En daar stond ik in niets anders dan mijn BH en string, heel hard mijn best te doen om niet door de grond te zakken. Echter, na zijn woorden: “Graag nu even met de rug naar mij toe draaien en voorover bukken.” was er geen redden meer aan. Dieper in die vloer kon ik niet zakken!

Nee, dit is geen #metoo verhaal, al zou het kopje wel anders kunnen doen vermoeden. Dit is echt een Daphne verhaal. Een heerlijk ik kan wel door de grond zakken van schaamte moment die natuurlijk mij weer overkomt! Het was door slechts één simpele mail dat dit moment – dat ik vakkundig in mijn hoofd had begraven met de bedoeling om daar tot in de eeuwigheid te blijven – weer nieuw leven kreeg.

Read more: Waarom je nooit in een zomerjurkje naar een medische keuring moet gaan…

Als machinist moet je één keer in de vijf jaar medisch gekeurd worden. Standaard procedure. En volgens de mail die ik van de week ontving in mijn mailbox, is het over ongeveer een maand weer tijd voor die van mij. Normaliter zou ik daar niet warm of koud van worden. Ik zou de datum in mijn agenda zetten en daarmee is het hoogtepunt van dit nieuws wel bereikt. Maar nu triggert deze mail een herinnering (hoe goed begraven ook) die de hele gebeurtenis in al zijn levendigheid weer oprakelt en mij het schaamrood opnieuw op de kaken zet.

Rewind

Rewind naar mijn keuring van vijf jaar geleden. Het was een prachtig zomerse dag. De thermometer zou de 25 graden gaan aantikken en dat was uitzonderlijk warm voor de tijd van het jaar. In mijn heerlijk luchtige en fleurige zomerjurkje toog ik naar het keuringskantoor in Groningen. De dag begon zoals verwacht: bloeddruk meten, gewicht, lengte, ogentest et cetera. Dat het jurkje echter niet zo’n handige keuze was, werd pijnlijk duidelijk bij het maken van een hartfilmpje. Om het hartfilmpje te kunnen maken, wordt er gevraagd of je je bovenkleding uit wilt trekken. Aangezien ik geen bovenkleding aan had maar slechts één lap stof, moest het hele ding uit en lag ik in mijn BH en miniem stringetje op de behandeltafel. Toch was dat niet het grootste schaamrood-moment van de dag. De assistente die het hartfilmpje maakte was een vrouw, dus behalve een vlaag van onzekerheid over mijn lichaam, kwam ik redelijk ongeschonden uit de situatie.

Na die eerste serie testen mocht ik even terug de wachtkamer in. Daar sprak ik met een aspirant machinist die spoedig in Groningen de opleiding zou beginnen. We raakten gezellig aan de klets en hij complimenteerde mij over mijn outfit, waardoor ik mijn awkward moment vergat en weer helemaal in mijn vrolijke element raakte. Toen ik opgeroepen werd voor de keuringsarts, schreed ik dan ook met volle zelfverzekerdheid richting het kamertje van de arts.

Visueel fantasietje

Eenmaal binnen stond ik even een milliseconde aan de grond genageld. Aan het bureau zat niet het stereotype keuringsarts dat ik verwachtte. Een verwachting die ik overigens puur op basis van voorgaande ervaringen maakte. Je kent ze wel: corduroy broek, geitenwollen sokken, grijs plukje haar – als er überhaupt haar zit – en uiteraard de leesbril voor op de neus. Type keuringsarts dus. Maar daar waar ik de geitenwollen sokken figuur had verwacht, zat nu een ontzettende gespierde hunk die zo uit een Calvin Klein reclame zou kunnen zijn gelopen. “Holy moly!” Dacht ik. “Daar zou ik wel eens een beschuitje mee willen eten!”

“Dan mag je je bovenkleding wel even uittrekken.” Zei hij met kalme, donkere stem. In een andere wereld zouden dat woorden kunnen zijn die ik gewillig zou opvolgen en voor een split-second ontpopte zich een klein, visueel fantasietje in mijn hoofd. Zo eentje die je in een pocket roman kan vinden. “Mevrouw?” Twee indringende ogen keken me vragend aan. “Oh ja. Jurk. Uit. Tuurlijk.” Mompelde ik en de arts grinnikte even. Een golf van onzekerheid overviel me. Grinnikte hij nou omdat ik stamelde? Of wist hij op de één of andere manier wat er zojuist in mijn hoofd had afgespeeld? Ik voelde me net een kleuter die betrapt wordt op iets wat eigenlijk niet mag. Mijn wangen begonnen te gloeien en beschroomd trok ik mijn jurk uit.

Moment of truth. Daar stond ik dan, in niets anders dan mijn BH en die drie veters die voor een string moesten doorgaan, heel hard mijn best te doen om niet door de grond te zakken. Echter, na zijn woorden: “Graag nu even met je rug naar mij toe draaien en voorover bukken.” Was er geen redden meer aan. Dieper in die vloer kon ik niet zakken! Dit is geen pose waarin je als 40 jarige vrouw met een paar kilootjes teveel gezien wilt worden door een plusminus 30 jarige hunk. Elke puts, deuk, cellulitis-bobbel en pukkel, normaliter zorgvuldig verhuld onder je kleiding, nu meedogenloos blootgesteld aan de ogen van meneer Calvin Klein hier.

Nu vraag je je misschien af waar dat bukken voor nodig was? Standaard procedure hoor. Trust me, ik heb het gecheckt! Iedere collega beaamde dat ook zij hebben moeten bukken met hun bovenkleding uit. Dit is om je wervelkolom goed te kunnen zien wanneer je weer omhoog komt. Zo kijken ze of je niet scheef trekt tijdens het omhoog komen. Het schijnt een volkomen normale handeling te zijn, echter ik herinnerde het mij niet van de voorgaande jaren.

Trauma?

Tot op de dag van vandaag vraag ik me af wat er in zijn hoofd omging op dat moment. Wellicht was het voor hem een welkome afwisseling op de harige en potige verschijningen van mijn mannelijke collega’s. Of misschien was het zien van een middelbaar, niet zo afgetraind lijf in string voor hem een net zo traumatische ervaring als dat moment was voor mij. Een ervaring die nu ongewild, levenslang op zijn netvlies gebrand staat.

Hoe het ook zij, ik ga de komende dagen vol aan de bak in de sportschool met squats, lunges en sit-ups. Want stel je voor dat diezelfde hunk er weer is? Dan wil ik toch wel een beetje goed voor de dag komen! Ik heb nog een maand, moet lukken toch? En als alles faalt, dan is er altijd nog de oma-onderbroek.

Foto door Daria Shevtsova via Pexels