Mees

Lynn staat gillend met d’r handjes over haar oren achter mij en ook Nouri is lichtelijk in paniek: “Mam, toe snel!!!”

Een hoop tumult komende vanuit de serre van ons oppas-huis. Lijkt wel alsof iemand daar aan het verbouwen is. “MAMAAAAAA!!!!!” Gilt Lynn half huilend. “KOM SNEL!” Haar stem slaat over van paniek. “Wat nou weer?” Mopper ik, want er is altijd wel wat. En meestal kom ik voor niets uit mijn heerlijk relaxte boek-lees-positie.

Achtervolging

Maar nu niet: er fladdert een koolmeesje door de serre en botst keer op keer paniekerig tegen de ramen op. Oppashondje Pukkie zit in de achtervolging. Pukkie – die ooit letterlijk doormidden is gebeten door een behoorlijk formaat hond en daar de nodige schade aan heeft overgehouden – is oud, heeft ook nog artritis en kan bijna niet meer zonder hulp op de bank springen. Maar ze is en blijft een Terriër en holy moly wat is ze nu vlug! Voor ik haar bij haar halsband kan grijpen heeft ze de koolmees al te pakken! Lynn staat gillend met d’r handjes over haar oren (dat doet ze wanneer ze iets spannend vindt) achter mij en ook Nouri is lichtelijk in paniek en gilt met een beknepen stemmetje: “Mam, toe snel!!!”

Bijkomen

Ik duik bovenop de hond, wrik de koolmees uit haar bek en gebied Nouri om Pukkie snel op te sluiten in de bijkeuken. Het arme vogeltje ligt te spartelen op de grond. Voorzichtig pak ik haar op en laat haar bijkomen in mijn handen. Ondertussen inspecteer ik haar op verwondingen, maar zo het lijkt, valt de schade mee. Pfieuw! Samen met de kids breng ik Mees (zoals we haar toepasselijk genoemd hebben) naar buiten en op een rustig plekje wil ik haar in een plantenbak zetten zodat ze bij kan komen zonder onze priemende blikken.

Nooit saai

Echter, wanneer ik Mees uit mijn handen in de plantenbak wil laten glijden, slaat ze haar kleine vogelteentjes om mijn vingers heen en houdt vast. Ze is er kennelijk nog niet klaar voor. Een minuut of tien zitten we met z’n drieën gehurkt op de grond met Mees, snel ademend met haar bekje open, in mijn handen. We beginnen ons net af te vragen of ze nog zou kunnen vliegen, als ze ineens verderop een boom in fladdert. Gelukkig, ze vliegt. Dag Mees, het ga je goed!

Wat een avontuur weer. Eergisteren hebben we ook al een bijtje gered die op sterven na dood was door uitputting, simpelweg door haar wat suikerwater te geven. Vandaag dus een koolmees letterlijk uit de bek van een terriër bevrijdt. What’s next? Een geit uit het zwembad vissen? Een kip reanimeren?