Ik geef het niet graag toe, maar dit is echt verslávend!

Onlangs zag ik op Facebook een leuke workshop voorbij komen: handletteren voor kinderen. Eh, eerlijk? Ik moest het eerst even Googelen: wat de f#ck is nou weer handletteren? Sorry, maar ik ben nou eenmaal niet zo crea aangelegd. Ik kan best artistiek zijn hoor, maar dit soort dingen hebben over het algemeen mijn interesse niet. Toch leek me het voor Noëlle heel erg leuk. En leerzaam. Zij heeft namelijk grote moeite met de fijne motoriek. Haar handschrift is jaren lang ontzettend belabberd geweest maar begint zich nu – mede dankzij de tijd en aandacht die haar leerkrachten erin hebben gestopt – eindelijk keurig te vormen. Ook kijkt ze dikwijls met enig eerbied naar mijn schrijfwijze, vooral als ik een enkele keer fantasierijk los ga op een verjaardagskaart: “Mama wat kan jij mooi schrijven, dat wil ik ook kunnen!”

Workshop

Met dat in mijn achterhoofd, gaf ik haar op voor deze workshop. Echter is het voor Noëlle tamelijk stressvol om zich in een onbekende omgeving te bevinden en ook vind ze het erg moeilijk om contact te maken met vreemden. Ik probeerde daarom een vriendinnetje te charteren om mee te gaan, maar dat lukte helaas niet. Dus liet ik haar de keuze: wil je alleen gaan? Of dan liever niet? Ze koos er dapper voor om toch te gaan, want het leek haar té leuk om te laten passeren, maar op de dag zelf had ze er flinke buikpijn van: “Ik vind het zo spannend mama. Ik ken daar niemand.” Het is wat, wanneer je beperking je in de weg zit en je zo enorm moeite hebt met het onbekende! Noëlle krijgt daar écht lichamelijke klachten van en dat is soms knap vervelend! Duidelijke afspraken maken van te voren, helpt de stress te minderen en daarom spreek ik met haar af dat ik net zo lang bij haar blijf, totdat ze zich prettig genoeg voelt voor mij om weg te gaan. Dat idee geeft haar een klein beetje rust en vol goede moed (maar ook de nodige tensie) rijden we naar de boekhandel. Eenmaal ter plaatse wordt ze leuk en warm opgevangen. Het groepje is klein, slechts vier kinderen, waardoor de situatie voor haar overzichtelijk blijft en niet te druk is. Al snel zie ik dan ook de spanning van haar lichaam glijden en ze gaat vol enthousiasme aan de slag. Binnen tien minuten sta ik weer buiten. Ik kijk voor de zekerheid nog een keer achterom, maar ik ben niet meer in the picture en slaak een kleine zucht van verlichting. Zo hoort het te zijn, dat je je elfjarige zonder problemen achter kunt laten, maar dat is voor ons helaas geen gegeven, meer een gift. Eentje die ik nu met beide handen aanpak en even heerlijk ga shoppen voor mezelf!

Geluksmoment

Wanneer ik – zoals afgesproken – een uur later weer terug kom, ziet Noëlle mij niet eens binnenkomen. Ze is zó fanatiek bezig (met de tong uit de mond) met haar sierletters en lijkt er oprecht plezier in te hebben. Geluksmomentje! Maar het zet mij ook aan het denken: dit doen wij thuis veel te weinig! Samen tekenen, schrijven, kleuren, wat dan ook! Als ik niet aan het werk ben, wordt ik óf opgeslokt door de dagelijkse beslommeringen óf heb ik het druk met schrijven, columns en deadlines! Schuldgevoel boort zich onmiddellijk een weg mijn lijf in. Ik besluit dat dit anders moet! Ter plaatse koop ik een uitgebreid boek over handletteren, inclusief een overvloed aan handlettermateriaal (zodat ik nu zowat het gehele dorp van een workshop kan voorzien) en wanneer ik het bedrag zie dat ik moet afrekenen, zie ik in gedachte mijn man al hoofdschuddend in de deuropening staan als hij me ziet aankomen met een tas vol meuk. “Heb je je weer van alles laten aansmeren schat?” Zal zijn afkeurende respons zijn. Maar het kan me niets schelen: dit is voor het goede doel! Voor Noëlle. Tenminste, dat houdt ik mezelf voor, want natuurlijk weet ik heel goed dat als ik haar niet aanstuur, er waarschijnlijk nooit meer naar de spulletjes omgekeken wordt, zoals dat nou eenmaal gaat met hebbedingen en impuls aankopen. Daarom gaan we er de volgende dag met het hele gezin (nou ja, minus manlief) voor zitten. Knus met z’n drietjes aan de grote tafel zijn we heerlijk bezig. Noëlle maakt een felicitatiekaartje voor haar klasgenootje en in een poging van assistentie te kunnen zijn, sla ook ik aan het oefenen. Dat had ik beter niet kunnen doen: wat is dit leukkkk!!! Ik geef het niet graag toe, maar dit is echt verslávend! Ook Lynn broddelt op haar eigen manier wat aan en slaagt er zelfs in haar naam voor het eerst te schrijven! Gewéldig dit! We’re hooked! Wie had dat gedacht? En echt: als ík het leuk vind – minst crea moeder ter wereld – dan kan het bijna niet anders dan dat jij ook verslaafd raakt als je er aan begint!

Leuk om te weten

De workshop wordt iedere week gegeven bij Boekhandel Burgum. Check hun facebookpagina voor meer info.

Het boek dat ik kocht is: Handletter versieringen van Annika Sauerborn. Het leuke aan dat boek ten opzichte van de vele andere handletterboeken, is dat er veel tekeningen in staan. Van kuikentjes tot sneeuwpop en van vlinders tot sierletters en bloemenkransen. Duidelijk geïllustreerd en veelal stap voor stap uitgelegd zodat zelfs een elf jarige met een belabberde motoriek (of een vierjarige met een prima motoriek) het gemakkelijk na kan tekenen! Die onmiddellijke succeservaring maakt dat het gelijk vanaf het begin leuk is en je niet eerst weken hoeft te oefenen eer je iets toonbaars hebt gemaakt!