Een milliseconde bungelde hij nog aan het stekkertje waarmee hij aan de stick verbonden was en toen viel hij niet op het houten paadje, nee, hij viel er nét naast. Plons, en weg was mijn phone!

Gister hebben we het Nationaal Park Plitvice te Kroatië bezocht. Wat. Een. Dag. En niet zozeer vanwege de spectaculair grote watervallen en adembenemende turquoise gekleurde meren. Nee, het was een dag die je alleen kunt beleven als je Daphne Kramp-Mulder heet.

Nationaal park Plitvice. Hij stond al lange tijd op mijn ‘bucket list”. Ik had me er dan ook een hele voorstelling van gemaakt. Adembenemende uitzichten, de prachtigste foto’s ter herinnering en ik hoopte op de perfecte familiefoto bij één of andere reusachtige waterval. Leuk als kerstkaart straks. Dankzij de selfie-stick die ik nog speciaal gekocht had in een van de souvenirwinkeltjes, ging dat zeker lukken! Hoe onnozel je gedachtegang soms is…

Nog mooier

Groot was mijn grijns toen we eenmaal binnen waren, want dit was alles wat ik ervan verwacht had en nog veel meer. We liepen over smalle houten kronkel paadjes (je kon niet eens naast elkaar lopen zo smal) dwars over de meren en tussen de watervallen door. Als bezeten Japanner fotografeerde deze ‘Joop van Tellingen’ erop los. Maar toen…

Op zo’n smal paadje stond ik een selfie te maken met mijn high-tech uitgeschoven selfie-stick toen mijn telefoon ineens uit de stick sprong. Ja hij spróng! Een milliseconde bungelde hij nog aan het stekkertje waarmee hij aan de stick verbonden was en toen viel hij niet op het houten paadje, nee, hij viel er nét naast. Plons, en weg was mijn phone.
Een paar seconden stond ik geshockeerd naar mijn telefoon te kijken die nu op de bodem van één de Plitvice meren lag. Het water is daar kraakhelder en het leek of ik hem zo kon pakken. Niet dus. Plat op mijn buik op de houten vlonders en tot aan mijn oksels in het water, maar ik kon er niet bij.
“Wat moet ik doen?” Gilde ik paniekerig naar Richard.
“Weet ik veel.” Antwoordde hij droog. “Laten liggen zou ik zeggen, die krijg je nooit weer, tis hier hartstikke diep.”

Starend naar mijn onderwater telefoon dacht ik aan alle foto’s die we gemaakt hadden deze vakantie die ik stom genoeg nog niet op op de cloud gezet had. “NO WAY! Dit gebeurt gewoon niet!” Besluit ik en vastberaden duik ik achter mijn telefoon aan. (Wist je dat zwemmen daar ter strengste verboden is?)

Attractie

Eenmaal boven water klampte ik me vast aan de houten vlonders op die nog wel een meter boven het waterniveau lagen. Een aantal omstanders hielpen Richard om me weer uit het water te hijsen. En daar stond ik: tot op de draad doorweekt, de kids huilend en volledig in paniek naast me en fotograferende toeristen om me heen. Nu was ík de toeristische attractie! (En dit alles binnen de eerste twintig minuten in het park.

Máárrrr…. Ik had mijn telefoon! En hij deed het nog! Eventjes dan. Want na een tijdje begon het scherm te flikkeren, kreeg het vervolgens alle kleuren van de regenboog en daarna was het einde oefening. Het is een Samsung S8 en officieel zijn die waterbestendig, ware het niet dat er al een tijdje een fikse barst in mijn scherm zit.

Meer bekijks

We hadden geen andere camera of telefoon. Richard heeft een hele oude gsm met een waardeloze camera en heeft hem daarom niet meegenomen. De puber – dat zul je altijd zien -  had zijn Iphone in de auto laten liggen (ik bedoel, hoe groot is die kans?) en verder hadden we geen gewone camera mee. Simpelweg omdat de camera van mijn Samsung de geweldigste foto’s maakt. En wie verwacht nou dat die in het water pleurt?

Na het zwem-avontuur hebben we een plekje gezocht om even bij te komen. En om op te drogen wilde ik zeggen, maar gister was een (voor dit gebied) koele, bewolkte dag en opdrogen ging langzaam. Ik heb drie kwart van de dag in zeiknatte kleding gelopen waardoor ik meer bekijks had dan de gemiddelde waterval!

• 

• 

Niet voor niks

Toch was mijn duik niet voor niks: na een tijdje begon mijn telefoon weer tekenen van leven te vertonen en wonder boven wonder is hij het langzaam aan weer gewoon gaan doen. Soms ging hij weer even uit, maar uiteindelijk heeft ie het gered! En de foto’s ook, die ik onmiddellijk op de cloud heb gezet. En ik? Ik heb het overleefd. Al sta ik nu wel op de foto’s met een achterlijk plukje ‘strandhaar’ dat alle kanten uit piekt. Daar gaat de ‘perfecte kerstkaart’ waar ik zo mijn zinnen op gezet had. Het zij zo. Ik ben allang blij dat de foto’s gered zijn! De selfie-stick hebben ik ter plekke in de eerste beste prullenbak gemieterd.

Gelukkig kunnen we er achteraf om lachen. Ook de kids toen ze eenmaal van de schrik bekomen waren. De grapjes waren daarna natuurlijk niet van de lucht: “Kijk, mama heeft waterschoenen!” Of “Daar komt onze goudvis ook weer aan.” Haha, nou gelukkig hebben we de foto’s nog! En over tien jaar vraag ik de kinderen: “Weten jullie nog toen we naar Plitvice gingen?” Dan antwoorden ze in plaats van “Oh ja, met die mooie watervallen.” nu: “Oh ja, toen mama’s telefoon in het water viel!”

Zo leuk wanneer je je kroost wat cultuur kan bijbrengen

Klik hier om deze column op Famme.nl te lezen