Eigenlijk ben ik alles geworden wat ik indertijd verafschuwde: gesetteld en bourgeois.

Het gebeurt helaas te weinig hier in huize Kramp: het nemen van quality time voor jezelf. Opgeslokt door de drukte van gezin, werk en al het andere dat moet, blijft er weinig tijd (en vooral energie) over om iets leuks voor jezelf te doen. Als gezin doen we genoeg gezellige dingen hoor; dagje strand, dagje bos, dagje bij vrienden of gewoon thuis aan de eettafel met een spelletje, knutselwerkje of kliederen met klei. Voor de kids is er aandacht genoeg, maar Richard en ik komen vaak te weinig aan onszelf toe. Of beter gezegd: aan ons samen. Slechts twee keer per jaar gaan we uit eten (met zijn verjaardag en met de mijne) en ik schaam me kapot om te moeten bekennen dat dat toch wel de hoogtepunten uit het jaar zijn als het gaat om pure quality time voor elkaar. Fout, ik weet het, maar het is niet dat je dat nu opzettelijk zo plant. Of dat je het zelf überhaupt in de hand hebt! Soms loopt het gewoon zo. Ik heb wel eens het idee dat ik niet mijn leven leef, maar dat het leven mij leeft! Dat is niet altijd zo geweest trouwens.

Avonturier

Vroeger was ik een echte avonturier. Door mijn werk als korporaal chauffeur bij de Koninklijke Luchtmacht kwam ik werkelijk overal. Ik reed met mijn viertonner vrachtautootje door heel Nederland en half Europa en ben zelfs nog op oefening in Las Vegas USA geweest! Ook ben ik een aantal maanden op uitzending in Italië geweest en mocht ooit met de vrachtwagen een helikoptermotor uit Engeland halen. Tevens reed ik ieder jaar met de touringcar van Rotterdam naar Parijs ter ondersteuning van ons team in de Roparun wat ieder jaar weer een unieke ervaring was. In die vier jaar bij de Luchtmacht heb ik meer van de wereld gezien en dan sommige mensen in een heel leven! Daarnaast feestte en festivalde ik er heel wat op los in mijn privé leven en ook ging ik zomers vaak met mijn vrienden van de motorclub mee naar motor treffens door het hele land. Man-oh-man de verhalen die ik daarover kan vertellen! Je begrijpt: ik had een bewogen en heerlijk leven!

Gesetteld en bourgeois

Hoe anders is het nu: ik ben getrouwd, heb twee kids, een burgerlijk huis in een nog burgerlijker dorp en een degelijke baan. Eigenlijk ben ik daarmee alles geworden wat ik indertijd verafschuwde: gesetteld en bourgeois. Maar – behalve dat ik de avonturen van vroeger soms wel een beetje mis – geniet ik eerlijk gezegd net zo van het leven als toen! Genieten zit hem namelijk niet (alleen) in verre reizen, grote festivals of die mega-party die je niet mag missen, maar vooral in de kleine, simpele, dagelijkse dingen. Zoals de armpjes van je peuter om je nek wanneer ze je een spontane knuffel geeft. Of de stralende ogen van je verstandelijk beperkte prépuber wanneer ze eindelijk die persoonlijke overwinning behaalt waar ze zó lang mee geworsteld heeft! Noem het degelijk, maar dat is soms alle avontuur die je nodig hebt!
Maar dat gezegd hebbende: er zo af en toe even tussenuit is helemaal niet zo verkeerd voor je relatie. Misschien zelfs wel noodzakelijk! Hoe noodzakelijk, dat merk je eigenlijk pas wanneer je zo’n avondje weg bent en daar zó intens van geniet, dat je je ter plekke realiseert dat je dit véél te weinig doet! Zoals het concert van Queen en Adam Lambert waar we laatst naar toe zijn geweest.

Dome-virgins

Nou, dat was een avontuur op zich! Daar waar ik vroeger puur op de bonnefooi de halve wereld doorkruiste, had ik nu Google Maps nodig om van P23 in de Bijlmer naar de Ziggo Dome te komen! Maps die mij maar steeds dwars door een gebouw wilde laten lopen, wat natuurlijk niet ging, en ik die van de hele route niets mee kreeg omdat mijn ogen gelockt waren op mijn telefoon. Gelukkig waren er nog zo’n 17.000 mensen met dezelfde bestemming, dus ‘follow the crowd’ en je komt er uiteindelijk wel! Maar waar was Google Maps toen we eenmaal in de Dome zelf waren? Rich en ik die als ware Dome-virgins ruim twintig minuten als kip zonder kop van boven naar beneden en weer terug renden om onze zitplaats te vinden, die we overigens al vier keer voorbij waren gestiefeld simpelweg omdat we het kaartje verkeerd hadden afgelezen en daarom om een niet bestaand stoelnummer aan het zoeken waren. Totdat een steward van de Dome ons eindelijk uit ons lijden verloste en ons de juiste plaats wees! At last! De show kan beginnen! En wat voor show! Het was werkelijk fenomenaal! Als kind was ik al een enorme Queen fan, had al hun albums op cassettebandjes voor in mijn walkman en kende alle nummers van voor tot achter! En nu zat ik hier, naar mijn twee idolen van toen (Brian May en Roger Taylor) te kijken. Legendes! Wel jammer natuurlijk dat Freddy er niet meer is, maar het zij zo.

Tranendal

Die Adam Lambert was een waardig opvolger en als je hem niet teveel vergelijkt met Freddy, maar gewoon geniet van de muziek en het feit dat je erbij bent, maakt het allemaal niet zoveel uit. Het gaat om de beleving. En die was grandioos! Helemaal toen het nummer “Love of my life” voorbij kwam, voortreffelijk uitgevoerd door Bri himself. Tranen rolden over mijn wangen. Gedeeltelijk omdat het een heus kippenvel nummer is, maar vooral omdat het nummer voor mij ook nog een andere emotionele lading heeft. Mijn vader was namelijk ook een Queen-fan en dit was één van zijn favoriete nummers. Love of my life werd als afscheid gedraaid op zijn crematie en nu galmden de klanken van de zwartste dag uit mijn leven majestueus door de Ziggo Dome. Met een waar tranendal tot gevolg! En zo kwam het dat ik met uitgelopen mascara op mijn wangen, maar een grijns van oor tot oor die avond de Dome verliet met mijn lieve man aan mijn zijde die mijn hand extra stevig vastpakte omdat hij mijn verdriet gevoeld had. Maar eveneens omdat hij net zo genoten had als ik! Op dit avontuur kunnen we voorlopig nog wel even teren! (En was zeker voor herhaling vatbaar, tranendal en al!)