de andere een verlepte boodschappentas vol met meuk. Doorgaan met het lezen van “Kleurrijk karakter”
