Met mijn weinig subtiele maat 40 ga ik op één van de kittens staan en voel haar knakken onder mijn voet…

Een klein gezinsdrama voltrok zich hier in huize Kramp vanmorgen… In de drukte van de ‘ochtendspits’, ga ik met mijn weinig subtiele maat 40 op één van de kittens staan! Ik voel haar knakken onder mijn voet! Het arme beestje tolt om d’r eigen as omdat de achterpoortjes het niet meer doen, er zit een knik in het rugje en ze abrubt laat ze al haar ontlasting lopen. Om maar te zwijgen van de kippenvel makende pijnkreten die het beestje uitstoot! De kids zijn compleet in rep roer en zelf ben ik ook niet in staat om mijn cool te bewaren. Huilend bel ik het noodnummer van de dierenarts. Ik kan meteen bij opening om 9:00 uur terecht.

Doemscenario’s

Misselijk ben ik er van. Met een steen in mijn maag rijd ik naar de dierenarts. Het is een ritje van vijftien minuten, maar het voelt als een uur. En de hele weg huil ik. Allerlei doemscenario’s passeren de revue. In het ergste geval is haar ruggengraat vermorzeld, waardoor ze blijvend verlamd is en we haar in moeten laten slapen.
Oh lieve help, hoe vertel ik dat de kinderen? En aan het nieuwe baasje?

Eenmaal bij de dierenarts gaat het inmiddels iets beter met de kleine grijze. De achterpoortjes beginnen weer te bewegen en ook het rugje ziet er normaal uit. De dierenarts stelt vast dat er geen permanente schade is. Ruggenwerveltjes zitten waar ze horen, er is niets gebroken en ook heeft ze goed wat kracht in haar achterpootjes, wat impliceert dat ze niet verlamd is. Ze krijgt een spuitje prednison om eventuele zwellingen tegen te gaan en morfine tegen de pijn. Opgelucht vertrek ik huiswaarts. Het schuldgevoel zal nog wel even blijven, maar gelukkig loopt het met een sisser af. Ik kan weer ademhalen!