Lynn wil oorbellen. Dat wil ze eigenlijk al heel lang. Vanaf het moment dat ze bewust is van het bestaan van oorbellen, bestudeert ze met regelmaat mijn oren, de gaatjes die erin zitten en de bijbehorende oorbellen. Om vervolgens te vragen of dat pijn doet, gaatjes in je oren maken. Tja, ik ga er niet om liegen: pijnloos is het niet. En tot nu toe was dat voor haar genoeg om zelf geen gaatjes te willen.
“Kleuters mogen weer kleuter zijn.” Zo luidt de titel van een bericht van de Algemene Onderwijsbond AOb. Op dit moment is het namelijk zo, dat een kind pas naar groep 3 mag als het zestien letters kent, van 0 naar 20 kan tellen en weer terug en een half uur stil aan een tafeltje kan zitten. Als het daar niet aan kan voldoen, moet het nog maar een jaartje kleuteren.
Doorgaan met het lezen van “Kleuters mogen weer kleuter zijn”
Zindelijk worden. Het is soms een hele toer! Daar waar de één op een dag besluit geen luier meer om te willen en meteen droog is, kost het bij de ander bloed, zweet, tranen, nat beddengoed en heel veel pyamapants. Geen kind is gelijk. Onze oudste was één van deze laatste categorie, maar onze kleinste? Die had een hele andere motivatie.
Doorgaan met het lezen van “De kleuter die geen tijd heeft voor school”
De middag voorafgaand aan Nouri’s twaalfde verjaardag, heb ik alle kadootjes verzameld op de tafel. Nu Lynn oud genoeg is, vind ik het wel leuk om haar bij het proces te betrekken. Zo leert ze dat kado’s niet uit de lucht komen vallen, maar daadwerkelijk gekocht én ingepakt worden. Doorgaan met het lezen van “Geheimpje”
Als ouder vind je natuurlijk dat jouw kind perfect is. Of daar in ieder geval heel dichtbij komt. En tot aan dat ze een jaar of vier zijn, is dat ook zo. Zij zijn dan namelijk nog het product van jóuw opvoeding. Misschien met een vleugje van de oppas en/of opa en oma erbij, maar grotendeels van jou. Ze doen de dingen zoals jij het ze geleerd hebt, of naar het voorbeeld dat jij gegeven hebt.
De juf van mijn kleutertje dacht dat het een goed idee was dat ik voor de klas iets ging vertellen over de trein. Omdat ze het op school over vervoersmiddelen hebben. En omdat ik machinist ben. Buitenkansje natuurlijk!
Maar holy moly, ik nog nooit zo een moeilijke opdracht gekregen! Ik heb al een week lang een ‘writersblock’ en heb geen idee wat ik moet gaan vertellen? Ik bedoel: binnen een middag een krantenartikel schrijven van 1400 woorden? No problem! Maar dit? Wat vertel je in go-des-naam aan een groepje kleuters? En vooral: hoe dan? Doorgaan met het lezen van “Voor de (kleuter)klas”
Als er een hemel bestaat, dan kom ik er niet meer in…
Tijdens de ‘avondspits’ van kids badderen, in de pyjama helpen en op bed brengen, loop ik Lynns slaapkamer in en zie hem meteen: een joekel van een daas! Je weet wel: met van die gekleurde driehoekvleugels, die zo intens gemeen kunnen steken. “Die is voor Bassie!” Denk ik en zonder blikken of blozen pak ik het pak babydoekjes (het eerste dat ik voor handen had) en haal uit. Doorgaan met het lezen van “Loebel”
Zindelijk worden… Niet vanzelfsprekend en het levert soms de meest awkward momenten op! Natuurlijk gaat dat hier in dit gezin altijd in het kwadraat! Doorgaan met het lezen van “Zindelijk”
Het halve huis in rep en roer: Flo zit op het dak. “Nou en?” Zeggen wij volwassenen schouderophalend. “Die komt vanzelf wel weer beneden.” Maar het duo Diva en Pré-puber is toch lichtelijk in paniek. Doorgaan met het lezen van “Flo”
Lynn heeft een nieuw vriendinnetje. Een pop. Voor haar verjaardag gekregen. En niet zomaar een pop, nee, een heuse Elsa! En Elsa kan heel mooi zingen. Niet alleen in de film, maar ook in Lynn’s armen! Want als je op een knopje op de pop haar borst drukt, zingt ze luidkeels “Let it go.” Doorgaan met het lezen van “Let it go”
Noëlle wil graag nog even oefenen voor haar dressuurwedstrijd zaterdag. Omdat het ons thuis ontbreekt aan een daadwerkelijke pony en paardenbak, moeten we iets anders verzinnen. Ik leen van de buurmeisjes verderop wat stoepkrijt (onze was op), zoek een rustig plekje op het schoolplein – die zich aan het eind van onze straat bevind – en vijf minuten later is onze prachtige blauwe bak met roze letters een feit. Doorgaan met het lezen van “Zusjes”
“Er moet wel wat in zitten!” Is een veel gehoorde respons als ik zeg dat we onze handen vol hebben aan onze tweejarige diva. Tuurlijk! Wel wàt ja! Maar in Lynn zit veel meer dan “wel wat”! Man oh man, wat een ontzettende draak kan ze zijn zeg! Doorgaan met het lezen van “Terror Lynn”
Lieve Lynn, Lynneke, Lynnie, kies maar een koosnaampje. We gebruiken alle drie afkortingen regelmatig! Hoewel ze technisch gezien niet bepaald korter zijn eigenlijk… Zo hebben we trouwens ook nog “luchtalarmpje” (omdat je wel van je laat horen), “clini-clown” (omdat je zo’n ontzettende pretletter bent) en “spin” (omdat er best een pittig koppie op jou zit en je zeker laat weten wanneer je het ergens niet mee eens bent!). Leuk hoe afkortingen en/of bijnamen vaak spontaan ontstaan! Doorgaan met het lezen van “Lynn”
In mijn armen houd ik je voor het eerst tegen me aan
Door mijn lichaam voel ik geluk en warmte gaan
Ik huil, ik lach, ik ben zo blij met jouw eerste levenskreten
Zo’n mooie baby, de pijn van net al bijna weer vergeten
Je vader is trots en lacht met jou op zijn armen
Zijn ogen stralen lief en zacht, dat doet mijn hart verwarmen
Ook je grote zus is trots en blij
Zij heeft vaak over mijn buik gestreeld, háár zusje, dat ben jij!
