Ik zag je enkels alle kanten op zwikken en durfde bijna niet te kijken.
Hallo meisje van een jaar of vijftien in Harlingen vanmorgen. Ik vond je maar dapper met je tien centimeter naaldhakken waar je eigenlijk niet op kon lopen. Je deed wel heel erg je best hoor, maar deze schoenen – hoewel zeer stijlvol – waren overduidelijk iets te hoog gegrepen voor je. Letterlijk ook. En toen was je ook nog laat. Ik stond daar al met mijn trein. Ik zag je wel; je was nog helemaal aan de andere kant van het perron. Je probeerde te rennen, maar oei! Da’s lastig op stiletto’s. Ik zag je enkels alle kanten op zwikken en durfde bijna niet te kijken.
Ik heb even getwijfeld of ik nog wel moest wachten, want ja, je was gewoon รฉcht te laat! En nu kreeg ik vertraging. Maar toen je in je wanhoopspoging om de trein te halen ook nog je tasje liet vallen en al je persoonlijke spulletjes over het perron rolden, kreeg ik toch een beetje medelijden. Ik voelde jouw onzekerheid en dat raakte me. Ik heb op je gewacht, maar een bedankje kreeg ik niet. Misschien schaamde je je en durfde je me daarom al geeneens aan te kijken, laat staan iets te zeggen. En dat snap ik wel, dus het zij je vergeven! Misschien tot morgenochtend? Op tijd en op sneakers hoop ik?
Groetjes, de machinist.
daphneswereld.com 