Afgelopen maand nam ik een beslissing voor mezelf: “Ik ga weer op paardrijles.”
Midlife crisis? Misschien kun je het zo noemen ja. Maar als mijn burnout mij één ding geleerd heeft, dan is het om meer dingen te doen waar ik blij van wordt. En dit is er eentje.

Paardrijles op mijn 46e… Heb ik mijn verstand verloren, of juist weer gevonden?

Soms loopt het leven zoals het loopt. Als kind heb ik paardrijles gehad en vond dat altijd fantastisch! Vooral het springen was mijn favoriete onderdeel. Waarom ik destijds gestopt ben met paardrijden is eigenlijk simpel: een combinatie van andere interesses en de middelbare school. Op de lagere school is alles nog zo lekker simpel en voorspelbaar. Je gaat op gezette tijden naar school, komt weer thuis, speelt met vriendjes en vriendinnetjes óf doet een gezamenlijke naschoolse activiteit. Dat was bij ons onder andere paardrijden. Met een groepje van vier andere klasgenootjes reden onze ouders ons naar de manege die op een half uur rijden zat van ons dorp. Ouders rouleerden het rijden en dat maakte dat het voor iedereen haalbaar was. Totdat ik naar de middelbare school ging. Ineens deal je met een lesrooster, langere dagen, veel huiswerk en jouw voormalige klasgenootjes zie je amper meer. Het aloude paardrijles-clubje valt daardoor uiteen. En dan zijn er nog de andere interesses: jongens, uitgaan, nieuwe avonturen, bedenk het maar. Zo gaat het dan gewoon.

Gezin

In mijn volwassen leven reed ik zelden. Soms eens een buitenrit als ik de kans kreeg en dat heb ik altijd fantastisch gevonden. In mijn achterhoofd zat altijd het idee om weer te gaan rijden. Maar hoe? En vooral waar dan? Want een geschikte plek vinden om te lesrijden is nog niet zo makkelijk. En zo bleef het idee vooral op de achtergrond.

En toen was daar onze Nouri. En tja, vanaf het moment dat je moeder wordt, gelden andere prioriteiten. Dat doe je niet bewust, maar gaat als het ware vanzelf. In ons geval kwam daar nog bij dat wij een ‘zorgen kindje’ kregen. En hoewel ik dat geen fijne term vind en liever ‘bijzonder kindje’ gebruik, waren de zorgen er wel degelijk. Zorgen voor dit heerlijke kind nam mijn leven over. Dit waren voor mij tropenjaren in het kwadraat. Langzaam maar zeker verloor ik mezelf meer en meer in mijn moederrol, opdat mijn kind kon bloeien.

Begrijp me niet verkeerd hoor: ik geef mijn kind niet de schuld van alles wat ik niet heb kunnen doen. Integendeel! Maar ongemerkt gaf ik steeds meer van mezelf weg, wat een beetje doorlekte naar in alle relaties privé én werk. Totdat je op een punt komt dat je voor je gevoel zó ver van jezelf af staat, je niet eens meer weet wie je precies bent. Altans, zo was het bij mij…

Sinds mijn burnout ben ik me hier bewuster van geworden. Het wegcijferen van mezelf was zo’n gewoonte geworden, dat ik niet eens doorhad dát ik het deed. Maar het leven is veel te kort om steeds in dienst te staan van anderen. Ik ben al die jaren zo opgegaan in mijn rol als moeder, dat ik vergat wie ik zelf ben. Wie is Daphne eigenlijk? Waar wordt zij blij van? Wat zijn haar dromen, wensen en ideeën? Wat wil ze nog bereiken in het leven?

Een mooie boodschap

En zie hier: dit is één van die wensen die ik op zó een laag pitje had gezet, dat ik bijna vergeten was dat ik dit wilde. Via de fotografie kwam het eigenlijk zomaar ineens op mijn pad. Nou ja, zomaar? Ik geloof niet in toeval. Dit moest gewoon zo zijn en ik hoefde alleen nog maar de uiteindelijke keuze te maken. Bij deze!

En hoe een mooie boodschap geef je je kinderen mee op deze manier? Want kinderen pikken jouw gedrag onbewust op. Laat daarom zien dat jij als mama ook gewoon meetelt! Dat jij jezelf belangrijk vindt. Dat zelfliefde de basis is van jouw hele ‘zijn’. Want wanneer je van jezelf houdt, dan zorg je goed voor jezelf. Kom je voor jezelf op. Cijfer je jezelf niet weg. En gun je het jezelf om dingen te doen waar je blij van wordt. Een mooier voorbeeld kunnen jouw kids niet wensen toch? Stom eigenlijk, hoe je dan eerst in het diepste dal moet raken om dit te kunnen zien… En dat is de reden waarom ik erover schrijf. Want een burnout krijgen is echt geen aanrader! Des te meer hoop ik dat mijn verhaal met je resoneert en je nu denkt: “Kak! Ik doe dit ook. Ik cijfer mezelf ook steeds weg.” Tijd om er iets aan te doen!

Voor mij zijn dit slechts de eerste stapjes richting een leven zoals ik hem mezelf gun. Natuurlijk heb ik mezelf honderd keer afgevraagd: “Moet ik hier nog wel aan beginnen? Zal ik dan nu op mijn 46e nog eens mijn dromen gaan najagen?” Het antwoord is simpel: WHY THE HELL NOT??? Wat maakt het uit welke leeftijd de kalender zegt dat je hebt? En wat maakt het uit wat een ander daarvan vindt? Ik zeg, als jij er blij van wordt, dan is dat alle motivatie die je nodig hebt. En of dat nu om een lang gekoesterde wens als paardrijden gaat, of dat je een eigen bedrijf wilt beginnen of een wereldreis wilt maken, it doesn’t matter, just go for it! Want op het eind van ons bestaan hebben we nooit spijt van de dingen die we wél gedaan hebben, louter van de dingen die we niet gedaan hebben en wel heel graag hadden willen doen….