Lompe opmerkingen ben ik gewend, maar er zit wél een limiet aan mijn tolerantie!

Ik weet dat ik een beetje anders ben dan de meeste andere vrouwen. Ik ben nou eenmaal niet van het kaliber super vrouwelijk, haar tot op de kont, wijn, hoge hakken en lange gelakte nagels. Nee, in plaats daarvan ben ik meer van het kaliber stoer en een tikkeltje mannelijk.
Ik draag liever kistjes dan hakken, drink bier – geen wijn, lange nagels zijn überhaupt niet aan mij besteed en daarnaast experimenteer graag met mijn haar. Geen brave paardenstaart dus, maar een korte coupe en soms een lekkere gekke kleur.

Wisselend

Allerlei kapsels zijn al aan bod geweest: van steil tot krul, van half lang tot extreem kort, van faux hawk (je weet wel, zo’n hoge kuif al dan niet met opgeschoren zijkanten) tot asymmetrische lok en qua kleur van fluor roze tot gitzwart. (Voor de duidelijkheid, van nature ben ik blond.) Kortom: gevarieerd en af en toe een beetje gewaagd. Daarmee ben ik anders dan de meeste vrouwen die ik ken. Daar kan ik niet echt iets aan doen. Zo ben ik nou eenmaal. Altijd al geweest.

Vroeger vond ik het moeilijk om anders te zijn. Jaren lang probeerde ik te zijn wat anderen willen zien. Waarom? Geen idee. Dat sluipt er in. Je gaat mee met de mensen om je heen omdat dat nou eenmaal ‘de norm’ is. Bang voor commentaar of afkeur. Maar toch werd ik daar niet gelukkig van.

Mede dankzij de liefdevolle support van mijn echtgenoot die juist het ‘anders zijn’ in mij zo mooi vindt, kwam ik zo rond mijn dertigste tot inkeer en leerde mijn ‘ware ik’ te omarmen. Sindsdien zit ik een stuk lekkerder in mijn vel. Oh vergis je niet; ik voel me soms nog best vaak onzeker hoor. Ik wordt nogal eens aangestaard of nagekeken door zowel mannen als vrouwen en daar krijg ik bijwijlen behoorlijk de zenuwen van. Ik vraag me dan namelijk af of ze naar me kijken omdat ze denken: “Wauw, gaaf!” of dat ze denken: “Jezus, dat ziet er niet uit!” Op mijn goeie dagen gooi ik mijn neus in de lucht en heb ik schijt aan het wat mensen eventueel zullen denken. Maar op slechte dagen wordt ik er onzeker én een tikkeltje recalcitrant van. Ik moet me dan vaak inhouden om niet pissig voor hun neus te gaan staan en te zeggen: “Kun je het zien?” Want zo ben ik dan wel; onzeker, maar niet bang voor confrontatie.

Kut opmerkingen

En ik verwacht heus niet dat iedereen mijn kapsels mooi vindt of mijn keuzes begrijpt. Dat hoeft ook niet, want ik doe het niet voor een ander. Maar ik vraag er ook niet om, om het mikpunt van spot te worden, zoals vaak op mijn werk het geval is. Vooral ten tijde van mijn mooie kuif, kreeg ik veel commentaar: “Goh, windkracht 10 zeker?” “Zit er geen voorraam meer in de trein?” Of: “Hey Kalimiro!”

Tja, ik werk in een mannenwereld en weet maar al te goed hoe lomp mannen kunnen zijn in hun uitspraken. Een opmerking hier of daar vind ik helemaal niet erg. Sterker nog: dat lompe vind ik meestal leuk. En ik kan best lachen om de gevatte commentaren, maar iedere dag? Tig keer per dag? Er zit wél een limiet aan mijn tolerantie!

“Wanneer maakt de kapper het af?” Moest ik vaak horen toen mijn asymmetrische lok aan de ene kant wat langer was dan aan de andere kant. (Ja duh, anders is ‘ie niet asymmetrisch!) En die keer dat ik mijn haar extreem kort had geknipt kreeg ik regelmatig een opmerking in de trant van: “Van de trap gepleurd?”
En de dag dat ik met roze haar op het werk verscheen (en ja, ik weet dat ik daarmee een cultuurshock teweeg breng, maar toch) brulde een collega door de kantine: “Waaaah, je ziet eruit als een suikerspin!”
Op dit punt was ik het constante commentaar op mijn haar redelijk zat, dus sneerde ik terug: “Het feit dat jij zo achterlijk reageert, zegt meer over jouw bekrompenheid dan over mijn haar!”
Oei! Dat had ik natuurlijk niet mogen zeggen. Want nu was meneer beledigd en kreeg ik de volgende klassieker voor mijn kiezen: “Goh, zijn we weer ongesteld?”

Ik doe dat toch ook niet?

Nee, terug sneren wordt niet gewaardeerd. Maar andersom moet ik dit soort opmerkingen wél accepteren? “Ben je zwanger?” als ik ietsjes aangekomen in de december periode. Of: “Heb je je aangesloten bij ISIS?” wanneer ik in mijn (overigens hartstikke leuke en moderne) legerprint skinnyjeans op een personeelsfeestje verschijn. En ik kan écht wel tegen een grapje hoor, maar verdomme jongens, waarom altijd dat domme onnadenkende commentaar? Ik vraag jou toch ook niet of je moeder je vroeger heeft laten vallen met je lelijke harses? Ik vraag jou toch ook niet of je misschien een regenton hebt ingeslikt met je vette, ongetrainde bierbuiklijf? Ik vraag jou toch ook niet of je net bij het Leger des Heils vandaan komt, wanneer jij op een datzelfde personeelsfeestje verschijnt in je belachelijke geitenwollen vest en je afzichtelijke bordeauxrode corduroy broek uit het jaar kruik? En ik zeg toch ook niets van jouw vage plukje haar dat in geen veertig jaar een kapper gezien heeft? Nee, ik laat iedereen in zijn waarde! Vooroordelen hebben we allemaal. En een eigen mening ook. Maar moet die persé in de ongenuanceerde versie gehoord worden? Of is eerst even nadenken een betere optie? Ik zeg het maar even…

PhotoCreds “The finger” : WRM Magazine