Voor ons was er geen twijfel over mogelijk: wij gingen later trouwen

Hij was één van mijn beste vriendjes op de basisschool: Michiel. Vanaf de kleuterschool tot aan de zesde klas waren we regelmatig bij elkaar te vinden. We speelden in de speeltuin of op het schoolplein, klommen in bomen, dwaalden samen het dorp door en waren altijd in voor een prank. (Wat we overigens in die tijd gewoon ‘een grapje’ noemden!) Ook kopieerden we graag de karakters uit “The A-team” (wie niet in de jaren tachtig?). Ik was de altijd slimme Hannibal en Michiel door zijn kleurtje steevast B.A.. Wat een avonturen hebben we samen beleefd. Op het eindfeest van de basisschool gingen we verkleed als Michael Jackson en Madonna. Logisch: Michiel hoefde alleen maar een leren jasje aan en voilá, sprekend Michael Jackson! Voor mij was het ook niet echt moeilijk: ik knoopte een veter in mijn haar, leende een uitgesproken ketting van mijn moeder, hees mezelf in een glitterrokje met daarover een stuk of vijf ceinturen en Madonna was geboren. (Wil de echte Madonna opstaan?)

Trouwen

En hoewel die twee legendes elkaar in het echte leven volgens mij nog nooit ontmoet hebben, was het voor ons als kinderen overduidelijk dat ze bij elkaar hoorden. Net als Michiel en ik. Want daar was voor mij geen twijfel over mogelijk: ik ging later met Michiel trouwen! Punt. Hoe anders loopt het echte leven? Na het laatste schooljaar hebben we elkaar nooit meer gezien! We gingen beide een andere studierichting uit en hij verhuisde naar de stad. En zo bleek de onbreekbare vriendschap uiteindelijk toch breekbaar. Of niet?

Dertig jaar en een half leven

Inmiddels zijn we dertig (au!) jaar en een half leven verder en een tijdje geleden vonden Michiel en ik elkaar weer terug via Facebook. Al snel verhaalden we over onze levens via What’s App en eigenlijk vonden we dat we elkaar weer eens live moesten zien. Zoveel bij te praten, dat gaat toch veel beter face-to-face?  Omdat hij in het Land van Maas en Waal woont en ik Friesland en we allebei een totáál ander (maar even druk) bestaan hebben, bleef de afspraak er steeds bij. Tot gisteren. Eindelijk lukte het ons om een plekje in onze agenda’s te vinden die voor beide haalbaar was! Stiekem was ik best een beetje zenuwachtig van te voren. Ik had er zin in, maar toch hoorde ik zo’n irritant, onzeker makend stemmetje in mijn achterhoofd: “Straks val ik tegen.” of “Misschien zijn we na een uur al uitgepraat.” Die zorgen bleken overbodig, want de klik die er vroeger was, hadden we nog steeds en het gapende gat dat in al die jaren tussen onze levens ontstaan was, verdween al op het moment dat ik hem zag! Zo vertrouwd, zo eigen, alsof het nooit anders is geweest! Onze vriendschap is herboren en hoewel we geen Michael Jackson of Madonna meer zijn, of B.A. en Hannibal, heb ik zo’n gevoel dat we nog wel wat avonturen in petto hebben!