Ik heb me voorgenomen om niet te gaan huilen, want een jankende moeder in de klas is zó niet cool.

Paarse Vrijdag. Een term die we hier in Nederland sinds 2010 kennen. Paarse Vrijdag is een dag waarop scholieren en studenten door het dragen van de kleur paars op school hun solidariteit kunnen tonen met homoseksuelen, biseksuelen, lesbiennes en transgenders. Met Nouri’s paarse shirt en mijn roze coupe zijn we helemaal in style voor deze dag.

Gewoon Nouri

Ook op Nouri’s school wordt er aandacht aan besteed. Maar voor hem is deze specifieke Paarse Vrijdag extra spannend. Want op deze dag is namelijk zijn ‘coming out’ in de klas. Eigenlijk best wel een stomme term: coming out. Alsof je de wereld een verklaring schuldig bent. Je zegt toch ook niet op een dag dat je hetero bent? Of niét transgender?

En oh wat is dit is moeilijk voor Nouri. Op zijn vorige school hebben we ook een presentatie gegeven over transgender zijn. Dat werd super ontvangen door de klas. Maar ja, daar kwam hij als meisje en werd hij in de loop der jaren steeds meer jongen. Dus dat was anders. Maar op deze school weet nog niemand het. Nou ja, op twee klasgenoten na dan. En Nouri wil het liever zo houden. Hij voelt zich namelijk voor het eerst sinds lange tijd een ‘echte’ jongen en wordt als dusdanig behandeld door zijn klasgenoten. Hier kan hij kan dingen doen die hij op zijn oude school niet durfde. Zoals “Auw, mijn pik!” roepen als hij een bal in zijn kruis krijgt. Want ja, dat soort dingen roepen zijn mannelijke leeftijdsgenootjes ook. Nouri voelt zich een jongen en denkt daarom niet na over zulke uitspraken. Op zijn vorige school riepen ze dan: “Die heb je niet!” Helemaal waar natuurlijk, maar niet leuk om te horen. En zo onnodig ook, dergelijke opmerkingen. Toch waren ze daar aan de orde van de dag en dat heeft Nouri flink geraakt. En dus zegt hij liever niets. Hij is bang dat het op deze school ook weer zo gaat. Bovendien wil hij gewoon door het leven als Nouri en niet als Nouri die eerst Noëlle was. Of Nouri de transgender.

Uit de kast

Een tijd lang heb ik hem in die waarde gelaten. Want ik gun hem dat gevoel zo. Toch is het belangrijk om ‘uit de kast’ te komen. Dit heeft vooral ook te maken met zelfacceptatie. Als je denkt zo’n groot en meetellend onderdeel van jezelf te moeten verstoppen, dan gaat er in mijn ogen iets fout. Want daar wordt je niet gelukkiger van. Nouri is perfect zoals hij is. En wij willen hem dat zo graag meegeven; laat maar zien wie je bent, want je mag er zijn. En stap één is dan in dit geval de coming out. Openheid. Niet (meer) verstoppen.

Maar ja, je grootste geheim blootstellen aan de klas, dat is niet niks. Zeker niet op deze leeftijd. Dat maakt hem zó gestrest. En dat is merkbaar op de dag zelf. Met tegenzin vertrekt Nouri naar school. “Ik wil dit niet, maar ja, ik móet van jullie.” klinkt zijn klaagzang met bijbehorende rollende ogen en het schouderophalen. Echt he, wat een ontaarde ouders zijn we. “Kind, ik zou de kindertelefoon bellen als ik jou was.” antwoord ik spottend. Gelukkig kan ‘ie nog lachen.

Paarse vrijdag

Die middag rijdt ik eveneens richting Nouri’s school. Natúúrlijk ben ik er bij! Omdat hij dat graag wil. Omdat hij dat nodig heeft. Omdat hij het verdient dat er iemand onvoorwaardelijk achter hem staat.

Ik zie het meteen als ik de straat van school inrijd: de regenboog vlag. Opvallend wappert hij tussen de “Comenius College” vlaggen. School heeft flink uitgepakt met Paarse Vrijdag. Mooi vind ik het. Maar tegelijk ook jammer. Jammer dat het nodig is om er een aparte dag, kleur of vlag aan te verbinden.

Toch mogen we hier in Europa niet klagen. Want hier hoeven we niet louter te teren op de onvoorwaardelijke liefde van een moeder. Acceptatie is hier al heel ver in vergelijk met landen als bijvoorbeeld Afghanistan, Jemen of Oeganda, waar je zonder pardon levenslang krijgt of zelfs ter dood veroordeeld kan worden wanneer je uit de kast komt. Daar moet je toch niet aan denken?

Daarover gesproken, bij Nouri in de klas zit een jongen die afkomstig is uit een dergelijk land. Nouri kan nu heel goed met deze jongen overweg, maar is erg bang dat die connectie straks verdwijnt. Dat deze jongen hem niet zal accepteren als transgender, omdat hij vanuit zijn cultuur meegekregen heeft dat dat fout is. Tja… Persoonlijk denk ik dat het wel mee zal vallen, maar ik kan het ook niet uitsluiten. En daar hebben we van te voren uitvoerig over gepraat: soms kan het vrienden kosten, maar als dat zo is, dan was diegene het niet waard om je vriend te zijn. Zo denken wij er over. Maar voor Nouri voelt dit natuurlijk anders. Nouri is een echte allemansvriend en het zal hem oprecht raken mocht zoiets gebeuren. Laten we dan maar duimen op een goede afloop.

Moment suprême

Nouri vliegt me in de armen zodra hij me ziet en laat me niet meer los. Hij is zichtbaar gespannen en ik heb met hem te doen. De schat. Wat moet dit onwijs moeilijk voor hem zijn. Gelukkig worden we goed opgevangen door de leerkrachten en Nouri’s mentor. Nouri’s mentor wiens idee het overigens was om dit vandaag te doen. De oorspronkelijke coming out stond eigenlijk pas gepland in januari. Maar toen de mentor bezig was met het ophangen van de Paarse Vrijdag posters, ontstond dit idee. Ze vroeg Nouri: “Wat vind je er van om het op deze dag te doen? Dan ga ik eerst voor de klas om te vertellen over Paarse Vrijdag en daarna kom jij met je presentatie. Hoe lijkt je dat?”
Wat is het toch fijn wanneer leerkrachten zo betrokken zijn en met je kind meedenken.

En zo bevind ik mezelf nu zittend, achterin de klas, naast mijn zoon. De vlekken staan hem inmiddels in zijn nek van pure stress. Dan begint het filmpje. Een filmpje die ik speciaal voor deze gelegenheid gemaakt heb. De mensen die het al gezien hebben, hielden het stuk voor stuk niet droog. En ondanks dat ik het filmpje zelf gemonteerd heb, schiet ik ook iedere keer weer vol als ik het bekijk. Maar ik heb me voorgenomen om niet te gaan huilen. Want een jankende moeder in de klas is zó niet cool.

Het filmpje start en is nog maar net een paar seconden bezig als ik vanuit mijn ooghoek de tranen over mijn kanjers wangen zie biggelen. Kut! En weg is mijn voornemen. Hier ben je toch als moeder niet tegen bestand?
En daar zitten we dan, beide te snotteren door de hele film heen. Het zou haast komisch zijn als het niet zo serieus was.

En dan is het filmpje afgelopen. De reactie van de klas? Kijk zelf maar. Soms zegt een foto meer dan duizend woorden.

Group hug

Ergens te midden van deze ontroerende group-hug, staat mijn zoon. Daar krijg je toch spontaan tranen van in je ogen? (Als je nog niet had…) Wat een geweldige, liefdevolle reactie. Ik had weinig problemen verwacht, maar deze zag ik toch echt niet aankomen.

Nu kan ik met een gerust hart naar huis. En wanneer Nouri later die middag thuiskomt, is hij volledig ontspannen. Blij dat het achter de rug is. Opgelucht dat er geen nare reacties zijn gekomen. En opgetogen dat hij nog even met zijn buitenlandse vriend heeft kunnen praten. Zijn buitenlandse vriend wiens reactie hij zo bang voor was. Zijn buitenlandse vriend die hem geheel tegen zijn verwachting in geruststelde en zei: “Gast, voor mij ben je gewoon Nouri hoor.”

Wat ben ik trots op mijn kanjer. Het is allemaal niet niks. Alle dingen die hij op zijn leeftijd al heeft moeten doorstaan. De moeilijke keuzes die hij zo jong al moet maken.

En dankbaar ben ik. Voor de mensen om hem heen. Voor het feit dat zij zo open-minded zijn. Dat ze achter Nouri staan. Dat zij de veilige omgeving vormen waarin hij risicoloos uit de kast kan komen. Want dat is zeker niet overal vanzelfsprekend. Ook niet hier in Nederland!