Het is het stomverbaasde gezicht van mijn echtgenoot die me doet realiseren dat ik níet in een aflevering van The Walking Dead zit, maar gewoon thuis in de bakamer sta.

The Walking Dead. Een van mijn favoriete series. Een rete- spannende serie over een groepje overlevenden in een wereld van mensenetende zombies. Een serie vol schrikreacties, angstmomenten, rondvliegende ledematen, in je gezicht spattende (zombie) hersenen, ziekelijke psychopaten die floreren in een dergelijke wereld en zoveel meer lugubere zaken, dat je er met je gezonde verstand niet bij kan. Kortom: briljant tijdverdrijf!

Verslaving

Ja, ik weet hoe het klinkt, maar ik kan het niet helpen, ik hou er van! Voor mij is dit zó enorm verslavend, dat wanneer ik eenmaal begin te kijken, ik gewoon niet meer kan ophouden. Soms kijk ik bijna een volledig seizoen in één avond. Zo ook gister; na een ware ‘zombie marathon’, ging ik pas rond twee uur ‘s nachts naar boven. Nog helemaal met m’n hoofd in de zieke wereld van de zombie apocalyps en alles wat in de serie gebeurd was, sta ik in de badkamer mijn tanden te poetsen als de badkamerdeur abrupt open zwaait. De angst slaat me om het hart, een oerkreet ontsnapt mijn keel en ik hef mijn tandenborstel op om deze dwars door de hersenpan te boren van wat er dan ook maar binnenkomt! (Want dat is de enige manier om zombies uit te schakelen: via de hersenen.)

Lekker bezig

¨met een halve hartverzakking en een elektrische tandenborstel in de aanslag om…eh… nou ja, wat te doen eigenlijk? Mijn man – die zich meteen realiseert waarom ik zo schrik – pist zowat in z’n onderbroek van het lachen. “Lekker bezig schat! Ik zou er nog een afleveringetje achteraan plakken als ik jou was.” En grinnikend wandelt hij naar de WC. Pffffff inderdaad…. Lekker bezig! Misschien toch maar iets minderen met de serie?