Wahaha, who am I kidding? We houden geen kitten? Yeah right. Ik ben toch zó niet bestand tegen zoveel cuteness!

Want toen twee jaar later de kat van onze buren zwanger bleek, zei hij tegen de kids, “Nou, als de kittens zijn geboren, moeten jullie maar even bij buurvrouw kijken he?”
Daarmee indirect implicerend dat hij wel open stond voor een nieuw beestje in huis. Want hij wist natuurlijk dondergoed dat wanneer de kids gaan kijken, er geen weg terug is.

Echter, bij de buren liep het een beetje vreemd. Moederkat beviel, maar de kittens waren spoorloos. Ze hebben tevergeefs huis en tuin afgezocht. We dachten daarom dat er misschien iets mis was gegaan bij de bevalling en de kleintjes het niet gehaald hadden. Maar ook al was de bevalling wel goed gegaan, het was nog vroeg in het jaar en vroor ‘snachts vaak. De poesjes zouden die kou sowieso niet overleven. Verdrietig hoor. En daarmee was het idee van een kitten voor ons voorlopig van de baan.

Flo

Of…? Alsof het dan zo moet zijn, appte mijn zus een week later: “Kijk eens wat ik heb?” Gevolgd door een foto van een nestje kittens. Niet van haarzelf, want ze had geen kat, maar een nestje afkomstig uit de Dierenopvang. Kittens kunnen beter niet opgroeien in een asiel, dus zocht de dierenopvang een gastgezin. Die vonden ze bij mijn zus. Te leuk natuurlijk en eenmaal op ‘kraamvisite’ werden de kids en ik verliefd op een kleine rooie boef met een lieve snoet en grappige tijgerstreepjes. Omdat manlief eigenlijk zijn zinnen gezet had op een kitten van de buren en dit dus niet helemaal in zijn hoofd had, probeerde hij in zijn rol van standvastige papa te blijven met zijn ‘geen katten meer!’ Maar ja, het was drie tegen één, geen schijn van kans natuurlijk! Bovendien, als Richard écht iets niet wil, dan krijg je hem met geen tien paarden overtuigd hoor! Dus stiekem, ergens diep van binnen, wilde hij het zelf ook. En zo kwam Flo in ons leven.

Fien

Echter, drie weken later kwam de buurvrouw onverhoeds aan: “We hebben toch kittens!” Huh? Bleek dat de moederpoes de kittens al die tijd verborgen had gehouden in de gemeentetuin achter onze woningen. Wonder boven wonder hadden ze de kou overleefd, maar toen de jongens van de gemeente begonnen te snoeien met van die herrie makende tools, besloot de moederkat ze uiteindelijk toch maar naar binnen te slepen. Veiliger waarschijnlijk. En best bijzonder vonden we. We waren natuurlijk hartstikke nieuwsgierig en daarom gingen we ook daar op kraamvisite. Tja, je voelt hem al aankomen he? We werden hals-over-kop verliefd! Wat een prachtige kittens. Net als die van de Whiskas reclame: grijs met tijgerstreepjes. En er zat eentje tussen die mijn hart volledig deed smelten! Na veelvuldig overleg met manlief (nou jaaa… anderhalf uur ofzo) besloten we om uit dit nestje ook nog een kitten te nemen. Twee is toch ook veel leuker? En zo kwam Fien in ons leven.

Zwanger

En nu? Nu is onze Fien groot en heeft onlangs zelf een nestje kittens op de wereld gezet. “Was dat per ongeluk?” Wil iedereen weten. Nou…. Ja en nee. Flo, de kitten van de dierenopvang kwam met een complete ‘package deal’: gechipt, geënt en zodra het kon gesteriliseerd. Natuurlijk moesten we daar een bedrag voor betalen, maar het was een soort all inclusive.
Onze Fien daarentegen, had nog helemaal geen dierenarts gezien toen we haar kregen. We hebben haar zelf laten enten, chippen en uiteindelijk was het wel de bedoeling om haar te steriliseren, maar daar hebben we nog even mee gewacht. Deels omdat de kosten best wel fors zijn, deels omdat we stiekem wel eens een nestje wilde. Wie weet?

En wat waren we blij toen we zagen dat Fien zwanger was! Vooral de kids hebben erg naar de komst van de kittens toegeleefd. (Lees ook: Ode aan Fien)
Ik had het geluk om de bevalling van begin tot eind mee te mogen maken. Gewoon bij ons op de bank! Een hele bijzondere ervaring waar ik enorm dankbaar voor ben. Helaas ook een beetje een verdrietige ervaring, want de aller eerste kitten die geboren werd, leefde niet. Ik heb enorm mijn best gedaan om er nog leven in te krijgen, maar mijn pogingen mochten niet baten. Verdrietig. Ik moest er ook echt even een traantje om laten. Maar toch, dit kleine lieve wezentje heeft het dan misschien niet gehaald, maar wel de weg vrijgemaakt voor nog vijf broertjes en zusjes! En zij waren allemaal allive and mieuwing! Wat een prachtig nest!

Kittens

En hoe leuk is dit? Om mee te mogen maken? Woorden schieten tekort, écht!
Maar iets minder leuk wanneer je de kinderen duidelijk moet maken dat we geen kittens houden. Niet één! Want we hebben al twee katten, (en een hond, twee konijnen en een heleboel vissen), wat moeten we met nog een beestje? Bovendien gaan we op vakantie. Wanneer de kittens elf weken zijn, vertrekken wij voor twee weken richting Italië. Perfecte timing wat ons betreft, want met tien weken kunnen de poesjes naar hun nieuwe baasjes en wij daarna zorgeloos op vakantie. Een kitten houden is dus ab-so-luut. geen optie!

Wahaha, who am I kidding? We houden geen kitten? Yeah right. Mijn man is niet bestand tegen het verdriet van de kinderen en zelf ben ik zó niet bestand zoveel cuteness. Met name één poesje in het bijzonder: “Mo”. Zoals we deze eerst noemden vanwege de witte streep (mohawk) op het koppie. Wat een skeet! Soms zoekt een dier een baasje uit, niet andersom. Zo was het ook met Mo. Vanaf de geboorte hadden we eigenlijk een ander poesje op het oog die we mooi vonden. Ergens in je achterhoofd denk je dan: mochten we toch eentje houden, dan wil ik die! Maar binnen no-time stal deze kleine Gremlin-faced boef mijn hart. En die van mijn man. En ook die van de kids, want bij de vraag welke ze zouden willen houden (áls we eentje houden), wezen ze steevast Mo aan met de woorden: “Mama deze is zóóóóóó kjoet!”

Fibi

En zo komt nu Fibi in ons leven. Haha, je dacht toch niet dat we haar Mo zouden blijven noemen? Nee joh, dat was een tijdelijke naam, zoals we alle kittens een tijdelijke naam gaven om ze uit elkaar te houden. En omdat we het geslacht nog niet wisten. Maar nu we zeker weten dat Mo een ‘zij’ is, hebben we haar omgedoopt tot Fibi. Andere kanshebbers waren Feliz, Filoe, Floor en Fillis. Want na Flo en Fien móest het iets met een F worden. De stemming van de kids was echter unaniem: Fibi. En zeg nou zelf, ist geen kjoetie?

Maar hoe doen we het dan nu met de vakantie? Ach, waar een wil is, is een weg! Dex (de hond) gaat naar mijn moeder. En die heeft daar twee heerlijke weken vakantie, want zij verwent hem op en top met lange wandelingen, veel knuffels en lekker eten.

Onze Flo blijft thuis, omdat dat een zwerver is. En omdat ze niet zo afhankelijk is van ons. Ze zwerft altijd het hele dorp door en haalt overal aaitjes en eten. Ze stapt zomaar bij mensen naar binnen en soms verblijft ze zelfs wel eens een nachtje stiekem ergens op een verlaten bed. Zij is dus thuis – en met name buiten – het meest op haar plek. Het zou haar geen goed doen om haar ergens anders naar toe te brengen. Bovendien hebben we een hele lieve oppas (wiens huis Flo overigens feilloos weet te vinden) dus dat zit wel goed. De oppas zorgt overigens ook voor de konijntjes en de vissen.

Fien en dochtertje Fibi hebben echter mensen om zich heen nodig. Fien omdat ze heel aanhankelijk is, maar vooral ook omdat ze dan net haar nest kittens ‘kwijt’ is. Om de onwennigheid van een empty nest op te vangen, is ze het meest gebaat bij een vertrouwd plekje onder de mensen. En Fibi natuurlijk ook. Het is een kitten, die gesocialiseerd moet worden. En dus hebben wij mijn schoonouders lief aangekeken. Zij hebben altijd katten gehad, maar inmiddels zijn ze ermee gestopt. Ze zijn op leeftijd en willen niet dat een kat hun overleeft. Maar hun liefde voor dieren is er natuurlijk nog steeds en bij opa en oma zijn ze beide in zeer kundige, vertrouwde en liefdevolle handen. Dan kunnen wij met een gerust hart op vakantie en bij thuiskomst weer van onze lieverdjes genieten!
Het is toch altijd wel wat he, als je dieren hebt en op vakantie wilt? Maar wat hebben we toch geluk met zoveel (dieren)liefhebbende mensen om ons heen.