“Kleuters mogen weer kleuter zijn.” Zo luidt de titel van een bericht van de Algemene Onderwijsbond AOb. Op dit moment is het namelijk zo, dat een kind pas naar groep 3 mag als het zestien letters kent, van 0 naar 20 kan tellen en weer terug en een half uur stil aan een tafeltje kan zitten. Als het daar niet aan kan voldoen, moet het nog maar een jaartje kleuteren.
Doorgaan met het lezen van “Kleuters mogen weer kleuter zijn”
Hier in het noorden is de vakantie voorbij. De kinderen zijn naar school en met mijn ogen dicht zit ik thuis op mijn favoriete plekje – in de hangstoel – te genieten van een kop koffie. De warmte van het ochtendzonnetje gloeit gemoedelijk op mijn gezicht en behalve de vogeltjes buiten hoor ik niets. Complete stilte. Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Eindelijk geen geschreeuw, geruzie, gejengel, gejank, geen mama kijk, mama kom, mama help, Doorgaan met het lezen van “Eindelijk rust!”
Gesprekjes in de auto met Nouri zijn altijd heel gezellig. Hij zit alsmaar vol vragen waardoor allerlei onderwerpen de revue passeren. Van: Waarom heet een achtbaan eigenlijk een “achtbaan” en geen “gaat-hard-baan?” Tot: “Waarom hebben wij geen indicatie hoeveel levens we nog hebben, zoals bij Super Mario?” Levensvragen dus. Doorgaan met het lezen van “Kont aan m’n watte?”
Het is weer zover: ik moet (nou ja, mág) de vakantie gaan plannen voor komende zomer. Ik vind het ieder jaar best een uitdaging met ons beperkte budget. Nee, we zijn niet arm, maar we bulken ook niet in het (vakantie)geld. Er moet hier maandelijks wel degelijk gewikt en gewogen worden en niet doordachte uitgaven kunnen we ons simpelweg niet permitteren.
Maar wat boek je tegenwoordig voor maximaal €1500,- voor twee weken met een heel gezin? (Nee, niet all-in, puur de accommodatie.) Nou, da’s best nog een dingetje! Doorgaan met het lezen van “Januari = vakantie boeken”
Een beetje rumoer in Nouri’s klas. Want hoe zit het nou eigenlijk? Ben je een jongen, een meisje, of allebei?
Nieuwjaarsvoornemens… Ik doe er niet aan. Ik vind het stom. Altijd al stom gevonden. Waarom wachten tot 1 januari om wat aan jezelf of aan je leven te doen? Veranderen kan je immers altijd! Toch? Doorgaan met het lezen van “Voornemens”
Met z’n drieën zitten we in de auto: Nouri, Lynn en ik. We zijn onderweg naar de tandarts. Niet mijn meest favoriete plek om naar toe te rijden, maar ja, ik zal toch een goed voorbeeld moeten geven als ik wil dat mijn kinderen het later beter doen dan ik. Ik heb namelijk een behoorlijke tandartsfobie en het kost me altijd ontzettend veel moeite om dat niet door te laten schemeren naar mijn kinderen. Doorgaan met het lezen van “Foute kersttruiendag”
Voor haar verjaardag kreeg onze jongste telg een groot politiebureau van Playmobile. En de politiehelikopter die daar perfect bij past. Sommige van onze gasten raakten daar een beetje van in de war. In plaats van de: “Oooh, wat moooiiii!” die we meestal wél horen wanneer een grote roze pop onder het pakpapier vandaan komt, kreeg onze dochter nu een gelaten: “Oh, leuk hoor.” Waarna een gedempt gesis mijn kant op kwam: “Een politiebureau? Wilde ze dat?”
Gisteren schreef ik over het gebruik van social media en de privacy van mijn kinderen. Zoals ik in dat artikel al aankondigde sta ik voor een nieuw dilemma: voor een ander platform ben ik gevraagd om voor hun te gaan vloggen. Say what? Ja, vlóggen!
Toen ik ruim twaalf jaar geleden begon met een website voor mijn nog ongeboren kind (dat was nog in de tijd van ‘inbellen’ en ADSL), was de wereld nog niet bezig met vraagstukken over online privacy. En ikzelf dus ook niet. Ik maakte gewoonweg een site voor mijn kleintje, leuk voor later, en verder dacht ik daar niet al te veel over na. Doorgaan met het lezen van “Keuzes”
Perfecte foto’s
Ik heb een fobie. Een wespenfobie. De mensen die mij kennen, weten dat ik doorgaans een ontzettende dierenliefhebber ben. Zelfs spinnen en ander kriebelend, kruipend of vliegend gespuis probeer ik – ondanks dat ik er van griezel – altijd levend te vangen om ze buiten weer vrij te laten. Maar een wesp? Die gaat bij mij maar op één manier mijn huis uit: morsdood! Mijn fobie is zó erg, dat mijn strot al dichtknijpt bij het zien van foto’s op internet die ik aan het zoeken ben om bij deze blog te voegen. Een simpele, onschuldige vlieg die toevallig op mijn arm gaat zitten terwijl ik juist door de wespenfoto’s scroll, veroorzaakt een complete panic attack, waardoor ik hem in een super spastische karate-actie meteen de genadeklap geef. En daarmee mijn laptop (die op mijn schoot stond) bijna ook.
Als ouder vind je natuurlijk dat jouw kind perfect is. Of daar in ieder geval heel dichtbij komt. En tot aan dat ze een jaar of vier zijn, is dat ook zo. Zij zijn dan namelijk nog het product van jóuw opvoeding. Misschien met een vleugje van de oppas en/of opa en oma erbij, maar grotendeels van jou. Ze doen de dingen zoals jij het ze geleerd hebt, of naar het voorbeeld dat jij gegeven hebt.
Vakantie. Een welverdiende periode van rust en ontspanning. Toch? Zo was het in ieder geval wel vóórdat ik kinderen kreeg. Met het vliegtuig naar een heerlijk warm land waar je urenlang kan liggen chillen op een strandbedje met een koud biertje binnen handbereik. (Of wat je dan ook maar prefereert.) Dat je kunt zwemmen wanneer je daar zin in hebt, slaap inhalen op het strand en ‘s avonds soms een drankje teveel neemt, gewoon omdat dat kan. Doorgaan met het lezen van “Momlife: Is vakantie met kinderen nog wel vakantie?”
Mijn haar. Het is nogal eens het onderwerp van gesprek geweest, vooral de laatste jaren. Mijn haar en ik hebben dan ook al een heel verleden samen. Van heftig getoupeerd of een stevig permanentje in de jaren tachtig, tot kort en jongensachtig ergens in de negentiger jaren. Van schouderlengte in de jaren daarna tot kort maar vrouwelijk zoals het nu is.
Laatst werd ik door iemand gevraagd: “Waarom heb jij eigenlijk kort haar?” Een tikkeltje verontwaardigd was ik daardoor, want het kwam een beetje over alsof er wel een steekje los moest zitten bij me. Doorgaan met het lezen van “Mijn haar”
Mijn dochter wil liever een jongen zijn. Genderdysforie noemen ze dat met een duur woord. Achteraf denk ik wel eens dat ik het eerder had kunnen weten: Noëlle was nog maar twee jaar toen ze al zei: “Ik ben een jommetje.” Wij hechtten toen geen waarde aan dergelijke uitspraken, ze was immers nog maar een peuter.
Doorgaan met het lezen van “Wanneer je dochter een zoon wil zijn”
Onze oudste heeft onlangs een nieuw fenomeen ontdekt via YouTube: pranken. Ken je dat? Het is een soort huis tuin en keuken versie van Bananasplit. Niet die je kan eten, maar die andere dus, met Ralph Inbar! (Of Frans Bouwer, maar net van welke generatie je bent.) Je vrienden (en leraren) pranken is helemaal hot bij Noëlle op school en dat moet uiteraard thuis worden doorgevoerd.
Zindelijk worden… Niet vanzelfsprekend en het levert soms de meest awkward momenten op! Natuurlijk gaat dat hier in dit gezin altijd in het kwadraat! Doorgaan met het lezen van “Zindelijk”
