Hoe blij ben je ben je dan? Wanneer je drie jaar lang op de wachtlijst hebt gestaan voor een plekje in de paardrijles van Wiepkje en dan ein-de-lijk de dag is aangebroken dat het daadwerkelijk gaat gebeuren? Nou, heel blij. Maar ook heel erg gespannen.

Nouri

Toen Nouri dezelfde leeftijd had als Lynn nu, kwamen we via-via aan dit geweldige paardrij-adres. Nouri reed eerst bij een andere manege. Een manege die zichzelf prijkte met het feit dat het gespecialiseerd was in paardrijlessen voor mensen/kinderen met een beperking. Maar dat bleek nogal een tegenvaller.

De eerste lessen werden gegeven in een ‘speciale’ groep voor kinderen die het wat minder makkelijk oppakken allemaal. Een klein groepje met veel individuele begeleiding. Die begeleiding was meer commando’s brullen van een afstandje en na slechts een paar keer werden we doorverwezen naar de reguliere lessen, omdat de rijinstructrice ermee stopte. Dat was ook maar beter, want Nouri vond het helemaal niet zo leuk. Hij is nogal gevoelig voor sfeer en die was nogal gespannen omdat hij dacht dat ze steeds boos op hem was met haar gebrul.

De reguliere lessen waren echter ook niet geschikt voor Nouri. De groep was te groot en er was totáál geen individuele aandacht. Hij begreep niet wat hij moest doen of wat van hem verwacht werd. Zo’n tien tot twaalf pony’s sjokten doelloos achter elkaar aan en als de instructrice zei: “Nu gaan we in draf,” dan draafden de pony’s al uit zichzelf. Na een half jaar wist Nouri nog steeds niet hoe hij een pony moest sturen, want die stuurden zichzelf immers wel. Wanneer ze ‘van hand veranderen’ moesten of ‘een volte’ moesten rijden, ging er één (altijd dezelfde) voorop en de rest hobbelde er wel achteraan. Nouri had geen benul wat hij deed of waarom. Daarnaast was zijn zithouding onwijs beroerd: zijn benen strak en recht naar voren in plaats van ontspannen naar beneden. Dat werd niet gecorrigeerd, ook niet nadat ik het meerdere keren aangekaart had. Dat maakte het leren lichtrijden zoals men dat noemt nogal onmogelijk.

Ook was de pony zelf niet al te vriendelijk; ze trok steeds aan de teugels door haar hoofd en hals te strekken, waardoor Nouri steeds over haar nek getrokken werd. Hij durfde daarom niet zelfstandig te rijden: er moest altijd iemand naast lopen. Door een tekort aan vrijwilligers, was ik dat dus meestal en doe dat maar eens een heel uur, naast het paard lopen en rennen.

Adresje

Ik ben geen expert, maar heb zelf ook paardgereden en weet heus wel hoe iemand erop hoort te zitten en hoe de basis aangeleerd dient te worden. Ik vond de lessen ronduit slecht! En daarnaast was er ook nog het feit dat de ze behoorlijk aan de prijs waren. Je kon ook geen losse lessen kopen. Je kocht een abonnement en wanneer je een keer niet kon, was de les inhalen op een andere dag niet mogelijk. Met andere woorden; dan was je doodleuk je geld kwijt! Twee maanden verder waren we deze manege meer dan zat toen – alsof het zo moest zijn – een kennis vertelde dat ze nog ‘een adresje’ wist. De keuze om te switchen was natuurlijk snel gemaakt.

Dit adresje is trouwens geen manege, maar gewoon een particulier met een handjevol eigen pony’s. Er zijn geen gecertificeerde instructrices, er is alleen maar ‘gewoon Wiepkje’.
Toch tijdens de eerste les bij Wiepkje, heb ik werkelijk met open mond naar mijn kind zitten kijken. Daar waar bij die andere manege Nouri altijd gespannen was en iemand naast het paard moest lopen, zag ik hier na een kleine tien minuten de spanning uit zijn schoudertjes zakken. En waar hij daar niet verder kwam dan een voorzichtig drafje, galoppeerde hij nu aan het eind van de les doodleuk zelfstandig een volte. Wat? Hoe dan?

Wachtlijst

Nou hoe dan? Dat was eigenlijk best simpel: Wiepkje heeft zo’n fijne, ongedwongen en positieve manier van lesgeven, daar krijgen die kids een enorme boost zelfvertrouwen van. Die middag heeft Nouri voor het eerst heerlijk ontspannen gereden. Geheel zelfvoldaan en met een enorme smile kwam hij van het paard af en dat is in die vier jaar lang dat hij daar gereden heeft, altijd zo gebleven. Steevast relaxed, gezellig, plezierig en nooit met stress of tegenzin.

Wat hadden we daar geluk mee, dat we aan dat adres gekomen zijn. En daarbij dat er een plekje vrij was, want bij Wiepkje zitten de lessen eigenlijk altijd vol. Dat is precies de reden dat ik Lynn destijds al op de wachtlijst heb laten zetten. Lynn was toen nog maar een dreumes van een jaar of drie en natuurlijk wist ik niet of ze überhaupt zou willen paardrijden in de toekomst. Maar ze vond toen de paarden al wél erg interessant en bovendien: beter alvast op de wachtlijst en het niet nodig hebben, dan andersom!

Lynn

Nouri was – in die tijd dat hij dus nog Noëlle was – nooit echt een paardenmeisje. Paardrijden oké, maar al dat getut er omheen hoefde nooit zo. De Noëlle van toen zag het nut niet in van eindeloos paarden borstelen of staarten en manen vlechten.
Lynn daarentegen heeft alle ingrediënten in huis voor een écht paardenmeisje: zij houdt van getut. Met haar lange haar in een paardenstaart is ze zowat het stereotype paardenmeisje. Ook beschikt ze al over een hoog diva gehalte inclusief eigenwijze snoet, het ontbreekt haar alleen nog aan een viervoeter. Ze is gek op Penny (paardenboekje) en kijkt ze naar Vrije teugels en Spirit op Netflix. Daarmee weet ze al alles wat er te weten valt, toch? Hoe moeilijk kan het dan nog zijn?

Spanning

Helaas voor Lynn is het echte leven wel even wat anders dan een aflevering van je favoriete serie. En zo ook de echte paardrijles. Hele fantasieën had ze van te voren. Over springen (level Olympische Spelen), galopperen en zelfs voltige. (Voor de leek: dat is een soort acrobatiek op het paard.)
Maar toen de dag aanbrak, had Lynn het toch even moeilijk. Heel goed beseffende dat ze niet aan haar eigen verwachtingen zou kunnen voldoen, zette ze een tandje lager in. Of behoorlijk wat tandjes. “Mama, ik weet niet of ik wel blijf zitten.” Of: “Ik weet niet of ik wel in draf durf.”

Arme Lynn. Maar DJ, de pony waar ze op zou gaan rijden, is een oude bekende voor ons. Dezelfde pony waar Nouri ook op begonnen is. Echt een super braaf dier die nimmer een been verkeerd zal zetten. En je ongerust maken over dat de andere meisjes je zullen uitlachen omdat je er niets van bakt (ja, dat was daadwerkelijk een zorg van Lynn) is ook niet nodig. De eerste lessen zijn namelijk privé lessen, zodat de basis goed en met volle individuele begeleiding kan worden aangeleerd.

Vertrouwen

In de stal stond de spanning van Lynns gezichtje af te lezen. “Mama, ik heb buikpijn.” fluisterde ze me snel toe toen Wiepkje even niet keek. De schat.
Daarom beginnen ze ook met de pony te borstelen. In dit geval niet omdat DJ zo nodig geborsteld moest worden, maar omdat het borstelen een soort therapeutische werking heeft. Zo maakt ze contact met het dier en heel langzaam ebt de spanning weg. Paarden borstelen heeft iets rustgevends, trust me, I know!

Wanneer de pony helemaal is opgezadeld, loopt Lynn met DJ de stal uit naar de bak. Dapper als Lynn dan toch weer is, doet ze dat allemaal zelf. Hup, de pony bij de teugels en stapt zo de stal door naar buiten. Geloof me, dat is niet voor iedereen weggelegd bij zo’n eerste les.

Na een paar rondjes naast de pony, is het toch echt tijd om erop te klimmen. DJ is geen kleintje, dus zonder hulp komt Lynn er niet op. Het is toch wel heel aandoenlijk hoor, dat kleine wiefke op zo’n grote pony. Neem daarbij de eigenlijk te ruim zittende cap die steeds voor haar ogen zakt en je hebt de ingrediënten voor de meest hartveroverende foto’s.

Die cap, daar wordt aan gewerkt trouwens, want het moet wél veilig. En de paardrijkleding komt er ook aan, maar ik wilde toch eerst even afwachten hoe de eerste les ging, alvorens ik een complete garderobe zou aanschaffen.

Succes

Maar – hoe kan het eigenlijk ook anders? – de les was een groot succes! De spanning die eerst zo voelbaar en zichtbaar was middels een te serieus koppie en handjes die zich aan het zadel vast klampten, verdween best snel. Balans oefeningetjes zoals één hand op de cap, dan de andere hand en uiteindelijk beide handen los, helpen het zelfvertrouwen enorm. Een voorzichtig drafje werd geprobeerd en uiteindelijk was ook het plezier zichtbaar. Dit was weer genieten, zowel voor haar als voor mij!
“Mama, hoeveel nachtjes slapen tot de volgende keer?”

We zijn zó blij met dit adresje!