Iedere keer wanneer ze een middag gespeeld hebben, zet Lynn thuis een attitude op waar we dagen werk van hebben om die weer de kop in te drukken!

Als ouder vind je natuurlijk dat jouw kind perfect is. Of daar in ieder geval heel dichtbij komt. En tot aan dat ze een jaar of vier zijn, is dat ook zo. Zij zijn dan namelijk nog het product van jóuw opvoeding. Misschien met een vleugje van de oppas en/of opa en oma erbij, maar grotendeels van jou. Ze doen de dingen zoals jij het ze geleerd hebt, of naar het voorbeeld dat jij gegeven hebt.

Maar dan gaan ze naar de basisschool en daar begint het schoentje te wringen. Opeens is het niet meer alleen jouw invloed die het kind kenmerkt, maar ook dat van juf, klasgenootjes en de andere (grotere) kinderen op het schoolplein. Langzaam maar zeker zie je gedrag in jouw kind dat je niet herkent vanuit je eigen gewoonten. Of bemerk je dat ze thuiskomen met uitspraken waar je mond van open valt!

Daarbij komen nog eens de speelafspraken. Met andere kinderen. Andere kinderen met andere gewoontes. Als ouders zit je niet altijd op de dezelfde lijn qua opvoeding en dat kan behoorlijk botsen. Niet zozeer met de ouders zelf, want die zie je meestal alleen maar op het schoolplein, maar wel met ‘dat andere kind’.

Buurmeisje

Bij ons in de straat woont een meisje, ruim een jaar ouder dan Lynn, die ik niet graag aan de deur zie verschijnen. Dit is een kind die altijd het speelveld domineert met haar overheersende karakter. Vooral toen Lynn nog een dreumes was en buitenshuis de wereld ging ontdekken, hadden die twee het regelmatig aan de stok. Omdat Lynn nog zo klein was, delfde ze steevast het onderspit en kwam dan huilend thuis. Waarop ik meerdere keren verhaal ben gaan halen bij de ouders. Helaas kreeg ik van hun een nog onnozelere blik dan het van kind zelf, wanneer ik uitlegde dat in iemands oor gillen onacceptabel gedrag is. Of iemand slaan met een springtouw. En dat met geweld een schommel inpikken van een dreumes die veel kleiner is dan jou, niet bepaald sociaal is. Helaas was mijn relaas aan stoïcijnse dovemans oren gericht…
Maar destijds kon ik mijn kleintje nog in bescherming nemen. Ik ‘waakte’ over haar wanneer ze buiten speelde en greep in als het buurmeisje weer eens te dominant dreigde te worden. Als de ouders haar niet corrigeren, dan doe ik het zelf wel!

Onafscheidelijk

Maar nu, twee jaar later, zit Lynn bij ditzelfde meisje in de klas en geloof het of niet, de twee dames zijn onafscheidelijk geworden! En daar heb ik best een beetje moeite mee. Ik vind het namelijk nog steeds geen leuk kind. Ze is dominant over Lynn, heeft een grote mond naar ons en zit werkelijk o-ve-ral met de neus op: “Wat ben je aan het doen? Waarom doe je dat? Wat zit er in die kast? Waarom mag ik daar niet komen? Wat zit daar dan in? Ik verveel me. Ik heb dorst. Ik wil een snoepje.” En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Maar onze Lynn adoreert haar! “Mama, Kirsten is zóóóóó grappig!” Nou, ik vind er niets grappigs aan! Iedere keer wanneer ze een middag gespeeld hebben, zet Lynn thuis een attitude op waar we dagen werk van hebben om die weer de kop in te drukken!  En dan nog de woorden die ze uitkraamt, waarvan ik weet dat ze niet bij ons huishouden vandaan komen. Ik erger me er blauw aan! Het liefst zou ik de vriendschap boycotten, maar toch probeer ik Lynns keuze te respecteren.  Hoe moeilijk ik dat ook vind.

Bovendien, al het bovenstaande gezegd hebbende, Kirsten heeft ook een líeve kant. Die zie je niet vaak, maar die is er wel. En als die aan de oppervlakte komt, vind ik haar stiekem wel oké. Op die momenten zie ik namelijk het kwetsbare kind. Het kind dat zich in een moeilijke thuissituatie (gescheiden ouders) probeert staande te houden. En dan lukt het mij om zowaar een beetje genegenheid voor het meisje te voelen.

Dominant

En daarbij heeft dat dominante karakter ook een positieve kant: Lynn leert namelijk heel goed van zich afbijten en laat zich tegenwoordig niet meer zomaar de kaas van het brood eten. Ook niet meer door Kirsten zelf! En dat is een les die ik als ouder niet had kunnen meegeven. Niet zo. En dat komt van pas, want er zit ook nóg zo’n pittig exemplaar bij Lynn in de klas: Lotte. Zij is zo mogelijk nóg dominanter dan Lynn en Kirsten bij elkaar!
In de klas is Lotte behoorlijk overheersend. Ze bemoeit zich werkelijk met alles en iedereen, heeft overal een uitgesproken mening over en commandeert iedereen die het toelaat. Volwassenen inbegrepen. Juf lost het – wanneer ze er getuige van is – iedere keer heel pedagogisch op, maar dan zijn er ook nog die keren dat juf het niet ziet.

De eerste keer dat Lotte bij ons kwam spelen, herinner ik me dan ook nog goed. Behalve dat ze mij direct al het bloed onder mijn nagels vandaan haalde met de nodige commando’s die ze me toeriep (ik wil en jij moet), snauwde ze Lynn ook nog meerdere keren af. Die zich daardoor uiteindelijk met haar knuffeltje en speen in een hoekje van de bank verschool, duidelijk niet happy met de situatie. Uiteraard heb ik Lotte meerdere keren een reprimande gegeven en geprobeerd zo pedagogisch mogelijk de twee sámen aan het spelen te krijgen, maar mijn pogingen mochten niet baten. Lotte had het prima naar d’r zin zo het alleenrecht over Lynns speelgoed hebbende.

De druppel

Echter, de druppel was de nogal een heftige reactie bij het zien van onze oudste. Zoals velen inmiddels wel weten, worstelt onze Noëlle met haar genderidentiteit en ziet er voor de buitenwereld uit als een jongen. Als je dan een zus verwacht, maar een broer ziet, dan is dat best een beetje raar.
“Oooooh!!! Lynn heeft gelógen! Ze zei dat ze een ZUS had!” Gilde Lotte vingerwijzend naar Noëlle. Allemaal waren we lichtelijk flabbergasted van deze heftige reactie. Natuurlijk snap ik dat het hele gender-gebeuren verwarrend kan zijn, zeker voor kinderen. En dat ze er een opmerking over maken, dat is logisch. Maar de manier waaróp iets gezegd wordt, maakt behoorlijk verschil. Het ‘toontje’ zeg maar.  En het toontje van Lotte stond mij absoluut niet aan. Maar wat ik erger vond: het raakte vooral Noëlle, die daarna verdrietig wegliep. Ik kóókte van binnen en het kostte me heel veel energie om de dag nog in goede banen te leiden. Ik heb werkelijk de minuten afgeteld tot de moeder haar kwam halen. En hoewel het misschien niet helemaal eerlijk is, voorlopig is ze even niet welkom in ons huis. Ik laat mij – en vooral mijn kinderen – niet schofferen! Ook al is de veroorzaker een kleuter die zelf ook niet beter weet. Overdreven reactie? Misschien wel. Maar ik ben hier niet zo goed in, het tolereren van andere kinderen hun fratsen. Met mijn eigen kinderen heb ik (meestal) engelengeduld, maar bij kinderen van een ander is dat geduld vrijwel non existent!

Nagellak

Echter, soms tref je het dat je éigen kind je onaangenaam verrast met haar gedrag. Zo hadden we laatst Cas te spelen. Hij is nieuw op school en dit was zijn eerste speel-date. Ik werd meteen verliefd op hem: wat een heerlijk, zachtaardig menneke! En Cas had nagellak op: iedere nagel een ander kleurtje. Ook zijn teentjes. Dat vind ik mooi! Ik heb een zwak voor mensen/kinderen die anders zijn. Ik promoot anders zijn! Ik vind het heerlijk wanneer een kind gewoon uitkomt voor zijn mening en wat hij mooi vind! Eigenlijk zou dat heel normaal moeten zijn. Zoiets doms als nagellak zou – zeker op deze leeftijd – gewoon moeten kunnen zonder dat iemand daar wat van vindt. Maar helaas zit onze maatschappij anders in elkaar. Vaak zijn er op jonge leeftijd al vooroordelen, genderwaarden en andere opgelegde normen ingeprent. De nagellak van Cas vind ik daarom een compliment voor de ouders, die daar verder geen waardeoordeel aan hechten, maar gewoon vanuit de wensen van het kind denken. Lekker onbevangen, zoals een kind hoort te zijn!

Maar als Lynn, Cas en ik van school naar huis lopen, bulkt die draak van mij er ineens een opmerking uit: “Nagellak hoort niet voor jongens!” Zegt ze venijnig. Ik kan mijn oren niet geloven! Say what Lynn??? Uit de mond notabene van mijn bloedeigen kind! Ik neem het daarom onmiddellijk voor het kereltje op: “Nee hoor jongen, trek je maar niets van Lynn aan hoor! Nagellak is voor iedereen die dat leuk vind!”
Maar de opmerking knaagt aan mij. Ik ben teleurgesteld. Mijn eigen bloedje… Ik had dit niet verwacht uit haar mond. En terwijl ik me zit af te vragen waar ik gefaald heb, besef ik met tegelijkertijd dat er buiten mij om nog andere invloeden zijn waar ik geen grip op heb: school, de klas, andere kinderen… En spontaan popt een bepaalde naam mijn hoofd in: Lotte! Tuurlijk! Want Lynn komt vaker met uitspraken thuis waar ik behoorlijk van schrik, die vaak gevolgd worden door: “Dat zegt Lotte.” Tja.. En wat Lotte zegt, is heilig wat Lynn betreft.

Conclusie

Mijn voorlopige conclusie is dus dat Lotte ongetwijfeld haar ongenoegen over Cas zijn nagellak heeft geuit in de klas. En uiteraard heeft onze diva dat opgepikt en sluit zich daarbij aan. Natuurlijk weet ik niet zeker of het ook daadwerkelijk zo is, maar voor nu prefereer ik die gedachte even. Voor mijn eigen gemoedsrust! Ik weiger te geloven dat een dergelijke gedachtegang uit Lynn zelf komt en dus geef ik met liefde ‘het kind van een ander’ de schuld.

Volgend jaar gaan zowel Lotte als Kirsten naar groep drie en blijft Lynn lekker kleuteren in groep twee. Ze is immers nog maar vier! (Oké, bijna vijf.) En volgend jaar komen er allemaal nieuwe, lieve, kleine kleutertjes op school waarvan ik zeker weet dat die nog niet de invloed en macht hebben van die andere twee terrors! Vurig hoop ik dan ook dat mijn lieve, kleine Lynn (lees: monsterdiva met behoorlijke attitude) zich volgend jaar een stuk minder dominant zal gaan gedragen als ze niet meer zo hoeft op te boksen tegen al die overheersing. Dat hoop ik écht, want als het niet zo is, dan kan ik niet langer ‘dat andere kind’ de schuld geven. Dan is mijn bloedeigen kind – en daarmee ikzelf – verantwoordelijk voor haar gedrag. Wat automatisch impliceert dat ik een behoorlijk steekje heb laten vallen in de vorming van mijn kind en mij dus een pittige opvoedtaak te wachten staat!
Maar voor nu parkeer ik die gedachtegang nog even. Voor mijn eigen gemoedsrust!

PhotoCreds: Allen Taylor via Unsplash