Bekende Nederlander

En toen was ik gister zomaar ineens een bekende Nederlander! Ik stond met mijn gezicht én verhaal in de Telegraaf. Dat was oorspronkelijk niet de bedoeling, maar toch leuk. Vooral omdat het onderwerp deze publiciteit heel goed kan gebruiken!

Kort dag

Bij toeval werd ik dinsdagmiddag gevraagd door Vrouw.nl om een stukje te schrijven over de wachtlijsten in de transgenderzorg en de petitie daartegen die momenteel rond gaat.Een stukje van ongeveer vierhonderd woorden. Ze wilden het graag woensdag plaatsen en eind van de middag inleveren was wenselijk. Dat gaf mij dus ongeveer drie uren om er iets van te maken. Wow! Da’s wel heel kort dag! Dat realiseerden ze zich bij Vrouw ook en boden aan om er eventueel een telefonisch interview van te maken. De keuze lag bij mij.

Maar ik hou wel van een uitdaging en dus nam ik de opdracht aan. Op mijn manier en in de style zoals mensen van mij gewend zijn. Binnen een uur mailde ik Vrouw of het ook wat meer woorden mochten zijn, ik zat namelijk al over de vierhonderd en was nog (lang) niet klaar. Gelukkig was dat geen probleem, want het werden er iets meer. Dertienhonderd precies! Daar heeft de eindredactie nog wel wat in geknipt en gesneden, maar toch is het verhaal geworden zoals ik het bedoelde. Ik ben er trots op!

Uiteindelijk heb ik gevraagd of de link naar mijn eigen site erbij mocht omdat ik wel wat promotie kan gebruiken. (Anders wordt je nooit een succesvolle blogger/schrijver, toch?) En onder de voorwaarde dat de link naar de petitie erin werd gezet, want daar ging het tenslotte om. En zo geschiedde!

Waar ik het voor doe

Woensdagmorgen om half negen stond het stuk online. Nog geen uur later kreeg ik de mededeling dat hij doorgeplaatst was naar de Telegraaf. Daar was ik inmiddels zelf ook al achter, want mijn telefoon bliepte intussen bijna onafgebroken! Blijkbaar lezen best veel mensen de online Telegraaf! (Who knew?) Mijn ‘one day of fame’ heeft veel reacties opgeleverd en hopelijk ebt het door naar de politiek. Want daar doe ik het allemaal voor!

Ik weet bijvoorbeeld dat er in het UMCG hard gewerkt wordt aan een genderteam die in de toekomst ook puberteitsremmers mag geven. En hormoonbehandelingen. Dat zou betekenen dat we het VUmc niet meer nodig zijn en we bij ons in de buurt terecht kunnen voor de complete behandeling. Dat scheelt tijd, kilometers en vooral een heel stuk wachtlijst! Echter, het wachten is op groen licht van de overheid. Een typisch voorbeeld van de falende bureaucratie hier in Nederland. De patiëntenorganisatie Transvisie is op de achtergrond heel hard aan het knokken om deze nieuwe manier van transgenderzorg erdoor te krijgen. Inmiddels is er vanuit de politiek ook interesse getoond en zijn er Kamervragen gesteld. Het heeft dus de aandacht! En dit soort publiciteit kan het net dat ene zetje geven die het nodig is! Niet alleen mijn verhaal natuurlijk, duh, maar alle verhalen en bemiddeling van belangenorganisaties bij elkaar! En niet te vergeten; de petitie! Die heeft in één dag tijd 1944 ondertekeningen gehaald! Geen idee of dat goed is, maar het kan altijd beter! En voor iedereen die al getekend heeft: bedankt! Zegt het voort, zegt het voort!

Hier nog een keer de links: