Ik moet grinniken; een blinde uitzwaaien, serieus?

Stapt een blinde man in de trein…. Dat klinkt als het begin van een foute mop, maar toch gebeurde het vandaag écht. Stapt dus een blinde man in de trein. Met zijn Stevie Wonder achtige zonnebril op z’n neus, een blindenstok in de ene hand en het tuig van zijn trouwe geleidehond in de andere, symboliseert hij ook echt het stereotype een blinde. Een begeleidster (misschien zijn vrouw of zus is mijn onwillekeurige gedachte) loodst hem de trein in en zwaait hem uit. Daar moet ik om grinniken; een blinde uitzwaaien, serieus? Zal wel macht der gewoonte denk ik, om te zwaaien?

Op het eindpunt te Delfzijl zie ik de man met zijn hond uitstappen en ik ben benieuwd of iemand hem ook weer ophaalt en verder begeleidt. Maar dan sta ik perplext aan de grond genageld. De blinde man wordt opgehaald door – dit geloof je niet – een andere blinde man! Echt! Dat verwácht je toch niet? De begroeting verloopt eerst ook uitermate onhandig, want de ene blinde man struikelt zowaar over de hond van de andere blinde man, maar daar zien ze zelf  gelukkig ook de humor van in en bulderen het uit samen! Net als ik trouwens; ik ga helemaal stuk!

Daarna omhelzen ze elkaar, kloppen elkaar vriendschappelijk op de schouders en wandelen vervolgens al pratend en lachend het perron af. De ‘blanke Stevie Wonder’ loopt met zijn hond voorop en in zijn kielzog volgt de andere blinde meneer wiens hand op Stevie’s schouder rust. Briljant vind ik het! De lamme leidt de blinde. Of in dit geval: de blinde leidt de blinde. Ik grinnik nog een keer; mijn dag is goed!