Lynn begraaft haar gezicht in mijn kleding en begint te snikken. Nouri vliegt oma in de armen en barst in een huilbui uit. Gut, wat heb ik toch twee helden van kinderen!

Lynn wil oorbellen. Dat wil ze eigenlijk al heel lang. Vanaf het moment dat ze bewust is van het bestaan van het fenomeen, bestudeert ze met regelmaat mijn oren, de gaatjes die erin zitten en de bijbehorende oorbellen. Om vervolgens te vragen of dat pijn doet, gaatjes in je oren maken. Tja, ik ga er niet om liegen: pijnloos is het niet. En tot nu toe was dat voor haar genoeg om zelf geen gaatjes te willen.

Totdat grote broer ineens besloot om oorbellen te nemen. Daarover schreef ik eerder deze blog. Nouri was vastberaden om gaatjes te laten schieten en overtuigde zijn zusje dat het heus niet zo eng was allemaal. In een poging haar over te halen, had hij een compleet plan uitgedacht: hij zou bij de juwelier als eerste gaan en dan zou ze zelf zien dat het wel meeviel. Stoer als hij zichzelf waant, zou dat inderdaad een perfect plan kunnen zijn. Zijn aanpak werkte, want Lynn wilde nu ook. Ze zal wel gedacht hebben: als hij het kan, kan ik het ook!

Spanning

En zo kwam het dat ik mijn kroost meenam naar een juwelier hier in de buurt. Bij deze juwelier schieten ze de gaatjes met twee medewerkers: ieder aan een oor en tegelijk knippen. Hoppa! Dan heb je die oorbellen er meteen allebei in en voorkom je dat het kind na één gaatje niet meer wil. En in ons geval was dat maar goed ook.
Want de anders zo stoere Nouri begint hem aardig te knijpen als het moment suprême in zicht komt. In de auto op de heenweg probeert hij zichzelf moed in te spreken door als een soort mantra te herhalen dat het vast niet zo zeer doet als die gebroken arm die hij ooit had, maar wel pijnlijker is dan een speldenprik. De mantra helpt echter niet, want hoe meer hij er over nadenkt, hoe minder hij het ziet zitten.
Lynn is precies het tegenovergestelde: “Ik wil hartjes oorbellen.” Roept ze tussen Nouri’s mantra door. “Roze hartjes!”

Helden

Eenmaal op plaats van bestemming, huppelt Lynn de deur binnen en bij de vraag wie er eerst wil, springt ze zonder nadenken op de stoel: “Ikke!” En daar zit madame: heerlijk onbevangen en de triomf leest van haar gezicht af: “Ik krijg oorbellen.”
Ze zoekt een leuk setje zweerknopjes uit, helaas geen roze, maar wel hartjes, en dan is daar hét moment. De stipjes zijn getekend, de medewerkers tellen af en KNIP! Ze zitten erin. Het blije koppie maakt á la minute plaats voor een verbeten uitdrukking. Tranen wellen op in haar ogen, maar huilen doet Lynn niet in het openbaar. Lauwtjes klimt ze van de stoel, loopt naar mij, begraaft haar gezicht in mijn kleding en begint te snikken. Dit was duidelijk niet de euforie die ze verwacht had. De vrolijke: “Wat ben je mooi Lynn!” van ons volwassenen, mag niet helpen tegen de schrik en het verdriet.

Met Nouri gaat het ondertussen niet meer zo goed. Hij ziet bijna net zo wit als de smetteloos gestuukte muren aldaar en even denk ik dat hij flauw gaat vallen. Voor hem breekt nu ook hét moment aan; de stipjes gezet, de medewerkers tellen weer af en KNIP! Ook bij hem zitten ze erin. De vlekken staan hem in de nek, hij wankelt van de stoel vliegt oma (die ook mee was) in de armen om in een meelijwekkende huilbui uit te barsten. Ontlading. Alle spanning eruit.

Gut, wat heb ik toch twee helden van kinderen! Ik zeg het er even bij: dit hebben ze duidelijk níet van hun moeder!

Blij

Op de terugweg zijn beide kids nog een tijdje ontroostbaar. Dat wil zeggen: ze zijn wel gestopt met huilen, maar ze zijn nog enigszins verbolgen over de hoeveelheid pijn. Als ze dit van te voren hadden geweten, hadden ze het niet gedaan, zo luidt het oordeel vanaf de achterbank.

Diezelfde dag, aan het eind van de middag, gaan we naar Nouri’s voetbaltraining en daar slaat de stemming gelukkig een beetje om. Nouri heeft alle bekijks van zijn voetbalvrienden, die zijn nieuw verworven bling helemaal cool vinden en Lynn trekt de volle aandacht van eenieder die in de dugout zit. Die belangstelling maakt veel goed.

Het oorbelletje draaien en alcohol druppelen dat voor het slapen gaan nog moet gebeuren, is wel een dingetje. Maar als blijkt dat dat eigenlijk lang zo zeer niet doet als het schieten zelf, is het snel goed. En een paar dagen later, als de ergste pijn vergeten is, zijn beide kids stiekem toch wel heel blij met hun mooie oortjes!
En Lynn? Wat passen die oorbellen goed bij haar! Dat vindt ze zelf ook, want haar diva gehalte ligt nu nóg hoger dan pre-oorbellen. En nee, ik wist ook niet dat dat mogelijk was!