Mijn oog valt ineens op mijn eigen zoon, die gewoon zomaar stond te ouwehoeren met zijn grote favoriet, alsof ze al jaren matties waren.

Ieder jaar organiseert Cambuur Verbindt een speciale dag voor
G-voetballers. Een geweldig initiatief! Natuurlijk worden ieder jaar wel clinics en voetbalkampen door Cambuur georganiseerd, maar veelal zijn deze niet haalbaar voor G-voetballers. Het tempo te hoog, de prikkels te veel en de opdrachten te ingewikkeld. Juist daarom is deze G-voetbaldag van Cambuur zo leuk. Speciaal ingericht voor “bijzondere” kinderen. En soms ook bijzondere volwassenen. Op deze dag kunnen ze allemaal ‘shinen’, ongeacht hun beperking.

En shinen, dat deed onze Nouri zeker! Wat was hij in zijn element. En wat heeft hij zichzelf gegeven. Stiekem hoopte hij natuurlijk dat hij gescout zou worden, maar een compliment over zijn voetbal capaciteit van één van de aanvallers van Cambuur, deed het ook heel goed! “Mama, Tyrone Conraad zei dat ik talent had.” Tja, daar krijg je toch vleugels van?

Opkomst

Hoe ziet zo’n dag er dan uit? Nou, heel gezellig, laagdrempelig en goed georganiseerd. Bij binnenkomst mochten alle deelnemers een speciaal voor deze dag gemaakt T-shirt ophalen en daarna werden we verwelkomd met koffie, thee of limonade en een heerlijk stukje Cambuur-oranjekoek. Nouri stond al naast me te ‘fladderen’ want hij had de eerste spelers van Cambuur reeds gespot.

De deelnemers werden in groepjes verdeeld en daarna mochten ze het veld op. Niet ‘gewoon’ het veld op, nee, op de pro manier! Zoals de spelers van Cambuur zelf ook het veld opkomen wanneer ze thuis voetballen. Met de officiële countdown gevolgd door hét nummer. Het nummer dat Nouri inmiddels wel kan dromen: hij heeft al zoveel thuiswedstrijden meegemaakt!
En daar waar normaliter het publiek klapt wanneer de thuisploeg het veld opkomt, stonden nu alle spelers van Cambuur te klappen voor onze kids. Die koppies dan ook op het moment dat ze de spelerstunnel uit kwamen: goud waard! Dat was voor deze mama een heus kippenvel moment kan ik je zeggen. Simpelweg omdat ik weet wat dit met mijn kind doet. En daar stond ik dan, te filmen met mijn mobieltje, ondertussen mijn tranen proberen weg te slikken: Jezus Daf, nu niet gaan janken, de dag moet nog beginnen!
(Te laat…)

Tweelingbroer

Onder de bezielende leiding van één of meerdere Cambuur spelers, werd ieder groepje naar een activiteit geleidt. Negen groepjes, negen activiteiten. Van wedstrijdje tot slalommen en van stiftballen oefenen tot penalty schieten. Dat laatste was toch wel het mooiste: schieten op het échte doel met de échte keeper van Cambuur als doelman. En als je dan weet te scoren, dan ben je uiteraard euforisch!

Maar wat voor Nouri écht het hoogtepunt was, was de ontmoeting met zijn grootste favoriet Kevin van Kippersluis. De hele week had hij al zó gehoopt dat Kevin aanwezig zou zijn. Nouri noemt zichzelf namelijk “De tweelingbroer van”. Dit is zo gegroeid, omdat de jongens in Nouri’s voetbalteam wel uiterlijke gelijkenissen zagen bij die twee. Niet zo gek, want Nouri ging ooit naar de kapper met een foto van Kevin van Kippersluis: “Dit kapsel wil ik!”. En sindsdien is “Kippersluis” Nouri’s bijnaam geworden tijdens trainingen en wedstrijden en zelfs op school tijdens de potjes pauze-voetbal.

Nouri was blij dat mama mee ging, want mama regelt zeker weten een foto met zijn held. Zelf durft hij dat niet zo goed. Des te verbaasder was ik toen ik net even met een andere moeder stond te praten en mijn oog ineens viel op mijn eigen zoon, die gewoon zomaar stond te ouwehoeren met zijn grote favoriet, alsof ze al jaren matties waren. Huh? Hoe dan? Kennelijk had hij zijn moeder niet nodig om een gesprek aan te knopen, dit kon hij (met een beetje hulp van Robert Schilder, die Nouri’s groepje begeleidde) prima zelf! Gelukkig had hij nog wel zijn moeder nodig om een gave pic te scoren. Is moeders toch iet geheel overbodig geworden.

En kijk dat haar van die twee! Net broers toch? En ja, dat maffe mens met die pet, dat ben ik. Die jongen met de rollator, dat is Nouri’s maatje en klasgenootje. Ook al is die eigenlijk voor Heerenveen (wat bij ons thuis een vloekwoord is), hij leeft helemaal met Nouri mee en straalt evenzogoed. En zo werkt het eigenlijk wel een beetje bij de G-voetballers: als er maar gevoetbald kan worden, de clubkleuren zijn (enigszins) ondergeschikt.

Cambuur, bedankt!

En als alle spelletjes gespeeld zijn, de favo spelers zijn benaderd voor een foto, handtekening of beide en je met je nieuw verworven T-shirt vol met handtekeningen huiswaarts keert, blijft er nog maar één ding over; de enorme grijns op je gezicht die er niet meer af te poetsen is! Wat. Een. Dag.

Mijn complimenten voor de organisatie, maar ook zeker voor de spelers van Cambuur, die helemaal één waren met de G-ers. Die laagdrempeligheid zorgde ervoor dat de kloof die anders zo voelbaar is voor deze doelgroep, compleet verdween en iedereen zich – al was het maar voor één dag – een heuse Cambuur speler waande. Allen bedankt voor deze onvergetelijke dag!

En bedankt Jaap Spieker voor de prachtige foto’s!

Ter bescherming van mijn kinderen en hun recht op privacy zijn hun namen aangepast en zullen ze daarom ook niet herkenbaar op foto’s staan.