Voor mamaisthuis.nl schrijf ik een serie blogs over de transitie van onze zoon Nouri en alles wat daarbij komt kijken. Deze keer vertel ik over hoe een zeer teleurstellende dag bij het VUmc te Amsterdam toch nog een gouden randje kreeg.
Hoop en teleurstelling
In de vorige column op Mama is thuis heb je kunnen lezen dat het ware uitdaging was om in het VU te Amsterdam te komen. Maar eenmaal daar bleek dat we die hele reis eigenlijk voor niets gemaakt hadden. Ik verwachtte een intakegesprek met drie specialisten, te weten een kinderarts, een endocrinoloog (een arts gespecialiseerd in hormonen) en een psycholoog. Voor ons stond de afspraak voor hoop. Hoop dat we eindelijk koers konden gaan zetten richting de hormoonbehandeling voor Nouri die oh-zo nodig is op dit moment!Mijn teleurstelling was dan ook groot toen bleek dat we geen officieel intakegesprek hadden, maar louter een ontmoeting met een kinderarts. Toen deze ook nog eens vroeg wat we eigenlijk kwamen doen, was de deceptie compleet. Serieus?Wat we komen doen? Dat mag toch verdomme duidelijk zijn?
Teleurstelling
Ontgoocheld stonden we nog geen half uur later weer buiten. Wat een flop! Ik probeerde mijn frustratie te verbergen voor Nouri, maar inwendig was ik in alle staten. Boos, gefrustreerd, verdrietig en vooral onmachtig. Terug bij af. Het enige wat we bereikt hebben, is dat we officieel geregistreerd staan bij het VU.
Om de dag niet geheel te laten mislukken, zochten Nouri en ik een gezellig terras op om heerlijk bij te komen en te lunchen. Quality time met mijn zoon, daar kan ik intens van genieten. Het was een beetje de pleister op de wond. (Al is de wond veel te groot voor een pleister, maar toch…)
Daarna begon de reis terug naar Leeuwarden en deze keer hoopte ik op een ‘toestandloze treinreis’. Nouri en ik bemachtigden een mooi plekje bij het raam, toen we onverwacht werden aangesproken door een onbekende mevrouw. “Mag ik jullie wat vragen? Komen jullie ook bij het VU vandaan?”
Verbaasd keken Nouri en ik elkaar aan.
Heeft zo moeten zijn
Het bleek dat zij ons had gezien op de genderpoli toen wij deze verlieten. Zij had er ook een afspraak, samen met haar transzoon Twan. Twan is van dezelfde leeftijd als Nouri en zat nogal verlegen om lotgenoten. Toen ze ons in de trein zag zitten, besloot de stoute schoenen aan te trekken en op ons af te stappen. Dat gaf een zeer positieve wending aan een tot dan toe nogal teleurstellende dag. We zochten een plaats in de trein waar we bij elkaar konden zitten en hadden een hele gezellig terugreis. Tijdens het gesprek bleek al snel dat zij ook uit Leeuwarden kwamen, wat een toeval! Nouri en Twan hadden een leuke klick met elkaar en wij als moeders vonden eveneens raakvlakken en steun. Aan het einde van de reis wisselden zowel de pubers als de moeders telefoonnummers uit en daarmee was een nieuwe vriendschap gesmeed. Zo zie je maar weer hoe een ogenschijnlijk zinloos bezoek en een onmogelijke reis toch nog als een super geslaagde dag kan eindigen! Sommige dingen hebben gewoon zo moeten zijn, denk ik wel eens…
Klik hier om de column op Mama is thuis te lezen.
*** Ter bescherming van mijn kinderen en hun recht op privacy zijn hun namen aangepast. ***
Wat een prachtig verhaal! Zo zie je maar… het heeft inderdaad zo moeten zijn.
LikeLiked by 1 persoon
Wat fijn dat jullie elkaar ontmoet hebben. In heel veel vervelende situaties wordt door andere gezegd is snap het. Maar je kunt met iemand mee leven, maar in het gevoel kun je je nooit verplaatsen wanneer je het zelf niet meegemaakt hebt. Dat kan de moeder en zoon die jullie ontmoet hebben wel. Jullie begrijpen elkaar. Het heeft zo moeten zijn dat jullie elkaar tegen zijn gekomen.
LikeLiked by 1 persoon
Dat denk ik dus ook Sjoerdje! Het heeft zo moeten zijn… En inderdaad: lotgenoten begrijpen je altijd het beste.
LikeLike