Ontgoocheld stonden we nog geen half uur later weer buiten. een flop!
Voor mamaisthuis.nl schrijf ik een serie blogs over de transitie van onze zoon Nouri en alles wat daarbij komt kijken. In de vorige blog heb je kunnen lezen over de epische pech die we hadden tijdens ons eerste bezoek. Maar het verhaal gaat verder. Lezen jullie mee? Klik hier om te beginnen bij het begin
Om de dag niet geheel te laten mislukken, zochten Nouri en ik een gezellig terras op om heerlijk bij te komen en te lunchen. Quality time met mijn zoon, daar kan ik intens van genieten. Het was een beetje de pleister op de wond. (Al is de wond veel te groot voor een pleister, maar toch…)Daarna begon de reis terug naar Leeuwarden en deze keer hoopte ik op een ‘toestandloze treinreis’. Nouri en ik bemachtigden een mooi plekje bij het raam, toen we onverwacht werden aangesproken door een onbekende mevrouw. “Mag ik jullie wat vragen? Komen jullie ook bij het VU vandaan?”
Verbaasd keken Nouri en ik elkaar aan.
Zo moeten zijn
Het bleek dat zij ons had gezien op de genderpoli toen wij deze verlieten. Zij had er ook een afspraak, samen met haar transzoon Twan. Twan is van dezelfde leeftijd als Nouri en zat nogal verlegen om lotgenoten. Toen ze ons in de trein zag zitten, besloot de stoute schoenen aan te trekken en op ons af te stappen. Dat gaf een zeer positieve wending aan een tot dan toe nogal teleurstellende dag. We zochten een plaats in de trein waar we bij elkaar konden zitten en hadden een hele gezellig terugreis. Tijdens het gesprek bleek al snel dat zij ook uit Leeuwarden kwamen, wat een toeval! Nouri en Twan hadden een leuke klick met elkaar en wij als moeders vonden eveneens raakvlakken en steun. Aan het einde van de reis wisselden zowel de pubers als de moeders telefoonnummers uit en daarmee was een nieuwe vriendschap gesmeed. Zo zie je maar weer hoe een ogenschijnlijk zinloos bezoek en een onmogelijke reis toch nog als een super geslaagde dag kan eindigen! Sommige dingen hebben gewoon zo moeten zijn, denk ik wel eens…
daphneswereld.com 
Wat een prachtig verhaal! Zo zie je maar… het heeft inderdaad zo moeten zijn.
LikeLiked by 1 person
Wat fijn dat jullie elkaar ontmoet hebben. In heel veel vervelende situaties wordt door andere gezegd is snap het. Maar je kunt met iemand mee leven, maar in het gevoel kun je je nooit verplaatsen wanneer je het zelf niet meegemaakt hebt. Dat kan de moeder en zoon die jullie ontmoet hebben wel. Jullie begrijpen elkaar. Het heeft zo moeten zijn dat jullie elkaar tegen zijn gekomen.
LikeLiked by 1 person
Dat denk ik dus ook Sjoerdje! Het heeft zo moeten zijn… En inderdaad: lotgenoten begrijpen je altijd het beste.
LikeLike