Dat rekenen heeft ze niet nodig joh, Lynn gaat toch naar de toneelschool!

De laatste dag van de zomervakantie. Morgen begint het nieuwe schooljaar . Voor Lynn is groep vier een afgesloten hoofdstuk en dit jaar begint ze in groep vijf. Logisch, zou je zeggen. Maar dat is het toch niet helemaal. Want ook al gaat ze naar groep vijf, ze leert nog steeds op groep vier niveau. En hoewel dat in mijn ogen helemaal geen probleem is, levert het regelmatig de nodige gesprekken op met Lynns school.

Vanaf groep drie is het al een issue: Lynn kan niet meekomen. Haar lezen is lichtelijk beneden peil en met rekenen zit ze ver onder de leerlijn. Aldus de juf. Mijn antwoord? “Joh, dat rekenen heeft ze niet nodig, Lynn gaat toch naar de toneelschool!”
Het klinkt als een grapje, maar eigenlijk ben ik serieus. Ik zie namelijk het probleem niet zo. Ze gaat toch vooruit? In een steigende lijn? Wat is dan precies het probleem?

Het is best wel een issue in onze maatschappij. Iemand heeft ooit bepaald dat kinderen op deze leeftijd op een zeker niveau moeten zitten qua lezen, schrijven en rekenen. Zit een kind dat niet, dan loopt die ‘achter’ en moeten er testen komen. Begrijp me niet verkeerd: ik heb niets tegen testen wanneer dat noodzakelijk is, maar daar ligt voor mij ook meteen het knelpunt: wij vinden het niet noodzakelijk; Lynn is Lynn en voor ons is ze perfect zoals ze is.

Anders leren

De huidige standaard is gebaseerd op eh…. Ja op wat eigenlijk? Op een gemiddelde. Maar hoe ontstaan gemiddelden? Juist, door alle afwijkingen bij elkaar op te tellen en te delen door het aantal. Boem! En daar moet iedereen dan aan voldoen?
Sommige kids leren prima in een systeem. Anderen snappen het systeem niet zo goed en worstelen ermee. Sommigen leren heel goed uit een boekje, anderen leren beter in de praktijk. Sommige leren door simpelweg rijtjes te stampen, anderen leren beter door veel herhaling. Kortom: iedereen leert op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. Dus waarom die standaard? Waarom geen ruimte voor individualiteit?

Het is gewoon een retorische vraag hoor, want ik weet heel goed dat er een leerkrachten tekort is. Dat je als leerkracht in je uppie met 25 kinderen in de klas niet iedereen individuele aandacht kunt geven. En dat dit voor veel leerkrachten eveneens een frustratiepunt is. Mijn kritiek ligt daarom ook niet op de leerkrachten, maar meer op het systeem.

Eigenwijsje

Iedereen leert anders, zoals ik hierboven al omschreef. Maar één categorie heb ik nog niet benoemd, en dat is het kind dat leert wat ze wil leren. Waar ze het nut van inziet. Al het overige heeft niet haar interesse en dat wil er dus ook niet in. En dat is onze Lynn.

Lynn is enorm voorlijk in haar ontwikkeling. Sociale ontwikkeling bedoel ik dan. Nog voor ze kon lopen, trok ze haar eigen kleertjes al aan. Niet lang daarna zocht ze zelf haar kleding combinaties uit en toen ze vijf was, deed ze haar haar al zelf in een paardenstaart. “Lekker belangrijk voor later.” hoor ik je nu denken. Maar mijn punt is: wat haar interesse heeft, daar blinkt ze in uit.

Lynn is super creatief, houdt van dansen, acteren, dingen ontdekken en ze heeft een overweldigende fantasie. Daarnaast is ze hartstikke slim in het bedenken van oplossingen voor dagelijkse uitdagingen, beschikt ze over een goede portie wilskracht, kan ze snel schakelen en zich aanpassen aan de situatie en ze heeft een buitengewoon gevoel voor eigenwaarde. Tel daarbij op haar aanmerkelijke eigen wil en mijn inziens heb je dan een skillset waarmee je heel ver kunt komen in het latere leven, dus waarom worden die niet gepromoot op school? Wat heb je aan rekenen als je toch naar de Dansacademie, Toneelschool of Kunstacademie gaat? Daarnaast is Lynn een gevoelig persoontje met een heerlijk eerlijk karakter en een passie voor mens en dier. What’s not to love?

Andere School

Kennelijk zijn dit geen skills die van waarde zijn in het huidige schoolsysteem. Nee daar moet je binnen de hokjes presteren, anders hoor je er niet. Je moet binnen zoveel minuten zoveel woorden lezen, anders voldoe je niet aan de norm. Op deze leeftijd hoor je die en die sommen te kunnen, anders móet er wel iets mis met je zijn. Altans, dat is de onderliggende boodschap die wij meekrijgen in de gesprekken.

“Het gaat niet zo goed met Lynn.” En vervolgens krijgen we een opsomming van alles waar Lynn onder het gemiddelde zit en dat is vrijwel alle leerstof. Dit speelt dus al vanaf groep drie, die ze gedoubleerd heeft waardoor ze nu niet nogmaals kan doubleren. Het advies van school was dan ook: Speciaal Onderwijs.

Say what? Lynn naar het speciaal onderwijs? Waarom? Oh begrijp me niet verkeerd: ik heb niets tegen het speciaal onderwijs. Onze Nouri heeft dat pad ook gevolgd en kijk eens hoe fantastisch hij zich ontwikkeld heeft juist DANKZIJ het speciaal onderwijs. Maar Lynn is niet hetzelfde kind. Lynn heeft geen hersenbeschadiging. Of andere beperkingen. Ze is gewoon anders. Of beter gezegd: ze is zichzelf.

Daarnaast gaat ze fluitend naar school, heeft het enorm naar haar zin, is gek op de leerkrachten en vind alles wat ze wél leert erg interessant. De leraren bevestigen dit. Zij zien een heerlijke, enorm sociale leerling die goed in de groep ligt, niet gepest wordt, een vaste kliek vriendinnetjes heeft en altijd welwillend is om te helpen. Ze doet enorm haar best op haar werkjes en geeft alles wat ze heeft. Maar dan helaas wel onder het gemiddelde niveau. Ze heeft extra uitleg, tijd en aandacht nodig en dat is iets wat de leerkracht niet kan geven. En dus moet ze weg.

School wil jou niet lesgeven…

Uit haar veilige omgeving, want een speciaal onderwijs school zit hier niet in de buurt. Dat betekent een taxi busje richting Leeuwarden, vroeg weg, laat thuis en geen tijd met vriendinnetjes meer. Oké, dat laatste is een aanname, maar uit ervaring weten we dat speelafspraken in de klas gemaakt worden en kinderen die niet (meer) in het dorp op school zitten snel buiten de boot vallen. Uit het oog is uit het hart. Hard, maar waar. Speelafspraken op de nieuwe school kunnen natuurlijk ook gemaakt worden, maar zitten dan niet in het dorp waar ze zelf lekker vrij en blij naar toe kan. Dat vereist ook meer tijd en energie van ons als ouders met halen brengen en heeft de nodige organisatie nodig. Nee, het is niet onmogelijk, maar het is ook zeker niet wenselijk.

Daarnaast heb ik geen idee wat ik onze dochter moet vertellen. “Lynn, je kan niet op deze school blijven en moet naar een andere school in Leeuwarden.” Ze zal enorm verontwaardigd zijn en willen weten waarom. Dit weet ik omdat we dit gepolst hebben bij haar. Tja en wat zeg je dan?
“Je doet het niet goed op school?” No way dat ik dat tegen mijn kind zeg! Jemig, wat een boodschap zou dat zijn. Of misschien: “School wil jou niet meer lesgeven.” Wat een meer accurate statement zou zijn. En als zij dan vraagt: “Maar waarom dan?” Dan komen we toch weer op het stukje: “Omdat je niet goed genoeg bent.” Dat zeg je natuurlijk niet letterlijk, maar daar zal het tussen de regels door toch op neerkomen en zo zal het zeker voor haar voelen: als een enorme afwijzing.

Het zou iets anders zijn wanneer ze het zelf niet meer naar haar zin zou hebben. Wanneer het gat tussen haar en haar klasgenoten zo groot wordt, dat ze ermee gepest wordt. Of wanneer ze wat ouder is en gaat beseffen dat ze ‘afwijkt van de norm’ en dat zelf heel vervelend vindt. In die gevallen gaan we onmiddellijk op zoek naar een betere plek.

En mijn laatste argument: heeft school er echt álles aan gedaan om haar ‘erbij’ te krijgen? En het antwoord is een dikke NEE. Ze heeft geen bijles gehad. Of een onderwijs assistent die haar extra uitleg geeft en tijd in haar investeert. Terwijl een ander jongetje uit dit dorp waarvan ik weet dat hij een beperking heeft die hem normaliter op een ZMLK school zou plaatsen, wél assistentie krijgt. En het is niet dat ik het een ander niet gun, maar wel rijst bij mij dan de vraag: waarom krijgt hij wél extra tijd en aandacht en onze dochter niet? Het antwoord bleek simpel: geld. De ouders van deze jongen betalen de extra hulp uit eigen zak en dus kan hij op deze school blijven. Serieus? Gaan we deze kant op in het onderwijs? Mensen met geld krijgen alle mogelijkheden en mensen met wat minder niet?

Lynn blijft!

We hebben over dit alles serieus nagedacht. We zijn gaan kijken bij verschillende scholen, maar niet één school voelde voor ons goed. Wat wél goed voelt is dat Lynn gewoon blijft op de school waar ze nu op zit. Lekker op haar eigen leerlijn, zolang ze maar stapjes vooruit maakt. En het voelt vooral goed vanwege sociale aspecten. Zelf naar school lopen, afspreken met haar bff’s en een heerlijke sociale kring om zich heen hebben. En daar hechten wij nou eenmaal meer waarde aan dat wat voor academische prestaties ook.