Maar goed dat niemand de machinist ziet…

Ik ben aan het werk en heerlijk zorgeloos tuffel ik met mijn treintje richting het idyllische Friese Stavoren. De route gaat dwars door de prachtigste natuurgebieden en ik geniet volop van mijn panorama uitzicht. Geen wolkje aan de lucht en de zon gloeit gemoedelijk op mijn gezicht. Wat heb ik toch een heerlijk baan! Dan wordt mijn aandacht getrokken naar een weiland links van mij,

waar zo het lijkt nét een lammetje ter wereld is gekomen. Kan de dag nog mooier? De moederschaap is driftig aan het snuffelen en slikken, prachtig om te zien!

Mijn hart breekt

Maar dan bekruipt mij een onbehaaglijk gevoel. In een fractie. Ik kan het niet uitleggen. Ik kijk nog snel door het linker zijraam, maar ja, ik kan het nu niet meer zien natuurlijk, want ik ben er al voorbij! (Wat kun je nu eigenlijk ook zien in die anderhalve seconde met honderd kilometer per uur?) Maar op het eindpunt in Stavoren laat dat nare gevoel me nog steeds niet los. “Straks op de terugweg nog maar eens goed kijken.” Besluit ik. Zo gezegd zo gedaan. Ter hoogte van het betreffende weiland houd ik mijn snelheid ietsje in en kijk nog eens goed uit mijn raam. Dan breekt mijn hart! Mijn onderbuikgevoel is bevestigd. Het lammetje ligt nog precies zoals op de heenweg. Het is dood. Verloren staat mama schaap bij het levenloze lichaam van haar pasgeboren spruit te blaten om hulp. Een hartverscheurend plaatje! ‘Tis de natuur, ik weet het. Heel normaal. Maar ik? Ik kan het niet helpen en moet een traantje wegpinken. Verscholen achter een dikke zonnebril laat ik mijn tranen de vrije loop. Ik weet een klein beetje hoe mama schaap zich moet voelen nu.
Soms is het maar goed dat niemand de machinist kan zien…

Klik hier om deze column op Famme.nl te lezen.