Hoe onhandiger de situatie, hoe mooier het moment om naar de WC te moeten.

Zindelijk worden… Niet vanzelfsprekend en het levert soms de meest awkward momenten op! Natuurlijk gaat dat hier in dit gezin altijd in het kwadraat!  Lynn is nu al een ruim een jaar zindelijk. Daar heb ik zelf niets aan hoeven doen hoor, want madame wil altijd alles (maar dan ook álles) ‘selluf’ doen, dus ook naar de wc gaan. “Ikke hoette niette juier om mama!” Zegt ze doodleuk op een ochtend en dat was dat. Zindelijk. Een heel verschil met de oudste destijds kan ik zeggen, want dat heeft heel wat meer jaren en natte onderbroeken gekost. Dat geeft niets, want geen kind is gelijk, maar ik vond het wel een verademing. Eindelijk gaat er bij ons ook eens iets snel en gemakkelijk! Ahum, te vroeg gejuicht dus.

Niet te timen

Want de keerzijde van zo vroeg zindelijk zijn, is dat ze hun behoefte nog niet kunnen timen. Dat houdt in dat ze op de meest onhandige momenten ineens hun naar de WC moeten. Het verplichte toilet bezoekje voordat we weggaan is geen garantie, geloof me! Geen moment is daarbij ondenkbaar: onderweg in de auto, tijdens een lange wandeling met de hond of als je nét in je slipje in de paskamer van een kledingwinkel staat om die gave broek te passen waar je toevallig tegenaan liep. (Waargebeurd, ik zweer het!) Hoe onhandiger de situatie, hoe mooier het moment om naar het toilet te moeten.
Behalve irritant is dat ook bijzonder opmerkelijk. Alsof die peuters er een neus voor hebben!

Zo sta ik bijvoorbeeld in de rij voor de kassa van de supermarkt als de kleine diva roept: “Ikke poepe!” Oh nee! Serieus Lynn, nu? Ja dus, nú! En dan kun je maar beter maken dat ze op een toilet komt, want áls die kleintjes eenmaal aangeven dat ze moeten, dan moeten ze ook metéén! ‘Ophouden’ kunnen ze nog niet. Daar sta je dan, in de rij en voordat je een medewerker hebt kunnen vragen of er een klantentoilet is, is het al te laat! “Oh oh… Ikke poept!” Zegt het niet meer zo olijke peutertje. Verscheidene mensen staan grinnikend om ons heen. Totdat die stank zich een weg in hun neuzen boort, dan is onze rij acuut de kortste!
Lachwekkend? Voor een ander waarschijnlijk wel, maar ik baal als een stekker! Ik moest nog naar de bakker, de slager én de drogist, maar dat zit er helaas niet in. Verplicht rijden we dus eerst maar terug naar huis om Lynn te verschonen. En zo neemt boodschappen doen een halve dag in beslag in plaats van een deel van de ochtend.

Kan het nóg irritanter?

Gelukkig is het maar een fase (hoop ik) maar sóms… Soms denk ik wel eens dat ze het erom doet! Zoals wanneer je op het punt staat om te vertrekken en je je kids al volledig in de jas, sjaal, muts en handschoenen hebt staan, de drempel van de voordeur over bent en kleutertje doodleuk verkondigd: “Mama, ikke naar sjee!”
Dit. Meen. Je. Niet. Ik heb nét nog gevraagd of je moest plassen! (Ja maar toen hoefde ik niet en nu wel.)

Weet je wat ook zo’n favoriet moment is? Tijdens het avondeten. Ik vraag Lynn nog vlak voor het eten, maar dan hoeft ze niet. Maar gek genoeg, precies op het moment dat er eten op mijn bord ligt, dan moet ze ineens wél! Aaaarrrghhh, kan het nóg irritanter?
En aangezien ze het nog niet zelf kan en je heel goed weet dat haar niet kunt afdwingen te wachten tot jij je bord leeg hebt, heb je geen keus en moet je weer bij je avondeten vandaan. Zuchtend zet je jezelf – om de zindelijkheid te promoten – weer in de enthousiaste moeder modus (Jaaaa goed gedaan schatje!) en eet daarna voor de zoveelste keer die week je lauw geworden eten op.

“Ikke kanne selluf”

Tot het moment komt dat je er gewoon even genoeg van hebt. “Doe het zelf maar hoor, mama is aan het eten!” Hoor ik mezelf lichtelijk geïrriteerd zeggen. En daar gaat de diva, met het keukenkrukje onder de arm om zowel bij het lichtknopje te kunnen komen als op de verhoogde toiletpot te kunnen klimmen. Verbaasd kijken mijn man en ik elkaar aan: jemig, dat ze daar überhaupt van te voren aan denkt zeg. (Dat slimme heeft ze uiteraard van mij!)
Na een tijdje roep ik vanaf de tafel: “Lukt het Lynn? Of moet ik helpen?” En ben al half uit mijn stoel opgestaan als ik een boos: “Nee, ikke kanne selluf!” van haar terug ontvang en dus zak ik weer terug in mijn stoel. Nu wordt mijn eten eindelijk eens niet koud, maar het smaakt me ook niet echt. Ik vertrouw die stilte daar op de WC voor geen meter! Een paar minuten later wordt mijn vrees werkelijkheid: met een voldane lach op haar gezicht komt Lynn het toilet uit en loopt rechtstreeks naar de eettafel toe. Triomfantelijk houdt ze een velletje met poep besmeurd toiletpapier omhoog waar haar vingertjes dwars doorheen steken. “Tadaaaaaaa!!!! Sie je lel? Kanne sellfuf!” Zegt ze voldaan.
Onze puber roept vol afgrijzen: “IIIIEEEUUUWWWW” En ook manlief kijkt verbolgen naar het hele tafereel. En ik? Veeg mij maar onder de tafel! Lang leve de zelfredzaamheid! 

Klik hier om deze column op Famme.nl te lezen