“Er moet wel wat in zitten!” Is een veel gehoorde respons als ik zeg dat we onze handen vol hebben aan onze tweejarige diva. Tuurlijk! Wel wàt ja! Maar in Lynn zit veel meer dan “wel wat”! Man oh man, wat een ontzettende draak kan ze zijn zeg! Het boefjesgehalte straalt haar van haar koppie af en sinds kort hebben we een nieuwe naam voor haar: Terror Lynn!

Één been over de grens

Voor ons best even wennen al dat temperament! Noëlle was heel anders op die leeftijd. Zij was altijd een heel gemakkelijk kind. Die kon uren zoet zijn met alleen een bekertje en een lepeltje. Nog steeds eigenlijk. En bij Noëlle was het niet echt nodig om grenzen aan te geven; ze liep automatisch al ‘binnen de lijntjes’. Natuurlijk waren er dingen die wel en niet mochten, maar dat hoefde je haar maar één keer duidelijk te maken.

Maar Lynn? Die loop steevast met één been over de grens, hoe duidelijk we die grens ook aangeven. En als het even kan zet ze de tweede er ook nog overheen om te kijken wat je er aan gaat doen. Geen kastje is veilig en watervlugge handjes grijpen alles wat je maar kan bedenken en vooral wat je niet bedacht had. Daarbij doet Lynn regelmatig dingen die je totáál niet aan ziet komen; zoals laatst toen ze haar arm in de vissenkom stak! Serieus! Gewoon zo uit het niets! Het ene moment is ze lief aan het spelen, je knippert een keer met je ogen en vervolgens staat ze met haar arm bijna elleboogdiepte in de vissenkom je triomfantelijk aan te kijken! “Kijk ikke doe?”

Aandacht en publiek

Noëlle kon ik zonder nadenken overal mee naar toe nemen. Ik heb haar zelfs een keer op sollicitatiegesprek meegenomen omdat dat even niet anders kon. Ze had toen dezelfde leeftijd als Lynn en dat was totaal geen probleem! Destijds heeft ze tijdens dat gesprek op een stoel zitten te spelen met twee pennen en een koffielepeltje.

Maar Lynn? Ik dènk er niet eens over om haar mee te nemen! Het liefst neem ik haar niet eens mee naar de supermarkt! Lynn raakt snel uitgekeken. Op alles. Ze moet altijd de aandacht hebben en het liefst van een compleet publiek! Ze wil alles wat jij ook hebt, doet alles wat jij ook doet, zoekt constant naar nieuwe uitdagingen en als die dan niet á la minute worden aangeboden, dan gaan we het beleven: gillen, schreeuwen, stampvoeten, op de grond vallen en vervolgens slaan met armen en benen!

Terror

Nee dan thuis: feilloos weet ze onze irritatiegrens te bereiken, maar ook vooral die van haar zus. Die eigenlijk altijd alleen maar lief voor haar is en haar met de allerbeste bedoelingen bij alles probeert te helpen. Maar wat doet die kleine? Die slaat Noëlle gewoon vol in het gezicht! Zomaar! Simpelweg omdat het haar op dat moment niet aanstaat of omdat Sennah niet precies doet wat zij wil! Oké, oké, in Lynns verdediging: Noëlle is sociaal gezien ook niet altijd even handig nee. Maar zomaar slaan? Arme Noëlle voelt zich op die momenten dan ook zo gekwetst! (Waardoor er bij haar uiteraard ‘kortsluiting’ ontstaat zoals bij alles wat ze niet aankan en in een boze, agressieve bui schiet. Bedankt Lynn, daar zaten we op te wachten!) Gelukkig door stevig optreden van Richard en mij komt dat slaan nu nog zelden voor, maar daarvoor in de plaats is gillen en schreeuwen een nieuw favoriet wapen in de strijd tegen d’r grote zus. Want als die ergens niet tegen kan, dan is het lawaai en geschreeuw. Lynn weet dat en misbruikt dat dan ook stelselmatig, de draak! Daarnaast is madame brutaal genoeg om dingen van Sennah af te pakken en het eigendom ervan op te eisen! Als Noëlle met met een knuffel of ander speelgoed beneden komt, dan staat Lynn op een strategisch plekje te wachten en worden de spullen een nietsvermoedende zus met bijna militaire precisie afhandig gemaakt! Om vervolgens “ISSE MIJ!!!” tegen haar te gillen en er met die korte pootjes keihard vandoor rennen! Goedaardige Noëlle is niet bestand tegen zulke vijandigheid en moet het regelmatig afleggen tegen deze peuter!

Clown

Aan tafel hangt Lynn altijd de clown uit. Een normaal gesprek voeren is nauwelijks haalbaar: hoe meer wij praten met elkaar, hoe luidruchtiger ze wordt. Ze praat ons gewoon na, herhaalt de klanken en woorden die wij net in ons gesprek gebruikt hebben en als ze daarmee de aandacht niet krijgt, dan zet ze een tandje hoger in: uitdagen. En dat uitdagen komt in vele vormen. Van keetlellen tot negatief aandacht trekken, van boven alles uitpraten tot etenswaar over de tafel gooien en van schreeuwen tot op je stoel gaan staan om uit volle borst (en met beide handen in de lucht): “PIEP PIEP HOEJAAAAA!!!!” te gillen! Tsja, daar krijg je de aandacht wel mee inderdaad. Maar dat is het nog niet hoor, Lynn beschikt namelijk ook nog eens over een paar zeer grijpgrage handjes! En die gaan het liefst op hele foute dingen af zoals bijvoorbeeld het eten van anderen (ja serieus: rechtstreeks van je bord gegraaid!) of scherpe messen (altijd leuk natuurlijk) en oh, vergeet haar absolute favoriet niet: de pot mayo of appelmoes wanneer die open op tafel staat met een lepel erin! (De rest laat zich raden….)

Stiekem toch wel lief

Ja, terror Lynn doet haar naam eer aan! En dan heb ik vele voorbeelden nog geeneens genoemd! Om ook nog maar te zwijgen van alles wat ze in haar mond stopt! Want dat is ook nog een dingetje. Werkelijk álles gaat dat mondje in, van zalfjes tot hondenbrokken en van visvoer tot vaatwastabletten. Niets is veilig, zelfs niet bovenin de kastjes, want ook daar vindt madame wel een manier voor om erbij te kunnen. Hele stellages worden gebouwd om iets in handen te kunnen krijgen waar ze haar zinnen op gezet heeft! Nee, onze terror Lynn is ècht niet los vertrouwd! Maar goed, dat allemaal gezegd hebbende, is het hier in huize Kramp natuurlijk niet allemaal kommer en kwel hoor! Want behalve pamper-terrorist is Lynn ook een ontzettend vrolijke meisje. Ze is altijd goed gemutst en zit vol humor! En hoe een monster ze ook kan zijn en wat ze ook uit mag spoken, ze tovert altijd een lach op mijn gezicht met die apen-streken van d’r! De dagen zijn hier nooit saai, dat is een ding wat zeker is! (Maar soms wel dodelijk vermoeiend!)