Het is maar een boom. Een Japanse Esdoorn om precies te zijn. Hij staat in onze tuin, aan het hoofd van de vijver. In deze tijd van het jaar is hij op zijn mooist. Zijn bijna stervormige blaadjes met kartelrandjes en een levendige, diep rode kleur maken hem tot een adembenemend uitzicht vanuit onze kamer. En voor mij is het ook niet zomaar een boom: voor mij is hij heel bijzonder. Ooit stond hij namelijk in de tuin van mijn ouders. Dat is ruim twintig jaar geleden. Daar stond hij al minstens vijftien jaar.

Vijver

Toen Richard en ik zo’n twintig jaar geleden een vijver maakten in onze achtertuin (je weet wel, zo eentje met van die grote Koi-karpers die zo tam zijn dat ze aan je vingers sabbelen), vonden we dat daar op zijn minst zo’n mooie Japanse Esdoorn bij hoorde. Echter kwamen we toen tot de ontdekking dat die dingen schrikbarend duur zijn. Ruim tweehonderd euro moest je neertellen voor een boompje. Met de nadruk op ‘boompje’, want voor dat geld had je een hele kleine, en geen kolos zoals die in mijn ouders hun tuin. Zoveel geld hadden we niet, of er in ieder geval niet voor over. Bij gebrek aan beter kochten we destijds bij een kweker een heel klein Esdoorntje die we voor een tientje of acht op de kop tikten en naast de vijver plantten. Het was wel een hele mooie, maar hij moest op zijn minst nog twintig jaar groeien eer hij dezelfde grootte bereikt had als die van mijn ouders.

Lullig boompje

Het was best een stom gezicht, zo’n onbenullig boompje naast een vijver die de grootte van onze halve tuin in omvatte. We maakten er dan ook regelmatig grapjes over, mijn vader en ik. Hij stak ons zielige boompje de gek aan en ik lobbyde op mijn beurt weer om die van hun. ‘Die boom wordt toch veel te groot voor jullie tuin!’ Zei ik dan gekscherend – al was de tuin van mijn ouders minstens drie keer groter dan die van ons. En dan opperde ik: ‘Jullie mogen ons boompje wel hebben, dan nemen wij die van jullie!’. Allemaal gein natuurlijk, tot op een dag mijn vader onaangekondigd op de stoep stond. Achter zijn auto een grote kar met daarop: de Esdoorn! Hij vond dat die beter tot zijn recht kwam in onze tuin. Wat een schat he, die papa van mij!

Dood

Een tikkeltje bezorgd om zijn boom was hij daarna wel, want Esdoorns – zeker van die leeftijd – kun je namelijk niet zo makkelijk verplaatsen. Pa vreesde dat zijn geliefde boom het niet zou redden. Regelmatig kwam hij daarom ook persoonlijk inspecteren of de boom nog wel leefde. Helaas was mijn vaders zorg gegrond: de boom leek het niet te overleven in onze tuin. De bladeren verdorden, vielen uit en bijna een jaar lang bleef hij kaal en onaantrekkelijk. We hebben er alles aan gedaan om de boom er weer bij te krijgen, maar niets werkte.

Geloven

Tot overmaat van ramp overleed mijn vader het voorjaar daarna. Een zeer onvoorzien en abrupt afscheid, waar ik nog altijd veel verdriet van heb. Gek genoeg begon de Esdoorn precies dát voorjaar weer blaadjes te krijgen. En daarna in de herfst was hij met zijn prachtige, dieprode kleur mooier dan ooit! Inmiddels is hij dé eyecatcher van onze tuin! Misschien moet je er in geloven, maar je zou toch zeggen dat pa daar vanaf boven een handje in heeft gehad, hoe zweverig dat misschien ook klinkt. Toch haal ik troost uit die gedachte. Want ieder voorjaar als de boom begint te bloeien én iedere herfst als de bladeren zo prachtig intens rood kleuren, dan weet ik, nee, vóel ik dat pa vanaf daarboven tevreden naar zijn prachtige Esdoorn kijkt die in volle glorie onze tuin siert. Rust zacht, lieve pap. Iedere keer als ik naar de Esdoorn kijk, dan ben ik een klein beetje bij je..

Lees ook: Toen ik jou voor het laatst zag…