Nouri wil graag nog even oefenen voor haar dressuurwedstrijd zaterdag. Omdat het ons thuis ontbreekt aan een daadwerkelijke pony en paardenbak, moeten we iets anders verzinnen. Ik leen van de buurmeisjes verderop wat stoepkrijt (onze was op), zoek een rustig plekje op het schoolplein – die zich aan het eind van onze straat bevind – en vijf minuten later is onze prachtige blauwe bak met roze letters een feit. Er kan geoefend worden! Publiek hebben we ook al, want een aantal buurtbewoners (klein én groot) zijn nieuwsgierig geworden naar wat we allemaal aan het doen zijn.

Fiasco

“Van F naar M gebroken lijn!” Schalt mijn stem over het schoolplein en Nouri volgt de instructies gewillig op. Echter ontbreekt het onze Nour nog wel eens aan wat ruimtelijk inzicht en loopt het oefenen uit op een fiasco. Want laat het nou heel moeilijk zijn om te ‘rijden’ in een bak die totáál anders is dan de bak die je gewend bent. Met de letters plat op de grond in plaats van rechtop op ooghoogte. Ook ligt er geen zand in zoals in een gewone bak en draven zonder pony tussen je benen is ook al niet het zelfde. En dan moet je ook nog dealen met een twee jarig divaatje die hier de lol wel van inziet. Die met haar – door haarzelf toegeëigende stoepkrijtje – dwars door onze zorgvuldig getekende paardenbak en letters krast. Die nét als je een serieuze volte probeert te ‘draven’ achter je aan huppelt alsof we tikkertje spelen. Tsja…. Wat doe je dan? Ach…. Dan geef je je maar over aan de situatie en laat je je met liefde paaien door je kleine zusje die jou al de hele tijd probeerde te strikken om haar mee te nemen naar die ene glijbaan. Je weet wel; die waar ze eigenlijk niet alleen naar toe mag! En de dressuurwedstrijd? Ach, dat zien we zaterdag wel weer!