Ik heb dat arme kind al die jaren opgescheept met een kamer waar hij zich nooit in thuis heeft gevoeld.

Toen ik zwanger was van Lynn, moest Nouri zijn kamer afstaan omdat we daar de babykamer wilden hebben. No worries; dat was voor Nouri geen degradatie, maar een upgrade. Hij mocht namelijk op zolder gaan slapen, de grootste kamer van het huis. Wat ooit een rommelhok was, toverden we om in een prachtige meidenkamer. Huh? Zei je nou meidenkamer? Maar Nouri is toch….

Toen nog een meisje

Oh ja, dat is ook zo. Nouri ging toen nog als Noëlle door het leven en mijn man en ik leefden op dat moment zo heerlijk in de ontkenningsfase. Ik herinner me die tijd nog goed; Noëlle gaf toen al duidelijk aan dat ze meer van jongens dingen hield en ik wist dat als ze zelf het behang zou mogen uitzoeken, ze waarschijnlijk voetbalbehang zou kiezen. Het idéé gewoon! Ugh, dat wilde er bij mij niet in hoor. Ik háát voetbal. Ik ben ook totaal geen jongensmoeder.
Daarnaast hielden mijn man en ik ons vast aan de notie dat dit ‘jongensgedoe’ een fase was. Ergens diep van binnen wist ik wel beter, maar ik kon toen nog niet loslaten. Ik wílde nog niet loslaten. Ik was te verknocht aan het idee van het hebben van een dochter.

Destijds zat hier vlakbij een super leuke kinderwinkel. De eigenaresse had geweldige styling ideeën, je weet wel, van het soort waar je zelf nooit opgekomen was? Kleur- en behangcombinaties die je zelf nooit had kunnen verzinnen. En dus liet ik me leiden door haar enthousiasme. Ik negeerde Noëlles wensen (en dat verrekte stemmetje in mijn hoofd die me al waarschuwde) en maakte een super toffe meidenkamer. Een kamer gecreëerd naar het beeld dat IK van mijn kind had in plaats de visie van het kind zelf. Shame on me…

Veranderingen

Inmiddels zijn we bijna zeven jaar verder en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan! Ik heb dat arme kind al die jaren opgescheept met een kamer waar hij zich nooit in thuis heeft gevoeld. Dat niet bij hem paste. Nu ik dit schrijf, realiseer ik mij ook welke enorme stappen wij als gezin hebben gezet. En vooral ik zelf: van een moeder dat het beeld van het hebben van een dochter maar moeilijk kon loslaten, naar een échte jongensmama die in weer en wind aan de zijlijn van het voetbalveld staat te coachen, meeleven en juichen. Die voor de zoveelste keer overstag gaat als zoonlief het nieuwste, spuuglelijke (sorry, maar het is zo) Cambuur shirt wil kopen maar daar niet genoeg spaarcentjes voor heeft. Die kaartjes koopt voor de wedstrijden van zoons favo club. En die dus nu compleet toegeeft aan de alle grillen die puberzoons met zich meebrengen. En ja, dat was erg wennen, maar guess what? I luuuuf it en ik ben verrekte trots om de mama te mogen zijn van deze geweldige jongen!

En dus werd het tijd dat Nouri zijn surroundings ook werden aangepast. Aangezien zoonlief uit zijn bed groeide, vonden we dat het hoog tijd werd om de gehele kamer een make-over te geven. Natuurlijk was de meidenkamer al lang geen echte meidenkamer meer. In de loop der jaren is er over dat girly-behangetje een lading muursaus gekomen en vele voetbalposters moesten verhullen dat het ooit een meidenkamer is geweest. Toch waren er nog genoeg details waaruit je het verleden kon uitmaken. Zo hing er een kitscherige kroonluchter aan het plafond, een hartjes lampje aan de muur en hier en daar waren nog details terug te vinden van een ooit perfect tot in detail uitgevoerde thema kamer. Wat uiteindelijk resulteerde in een rommelig, onsamenhangend zootje!

Eindelijk

Nou, NO MORE! We hebben alles opgeruimd en ik heb veel, maar dan ook heel veel speelgoed en andere ‘meuk’ weggegooid of naar de kringloop gebracht. Daarna hebben we alles gestript, tot het behang en verder, zodat er geen meiden-detail meer zichtbaar is. De hele kamer is voorzien van een nieuw, fris wit tintje en de balken zijn geschuurd, maar niet geverfd: we vonden deze vintage look wel cool eigenlijk.
Daarna hebben we 3D vliesbehang op de lange muur geplakt: een dikke voetbal die dwars door de muur lijkt te komen. Daarnaast heeft Nouri zijn eigen game-corner gekregen met een uit de kluiten gewassen televisie, speciaal voor zijn Playstation vier. Wat een verwend joch he? Zou moeders haar schuldgevoel proberen af te kopen met overdreven luxe gadgets? Haha, daar valt over te discussiëren, maar ik vond dat mijn kanjer het verdiend had. Op een bepaalde leeftijd wil je zo weinig mogelijk tijd doorbrengen met je ouders, toch? Dus een heerlijke eigen chill-ruimte is een musthave voor elke puber als je het mij vraagt!

Anyway, een geweldige gadget in deze gamecorner is het slaapbankje, bij een bekend Zweeds concern vandaan. Door zijn minimalisme, heeft die een stoere, beetje industriële uitstraling die perfect thuis past in een coole tienerkamer. En toch zit het hartstikke lekker. Vooral voor tieners; je kunt er namelijk alleen maar in hángen! Rechtop zitten is vrijwel onmogelijk, tenzij je meerdere kussens in je rug propt. En deze bank kun je dus heel gemakkelijk uitklappen tot een bed (een handeling die zelfs de puber in zijn uppie kan doen) en eenmaal een bed, ligt het verrassend lekker! Zo kan Nouri een maatje hebben te logeren, zonder dat die op een of ander aftands matras op de grond moet liggen, iets wat we tot nu toe altijd deden. Nee, nu heeft de logé een volwaardige plek gekregen. Misschien wel de mooiste, want het logeerbed bevind zich recht voor de TV en Playstation!

Het nieuwe bed (140×200) is een enorme aanwinst. Van dezelfde makers als de slaapbank overigens. Het fijne van dit bed is namelijk dat er vier mega grote laden onder zitten. Oh en je kunt daar zo enorm veel in kwijt! Dekbedovertrekken, reserve dekbedden en kussens voor de logé, extra dekens voor de koude nachten enzovoort. Deze spullen lagen anders altijd in onze eigen, al overvolle kast. Ik ben blij met de extra ruimte die nu ontstaan is (straks meteen maar effe wat online shopping doen om die ruimte op te vullen haha!) en Nouri heeft nu nog steeds drie laden over om zijn spullen in kwijt te kunnen. Ja, je leest het goed: DRIE! Al die beddenboel paste gewoon in één lade! Wat een vernuft niet?

Oh, leuk detail ook nog boven het bed: de industriële lamp die door zijn handige klem bijna overal geplaatst kan worden. Perfect om nog even wat te lezen of gewoon handig zodat je je nek niet breekt over rondslingerende meuk wanneer je het licht uit gedaan hebt en naar je bed wilt lopen.

Oude foto

Tja, verdere eycatchers in deze kamer zijn natuurlijk de Cambuur-memorabilia-kast (leuk wordfeud woord) met gesigneerde spulletjes en aandenkens, de Cambuur vlag boven zijn bureau en alle foto’s die ik overal in de kamer heb neergezet. Nouri heeft namelijk dezelfde tic als zijn moeder: wij zijn dol op foto’s! Het liefste zou ik het hele bureau vol zetten met foto’s, maar ja, dat schiet het doel van het hebben van een bureau ook weer een beetje voorbij. Keuzes maken dus en daar ben ik al zo goed in…

Toen ik Nouri vroeg: “Welke foto vind je nu het leukst?” koos hij verrassend genoeg níet voor de foto waar hij met zijn favo Cambuur speler op staat, of de stoere surf foto die we deze zomer maakte, maar voor een foto van vroeger. Toen hij nog twee van die kleine staartjes had. Bijzonder is dat wel, vooral wanneer je weet dat vele transgenders liever niet herinnerd worden aan vroeger. Sommigen vinden het ronduit pijnlijk om te zien hoe ze (soms geforceerd) in niet bij hun passende kleding werden gestoken. Inclusief niet bij hun passend kapsel. Nouri heeft daar gelukkig totáál geen last van. Sterker nog: hij vindt zichzelf van vroeger zoooooo kjoet! (Zijn woorden.) Normaliter blur ik de foto’s van mijn kinderen altijd, maar deze keer maak ik een uitzondering. Simpelweg omdat de huidige Nouri niet valt af te leiden van de Noëlle op deze foto. Maar je kunt al wel heel duidelijk zien: toen was ‘ie al stoer, staartjes en al! (Dat hóófd! Ik ga stuk!)