De eerste lessen met Lynn weet ik mij nog goed te herinneren: ik had na afloop haar nagel- en vingerafdrukken in mijn schouders en nek staan.

Het hoort er bij, vooral in ons waterrijke landje: zwemdiploma’s halen. En menn, wat ben ik er klaar mee, dat hele zwem-gedoe. Hoe mensen met drie of meer kinderen het allemaal doen, is mij een raadsel. Ik kan na nummer twee al geen zwembad meer zien!
Je kent ons gezinsmotto onderhand wel: abnormaal is het nieuwe normaal. Bij ons gaat het nooit zoals het moet. Zo ook niet met zwemles dus.

Trauma

Bij Nouri was het zwemmen al een drama. Natuurlijk hielp zijn hersenbeschadiging ook niet mee. Ik weet niet of het een bekend systeem is voor andere zwemscholen in Nederland, maar Nouri begon ooit in bad één en als je dan bepaalde dingen kon, schoof je door naar bad twee en vervolgens naar bad drie en ga zo maar verder. Bad zes was het eindstation. Als je alles in bad zes kon, dan kreeg je een ‘afzwem briefje’ en kon je dus je diploma gaan halen. Tegenwoordig is het afzwemmen slechts een formaliteit. Een afzwembriefje krijg je namelijk pas wanneer de zweminstructeur zeker weet dat je het kan en dan hoeft het op de grote dag alleen nog maar ‘voor de vorm’.

Het A-diploma halen was voor Nouri een ware veldslag. Daar waar de rest van het groepje weer een bad verder ging, bleef hij in ieder bad wel twee of drie rondes hangen. Het laatste bad was extreemst. Zijn groepsgenootjes kregen een afzwem briefje, hij als enige niet. Dan zwom hij samen met een nieuwe lichting, die uiteindelijk ook allemaal een afzwembriefje kregen, maar hij weer niet. Wat het probleem was? Geen idee. Het was gewoon niet ‘perfect’ genoeg. Zijn motoriek liet enigszins te wensen over en daardoor zat hij wat ‘lager op niveau’ dan alle andere kinderen. Maar hij zwom wél. Misschien niet technisch perfect, maar dat is toch niet erg? Het gaat er om dat ‘ie niet verdrinkt!

A-diploma

Zwemles werd daardoor ‘een dingetje’. Buikpijn, vaak al dagen voor de zwemles. Met tegenzin in de auto en huilend in de kleedkamer. Vele discussies met de zweminstructeur met de vraag of ze wel meewegen dat Nouri een hersenbeschadiging heeft en dat daarom de motoriek nooit perfect zal worden. Totdat mijn hart voor de zoveelste keer brak bij het zien van zijn beteuterde koppie toen het felbegeerde afzwembriefje wéér aan zijn neus voorbij ging. Boos greep ik in. Waarom mag hij niet afzwemmen? Kunnen jullie niet zien dat je hem he-le-maal kapot maakt op deze manier? Hij zwemt misschien niet perfect, maar ik ga niet voor een tien. Een zes is ook voldoende. Mijn relaas hielp en Nouri mocht ein-de-lijk afzwemmen! Dat ging fantastisch. Geen enkel foutje. Er waren kinderen die in meerdere pogingen door het notoire gat moesten, maar hij deed alles feilloos. Ik begrijp tot op de dag van vandaag dan ook niet wat de beweegredenen waren om het zó lang te laten slepen.

B-diploma

Maar daarmee waren we nog niet klaar. Het B-diploma moest ook nog. Beide diploma’s vind ik wel een must namelijk. Het C-diploma optioneel, maar dat is voor iedereen persoonlijk.
Ze zeggen vaak dat het B-diploma zo gehaald is. Uiteraard gold dat voor Nouri niet. Het hele gezeik begon gewoon weer opnieuw. Alle kids strartten de B zwemlessen zonder kleding, om te wennen, maar na de derde les hadden alle kinderen de kleding alweer aan. Behalve die van mij. En wederom begreep ik niet waarom. Hij zwom toch prima? Ik ging erop letten, wat er fout ging. Maar eigenlijk ging er niets fout, het ging alleen niet perfect. Toen Nouri na de vijfde les nog steeds niet met kleren mocht zwemmen, ging ik verhaal halen. Ik legde maar weer eens zijn situatie uit en dat het niet gaat om perfectie, maar om overleven. Toch? Ik bedoel, daar is het zwemdiploma toch voor? Dat je niet verdrinkt? Het is geen synchroonzwemmen waarbij alles perfect moet! De instructrice was het daar echter niet mee eens. Zij had een bepaalde standaard in haar hoofd en met de manier waarop ze dat zei, wist ik dat Nouri in haar ogen nooit goed genoeg zou zijn. Mijn bloed kookte bij haar onverschillige houding. Blijkbaar gold bij haar louter het recht van de sterkste. Nadat ik gezegd had wat ik ervan vond, heb ik Nouri onder toeziend oog van alle andere ouders ter plekke uit het zwembad getrokken, midden in de les. En ik ben nooit meer terug geweest. Ik wilde hem niet nog een keer door deze martelgang laten gaan. Dan maar geen B-diploma!

Toen ik hem in de kleedkamer vertelde dat hij nooit meer terug hoefde als hij dat niet wilde, vloog hij me huilend om mijn nek. Er viel zo’n enorme last van zijn schouders. Zoveel onnodige spanning. Terugkijkend vind ik het verreweg de beste beslissing die ik ooit genomen heb!

Uiteindelijk heeft Nouri nog wel zijn B-diploma gehaald hoor. Een paar jaar later, toen hij op het speciaal onderwijs terecht kwam. Daar hadden ze een eigen zwembad, waar ze iedere week zwemles kregen. Laagdrempelig, zonder druk, gewoon kijken hoe ver het kind komt. Een heel ander uitgangspunt dus en eentje die veel beter bij onze situatie paste. En daar floreerde hij op!

Lynn

En vervolgens was het de beurt aan onze Lynn. Toen Lynn een peutertje was, had ze enorme watervrees. Ze durfde geeneens in ons eigen bad thuis, laat staan in een zwembad. Omdat ik het altijd heel belangrijk vond om mijn kinderen al jong watervrij te maken, schreef ik ons in voor peuterzwemles. Dit had ik met Nouri overigens ook gedaan. Deze zwemlessen doe je samen met je kind en zijn super leuk en enorm leerzaam. Spelenderwijs leren kinderen bijvoorbeeld dat spetters in je gezicht heus niet bedreigend zijn (via spelletjes en liedjes). Of hoe water werkt (dat je bijvoorbeeld niet kan rennen in het water zoals je dat op het land doet). Of dat kopje onder gaan helemaal niet zo erg is (als je maar weet hoe je weer naar de oppervlakte moet komen). Hoe water voelt met en zonder kleding (zodat je niet in paniek raakt wanneer je toch eens met kleding aan in het water valt, want dat voelt heel anders dan een zwempak). En wat je moet doen als je per ongeluk in het water belandt (zoek de grond onder je voeten of zwem naar de kant). Er worden liedjes gezongen, met speelgoed gewerkt, simpele, speelse opdrachtjes bedacht, maar ze leren er zo enorm veel van. Je ziet ze gewoon groeien!

Watervrees

De eerste lessen met Lynn weet ik mij nog goed te herinneren: ik had na afloop haar nagel- en vingerafdrukken in mijn schouders en nek staan, zó bang was ze. Ze klampte zich als een klein aapje aan me vast en begroef haar vingers in welk stuk van mij dan ook waar ze houvast kon krijgen.

Twee jaar later was het datzelfde meisje dat zonder vleugeltjes in ons privé zwembad in Kroatië de sterren van de hemel zwom. Springen, duiken, zwemmen met Barbies in haar handen, het kon allemaal. Ja, je las het goed: zonder vleugeltjes of zwemband. Ze had nog geen diploma, maar die had zij ook niet nodig; ze was gewoon te eigenwijs om te verdrinken. Nee hoor mama, ik ‘gedrink’ heus niet, zie je lel? De draak had nog gelijk ook. De (andere nationaliteiten) gezinnen met wie we het zwembad deelden, keken hun ogen uit. Ze vroegen hoe oud Lynn was en bij mijn antwoord dat ze nog vier jaar moest worden, viel hun mond open. Ik grinnikte dan in mijn vuistje. Heerlijk, zo’n kind dat haar eigen plan trekt.

Omdat Lynn wel wat in huis had, gaf ik haar op voor A&B in één jaar. Een soort turbo cursus dus. Niet bij dezelfde zwemonderneming als waar Nouri gezeten had hoor, dat nooit weer! Maar bij een particuliere zwemschool die goed stond aangeschreven. Kleine groepjes, veel individuele begeleiding.
Gezien Lynns zwemkwaliteiten dacht ik dat ze dit zo ‘in the pocket’ zou hebben. Boy, was I wrong! Lynn doet namelijk niets op commando. Ze trekt haar eigen plan en doet louter waar ze zin in heeft. Iets waar wij als ouders haar hele bestaan al tegenaan lopen. En nu – naast de leerkracht op school – dus ook de zweminstructeur. Met zijn handen in het haar kwam hij na de eerste paar lessen bij ons: “Ze valt niet te sturen. Ik krijg geen grip op haar, doe ik iets fout?” Haha, nee hoor, ik zou zeggen: welkom in onze wereld!

Tja, het is een portret hoor, die Lynn van ons. Naast dat enorm eigenwijze karakter, is ze ook nog een ontzettende dromer. En dat is veelal ook de reden dat er geen snelheid in het kind zit. Ze is all over the place met haar gedachten het is een helse klus om haar gefocust te krijgen. Engelengeduld heb je nodig ook. Lynn heeft een compleet andere definitie bij de woorden ‘opschieten’ en ‘snel’. Dat is hier op dagelijkse basis met omkleden, klaarmaken en eten al een dingetje. En nu zag ik het met eigen ogen tijdens de zwemles ook: mijn kind, in het water, ze doet de schoolslag, ik zie haar de zwembewegingen maken, maar toch ligt ze stil. Serieus, hoe dan?

Je raadt het al: A&B had ze dus niet in één jaar, maar na dat jaar mocht ze wél afzwemmen voor A. Super trots! Drie maanden later was een afzwemdag gepland voor B. Vurig hoopte ik dat Lynn daarbij zat, maar de laatste les voor deze afzwemdatum, maakte de diva er een potje van. Ze deed niets, maar dan ook helemaal niets van wat haar gevraagd werd. Kwam weer eens niet vooruit, luisterde niet naar de aanwijzingen van de meester en zelfs weigerde ze door het gat te zwemmen! Terwijl ze dat juist heel goed kan, onderwater zwemmen. De instructeur kwam verontschuldigend bij ons: hij durfde het afzwemmen niet aan.

Ik baalde er enorm van, maar begreep hem wel. Als instructeur moet je er zeker van zijn dat je leerling het kan. Lynn zit altijd al op de ondergrens, maar nu gooide ze er compleet met de pet naar. Zucht… Er zat niets anders op dan wéér drie maanden door te zwemmen, op naar de volgende afzemdatum. Gelukkig zat de kerstvakantie er tussen. Even een break. Na de kerstvakantie was er een nieuwe juf, omdat onze vaste instructeur inmiddels met een nieuw groepje gestart was. Maar deze juf was een hele strenge. De kinderen zijn bang van haar en de meeste ouders vinden haar ook niet zo leuk… En daar begon de ellende weer. Ik vroeg de juf hoe Lynn er nu voor stond. “Hartstikke goed!” antwoordde ze volmondig. “Ze kan het wel.” Ik verwachte er achteraan te horen: “Als ze volgende week weer zo zwemt, mag ze afzwemmen.” Maar in plaats daarvan kreeg ik te horen dat het toch nog nét niet goed genoeg was. Er mocht wel wat meer pit in. En dus wordt het afzwemmen pas eind maart! Wat de fak? Waarom? Je zegt toch net zelf dat het goed gaat?

Eindelijk!

Tja, nieuwe juf, nieuwe kijk op mijn kind. Zij kent Lynn nog niet. Zij ziet alleen maar dat er weinig snelheid in zit en zij zal daar eigenhandig wel even verandering in brengen. Yeah right, clash of the titans zeker! Kenau versus diva. Nou, ik kan je nu alvast op een briefje geven, dat de diva wint! Want strenge juf of niet, Lynn gaat er echt niet sneller van zwemmen hoor. En hoe langer je het sleept, hoe onverschilliger dat ze wordt. Waarom is dat zo moeilijk aan te nemen? Als ouder ken je je kind toch het beste?

Ik baalde stevig. Als dit weer de tendens wordt, dan zijn over een half jaar nog niet klaar! Gelukkig voor ons was de boze juf er een week later niet, maar wel Lynns favo meester. Ik drukte haar snel op het hart, dat ze meester maar eens goed moest laten zien wat ze in huis had, want misschien kreeg ze van hem dan wél een afzwembriefje en dan hoeft ze nooit meer naar die boze juf. Haha, dat was niet tegen dovemansoren! Lynn zwom als nooit tevoren en bemachtigde dan eindelijk dat felbegeerde afzwembriefje.

En zo kwam het dat we gisteren de hele familie in het zwembad zaten. Ja, opa, oma’s, ooms en tantes, iedereen was er! En wat heeft ze het goed gedaan, mijn kleine diva. Zenuwachtig was ze wel, want de boze juf was er ook en daar had ze niet op gerekend. Haar koppie stond de gehele tijd dan ook op über-serieus en mega geconcentreerd. Zo maken we Lynn zelden mee. Maar she did it! Met vlag en wimpel!

Tja, en dat was het dan; het einde van een tijdperk. Het einde van weer een fase. Nooit meer zwemles! Nooit meer puzzelen en schuiven met mijn diensten om het allemaal voor elkaar te krijgen! Nooit meer puffend van hitte en benauwdheid aan de kant! Nooit meer worstelen met het uittrekken van natte kleding! Wat heerlijk. Ik kan er wel zonder!
Maar hoewel ik blij ben dat we nu klaar zijn met die zwemlessen, voel ik me tegelijk een tikkeltje weemoedig… Het gaat allemaal weer veel te snel!