Geschokt sla ik mijn hand voor mijn mond, wat heb ik gedaan?

Tijdens de ‘avondspits’ van kids badderen, in de pyjama helpen en op bed brengen, loop ik Lynns slaapkamer in en zie hem meteen: een joekel van een daas! Je weet wel: met van die gekleurde driehoekvleugels, die zo intens gemeen kunnen steken. “Die is voor Bassie!” Denk ik en zonder blikken of blozen pak ik het pak babydoekjes (het eerste dat ik voor handen had) en haal uit.

Splet! “Yess! Raak!” Roep ik, maar dan komt Lynn gillend aangerend. “Neeeeeejjjj mama!!! Mij loebel!” En met een geschrokken gezicht tilt ze voorzichtig de babydoekjes omhoog. Daarna kijken twee grote ogen mij aan alsof ze willen vragen: “Waarom?”

Dierenvriend

Nu moet je weten dat Lynn een meisje is die naaktslakken knuffelt. Ja echt! Alle dieren zijn haar vriend, ook insecten en ander gespuis, dus in eerste instantie trok ik me die verwijtende ogen niet zo aan. En een loebel, ik bedoel, wat is dát nou weer? Klinkt als…. En dan zie ik wat ik zojuist heb doodgeslagen. Ik krimp ineen. Onder het pak babydoekjes ligt geen daas, maar een baby-libelle. Lynns loebel dus. Geschokt sla ik mijn hand voor mijn mond. Wat heb ik gedaan?

Heilig

Voor de mensen die het nog niet weten: ik heb iets met libellen. Ik heb er zelfs eentje op mijn arm laten tatoeëren, ter herinnering aan mijn vader. Voor mij symboliseren zij het leven na de dood. Zoals vlinders symbolisch staan voor overleden kindjes, zo geloof ik dat libellen de ziel kunnen dragen van een overleden dierbare. Al is het maar voor even. Om ‘dag’ te zeggen. En ja, ik besef hoe onnozel en zweverig dat klinkt, maar zo voel ik het. Als een libelle bij me komt zitten (en dat gebeurt regelmatig), zeg ik ook altijd: “Hoi pap, fijn dat je even komt kijken. Alles is goed hoor, vlieg maar weer!” Dus je begrijpt: libellen zijn heilig hier!

Schuldig

Maar nu heb ik eentje platgeslagen. Nee, niet mijn vader, want die is groter, zoals hierboven op de foto. (Denk ik…) Maar misschien wel de spirit van iemands zusje, broertje, zoontje of dochtertje…. Ik kan wel janken! Lynn ook. “Moet je ook eerst vra-gen!” Roept ze boos en verdrietig tegelijk. Ja Lynn, je hebt gelijk. Ik had beter moeten kijken voordat ik mijn onbesuisde karate-skills losliet op een onschuldig beestje…

En zo komt het dat Lynn vannacht met een dooie libelle naast haar bed slaapt. Op het nachtkastje, zorgvuldig opgebaard in een houten poppenbedje van haar poppenhuis… Kun je je als moeder nóg schuldiger voelen? En als mens? Écht, als er een hemel bestaat, dan kom ik er na vanavond niet meer in vrees ik….