Categorie: mamaisthuis

Niets kado…

.Reading time 20 minutes.

Waarom heeft Nouri altijd dit soort tegenslagen?
Hij doet toch niets verkeerd? Hij bestáát alleen maar!

Onze Nouri. Het is zo’n heerlijk kind! Innemend, zachtaardig, oprecht, attent, charmant, meelevend, hulpvaardig, joviaal, liefhebbend en boordevol humor. En juist daarom heb ik als moeder er enorm veel moeite mee dat die jongen niets, maar dan ook níets kado krijgt. Vanaf het begin van zijn leven heeft hij overal voor moeten knokken. Ten eerste al om op deze wereld te mogen zíjn. Dat verhaal kennen we inmiddels wel. Maar daarna begon het echte gevecht: ontwikkelen met een hersenbeschadiging. Met een brein die niet meewerkt. Met spieren die niet doen wat je wilt. Mee proberen te komen met leeftijdsgenoten, iets wat Nouri niet helaas niet lukte. Het feit dat hij op het speciaal onderwijs is beland is daarin alleszeggend; daar zit hij toch zeker niet voor zijn ‘zweetvoeten’ zeg ik altijd.

Lees Meer

De stap naar het voortgezet onderwijs. Deel 2.

.Reading time 18 minutes.

Nouri straalt niet gewoon, hij geeft zowat lícht!

Een tijdje terug schreef ik over Nouri en de beslissing voor het voortgezet onderwijs wat nog wel een ‘dingetje’ was. Klik hier om het verhaal terug te lezen.

Zoonlief had zijn zinnen gezet op het VMBO-groen. Eerlijk gezegd leek me dat ook een erg leuke school, maar de overgang van het speciaal onderwijs naar het reguliere voortgezet onderwijs, baarde me nogal wat zorgen (te lezen dus in de vorige column). De school waar hij nu op zit, heeft ook een voortgezet onderwijs. De mogelijkheid om daar te blijven is aanwezig en voor ons als ouders een aantrekkelijke optie omdat we zeker weten dat hij daar ‘veilig’ is. Dat hij de begeleiding krijgt die hij nodig heeft. Maar Nouri moet er niet aan denken. Hij háát deze school (zijn woorden) en telt de dagen af tot hij nooit meer heen hoeft. Dus om ons te oriënteren, bezochten we een zogeheten ‘doedag’ op de school van zijn keuze. Een dag waarin de kinderen een rondleiding krijgen en kunnen proeven aan de verschillende vakken. De school van zijn keuze is het VMBO-groen.

Lees Meer

De stap naar het voortgezet onderwijs…

.Reading time 17 minutes.

Dit is wat Nouri zelf graag wil, wie zijn wij om hem daarin te belemmeren? Want beperkt of niet, hij wil ook gewoon de regie over zijn eigen leven.

Dat Nouri een hersenbeschadiging heeft, weten we natuurlijk al vanaf de geboorte. Maar of en in hoeverre dit hem zou belemmeren in zijn leven, is iets dat geen arts ter wereld kon voorzien. “Go by the day” was de ethiek en dus deden we dat.

Van nul tot vier jaar ging Nouri’s ontwikkeling net als ieder ander kind. Soms zelfs beter. Dus toen hij naar school moest, ging hij gewoon naar onze reguliere dorpsschool. Er was geen reden om aan speciaal onderwijs te denken. En op school ging het prima, al heeft Nouri wel een extra jaartje gekleuterd. Echter in groep drie ging het tempo dusdanig omhoog dat hij al snel tegen muren opliep. Hij trok het niet meer en ontspoorde volledig. Van het lieve, zachtmoedige, vrolijke kind was weinig over. Een gefrustreerd, bij tijden agressief en zeer gespannen wezentje was wat waar ik op dagelijkse basis mee moest dealen.

Lees Meer

Spreekbeurt

.Reading time 9 minutes.

“Als ik Nouri mag zijn, voel ik mij het gelukkigst.”

Er is een beetje rumoer in Nouri’s klas. Want hoe zit het nou eigenlijk? Ben je een jongen, een meisje, of allebei?

Toen Nouri ruim drie jaar geleden als Noëlle naar deze school kwam, werd hij (toen dus nog zij) geïntroduceerd als stoere meid, met jongensachtig uiterlijk en een grote interesse voor jongensdingen. Dat werd prima geaccepteerd door de groep. Daarna hebben vele fases de revue gepasseerd: de fase waarin hij liever een jongen was, de fase waarin hij twijfelde, de fase waarin hij zowaar weer op een meisje begon te lijken en uiteindelijk de fase waarin we nu zitten: honderd procent jongen. De opkomende puberhormonen blijken de doorslaggevende factor en inmiddels hebben wij in ons gezin Noëlle vaarwel gezegd en Nouri volledig verwelkomd.

Lees Meer

Dagje VUmc Amsterdam – deel 2

.Reading time 3 minutes.

Ontgoocheld stonden we nog geen half uur later weer buiten. een flop!

Voor mamaisthuis.nl schrijf ik een serie blogs over de transitie van onze zoon Nouri en alles wat daarbij komt kijken. In de vorige blog heb je kunnen lezen over de epische pech die we hadden tijdens ons eerste bezoek. Maar het verhaal gaat verder. Lezen jullie mee? Klik hier om te beginnen bij het begin

Om de dag niet geheel te laten mislukken, zochten Nouri en ik een gezellig terras op om heerlijk bij te komen en te lunchen. Quality time met mijn zoon, daar kan ik intens van genieten. Het was een beetje de pleister op de wond. (Al is de wond veel te groot voor een pleister, maar toch…)Daarna begon de reis terug naar Leeuwarden en deze keer hoopte ik op een ‘toestandloze treinreis’. Nouri en ik bemachtigden een mooi plekje bij het raam, toen we onverwacht werden aangesproken door een onbekende mevrouw. “Mag ik jullie wat vragen? Komen jullie ook bij het VU vandaan?”
Verbaasd keken Nouri en ik elkaar aan.

Lees Meer

De verkeerde ID kaart

.Reading time 11 minutes.

We snappen de verwarring, maar als die muts nou eens nadacht waaróm we hier zijn?

Voor mamaisthuis.nl schrijf ik een serie blogs over de transitie van onze zoon Nouri en alles wat daarbij komt kijken. Deze keer vertel ik over hoe een afspraak bij het VUmc te Amsterdam uitliep op een fiasco!

Ineens is hij er: de oproep van het VUmc te Amsterdam. Ik had hem nog niet verwacht. De wachtlijsten bij het VUmc voor transgenders zijn namelijk lang. Erg lang. Dus wanneer je een oproep krijgt, dan ben je blij. De oproep – ook al is het slechts een intakegesprek – staat voor ons voor hoop. Hoop dat we nog op tijd kunnen beginnen met de puberteitsremmers, zodat onze zoon geen borsten krijgt. Een belangrijke afspraak dus.

Lees Meer

Zwemkleding perikelen

.Reading time 12 minutes.

“Oh lieve help, blote tieten!”

Op Facebook hebben we een besloten groep “Ouders van transgenders”. Daar zijn we er voor elkaar om elkaar te helpen, te ondersteunen, te begrijpen en daar heb je veelal aan een half woord genoeg. Zo was er laatst een oproep van een moeder van een transdochter (eerst een zoon dus) die moeite had met het kiezen van de juiste zwemkleding. Een normale bikini of badpak was geen optie. Niet alleen vanwege een ‘bobbel daar beneden’, maar ook vanwege een te mannelijke uitziende borstkas, waardoor twee van die driehoekjes, wat tegenwoordig doorgaat voor een bikinitop, simpelweg geen optie is omdat het kind zich daar niet happy in voelde.

Lees Meer

Nog één keer terugkijken

.Reading time 8 minutes.

Ik sliep nauwelijks meer, liep hele dagen te huilen, voelde me onbegrepen, machteloos en vooral een waardeloze moeder.

In mijn vorige blog vertelde ik over de moeilijke start van Noëlle en wat dat met mij deed. In deze blog kijk ik nog één keer achterom met jullie, daarna gaan we alleen nog maar vooruit! Lees je weer mee?

Lees Meer

Hoe alles begon

.Reading time 10 minutes.

Met een niet meer ademende baby rende ik in blinde paniek door het huis.

Voor mamaisthuis.nl schrijf ik een serie blogs over de transitie van onze zoon Nouri en alles wat daarbij komt kijken. In de mijn vorige blog vertelde ik in een soort van enorme samenvatting, het verhaal van onze dochter die liever een zoon wil zijn. In de toekomst zal ik jullie meenemen in ons traject en alles wat daarbij komt kijken. Maar om onze situatie een beetje beter te begrijpen, moet ik nog even terug naar het verleden.

Lees Meer

Wanneer je dochter liever een zoon wil zijn.

.Reading time 17 minutes.

Rouwen om een toekomst die nooit zal zijn, is dat raar?

Mijn dochter wil liever een jongen zijn. Genderdysforie noemen ze dat met een duur woord. Achteraf denk ik wel eens dat ik het eerder had kunnen weten: Noëlle was nog maar twee jaar toen ze al zei: “Ik ben een jommetje.” Wij hechtten toen geen waarde aan dergelijke uitspraken, ze was immers nog maar een peuter.

Lees Meer