Ik ren naar haar kamer en deed ik direct het volle licht aan. Ik trof – opgekruld in het uiterste hoekje van het voeteneinde – een huilend, ineengedoken propje kind aan.

Richard en ik zijn altijd behoorlijk rechtlijnig geweest als het gaat om “in eigen bed slapen.” Alleen in zeldzame gevallen laten we Noëlle ’s nachts bij ons in bed slapen. Als ze ziek is bijvoorbeeld, of heel eng gedroomd heeft. En dan nog ligt ze eigenlijk nooit een hele nacht bij ons, maar gewoon een uurtje en dan hup, weer naar d’r eigen bed, soms alweer slapend, soms nog wakker.

Nachtelijke confrontaties

Het is wat, dat slapen zeg. Noëlle heeft dat lang niet altijd in haar koppie! Zo heeft ze al eens een hele nacht boekjes zitten lezen. Als je daar doorheen kunt slapen, zou dat op zich nog niet eens zo erg zijn, maar Noëlle leest haar boekjes met zoveel overtuiging (en volume), dat de halve straat daar ook van mee kan genieten! Of ze speelt met haar knuffels en ook dat doet ze met een dusdanig vigoureus stemgeluid, daar moeten nog oordopjes voor worden uitgevonden! Uiteraard zijn we daar niet blij mee, dus het logische gevolg: confrontatie! Alle vormen hebben we al gehad: de begripvolle benadering bij bang in het donker of nachtmerrie, het proberen af te leiden of overtuigen “Kijk, Flappie slaapt ook al!” Een compromis maken: als je nu gaat slapen, mag je morgen…. En uiteindelijk: boos worden. En naar mate de frustratie groter wordt héél erg boos! Iets in de trant van: “Als je NU VERDORIE niet gaat slápen, dan …. ” Euh ja.. . bedenk eens snel een dreigement. En met een beetje pech heb je ze zo’n nacht dat ze allemaal in één nacht voorbij komen! Je kent het vast: een uurtje voordat de wekker afgaat, valt je kind ein-de-lijk in slaap en jij ligt nog vol frustratie naar het plafond te staren. De slaap voorbij.
Dat zijn natuurlijk uitzonderingen, maar helaas noodzakelijk voor de opvoeding. Want liever af en toe een nachtje “oorlog,” dan alle nachten een woelmuis in bed waardoor ík niet kan slapen!

Hysterisch

Maar nu hebben we een totaal nieuw probleem: twee nachten geleden schrok ik plotseling wakker van een bloedstollende kreet, direct gevolgd door een schreeuw en daarna gehuil! “MAMAAAA!!!” Gilde Noëlle huilend! Nog nooit was ik ik zó snel uit bed, het leek wel of ze vermoord werd zeg! In haar kamer deed ik direct het volle licht aan en trof – opgekruld in het uiterste hoekje van het voeteneinde – een ineengedoken propje kind aan. Huilend en bang!
Praten was onmogelijk, ze raasde hysterisch en klampte zich direct aan me vast toen ik dichtbij genoeg kwam. Ik tilde ik haar op en suste haar. Haar hele lijfje rilde en ik begreep werkelijk geen snars van wat er nu aan de hand was. Ik nam haar mee naar ons bed om even bij te komen. En toen kwam het hoge woord eruit: een spin! Er was een spin over haar gezicht gekropen en Noëlles fantasie kennende, zal dat in haar beleving een aanzienlijke spin zijn geweest met enge tanden en scherpe klauwen. Pffff, opgelucht was ik. Opgelucht dat het louter een spin was en niet een of andere enge seriemoordenaar! (Eh, misschien iets minder vaak naar Criminal Minds kijken?) Dat resulteerde in een nachtelijk avontuurtje “Zoek de spin!”

Nóg een spin!

Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ik een spin zou vinden hoor, ik dacht dat ze het gedroomd had. Maar toch vond ik een hele echte! Hij zat mooi verstopt in Noëlles klamboe, dus ik kon hem zo pakken. Eh… nou … tenminste….. Oempff, ik ben zelf eerlijk gezegd ook geen held als het om spinnen gaat! Verman jezelf Daf, de spin is banger voor jou dan… Yeah right, écht niet! En dus door mijn eigen onhandigheid ontsnapte de spin en vind hem dan nog maar eens! Sneaky bastards! Na nog eens tien minuten tevergeefs zoeken vond ik het wel goed. Die spin was natuurlijk allang weg. Met een leugentje om eigen bestwil (hij is weg hoor) en veel overredingskracht kreeg ik Noëlle weer in d’r eigen bed. Vervolgens moest ik zelf opnieuw in slaap proberen te komen. Het duurde even, maar aanvankelijk begon ik wat te dommelen en viel net heerlijk in slaap toen: “MAMAAAAA!!!!” Wederom een panische kreet! Ze stond al naast me voordat ik überhaupt mijn benen naast bed kon zwaaien en riep huilend en boos tegelijk: “Wéér een spin!” Haar frustratie kracht bijzettend door een overtuigende stamp op de vloer!

En ja hoor, deze keer zat haar kwelgeest op het maatras en gelukkig had ik hem nu wél te pakken. Heel bewust liet ik haar meekijken hoe ik de spin ving met een handdoek en een beker (je dacht toch niet echt dat ik hem met mijn blote handen zou pakken he!) en samen spoelden we de vijand door de wc! Weg spin!

Maar slapen? Vergeet het maar! Met geen tien paarden kreeg ik mevrouw haar eigen bed weer in. Begrijpelijk natuurlijk, want ík wist wel dat het dezelfde spin was, maar voor haar was dit de tweede al! Wie zegt dan dat er geen derde komt? Dus voor deze ene keer liet ik het er maar bij en sliep ze de rest van de nacht tussen Richard en mij in.

Volgende probleem

Maar nu hebben precies het probleem waar ik al bang voor was: Noëlle wil niet meer in haar eigen bed! Normaliter ben ik vrij streng en kort door de bocht in dit soort dingen, maar de angst van Noëlle is wel écht en dat moet je niet onderschatten! Dilemma: moet ik nu wel de strenge moeder uithangen en haar gewoon gebieden in d’r bed te slapen? Al haar angstkreten, roepen om hulp en het vreselijke gehuil dan maar negeren? Het gedrag kun je afkappen door haar de rug toe te keren en verplichten in eigen bed te slapen, maar dat maakt haar angst niet minder echt of terecht!

Nou, principes of niet, ik heb vier minuten naar Noëlles hysterische gehuil geluisterd en toen was mijn besluit gemaakt! Ik laat mijn arme meissie geen doodsangsten uitstaan in haar eigen bed! Haar EIGEN BED notabene, wat het vertrouwelijkste plekje in het huis zou moeten zijn!
De laatste twee avonden valt ze dus op ons bed bij Richard in slaap en leggen we haar pas in haar eigen bed als wij zelf op bed gaan. Vannacht werd ze wederom gillend wakker en heb ik twee uren met haar in háár bed gelegen. Dat wilde ze eerst niet, maar uiteindelijk met een lichtje aan, liet ze het toch toe. Pas na twee uren woelen, draaien en schichtig om haar heen kijken, viel ze in slaap en kon ik stiekem weer in mijn eigen bed kruipen! En nu opbouwen…

PhotoCreds: Vidar Nordli-Mathisen