Ik voel me toch een beetje out of place als enige Friese ‘boerentrien’ tussen al die beau monde mama’s uit de randstad.

Misschien hadden jullie er al iets van mee gekregen, misschien niet, maar zoals iedereen wel weet, schrijf ik graag. Over mijn ‘bijzondere’ gezin, mijn belevenissen op de trein en soms over mijn eigen stuntels en avonturen. En hoewel mijn omgeving veelal lovend is over mijn schrijfsels, vindt mijn blog zijn weg nog niet naar het grote publiek. En dit ondanks het feit dat ik er alles aan doe om mijn verhalen onder de aandacht te brengen. Zo schrijf ik regelmatig gastblogs voor andere platforms met een groter bereik, probeer ik mijn blog via Facebook en Instagram te promoten en heb ik de frequentie van mijn verhalen omhoog gegooid. Maar helaas blijven de gewenste resultaten uit.

Hard werken

Het laatste half jaar heb ik me écht een slag in de rondte geschreven en hard gewerkt om mijn eigen blog van de grond te krijgen: ik heb mezelf verdiept in en ingelezen over alle ins en outs van het bloggen, heb (gratis) cursussen gevolgd en ben vooral bij andere, goed functionerende blogs gaan kijken: hoe doen zij het? En wat kan ik verbeteren? Een tijdrovend project kan ik je verzekeren. Maar spijtig genoeg zonder de uitwerking die ik graag wilde. En ik denk dat ik wel weet waarom. Want wat ik vooral in mijn zoektocht heb ontdekt, is wat ik NIET wil.

Wat ik dus absoluut vertik, is het plaatsen van inhoudsloze content. Je kent ze wel: 20 opvoedtips die je moet weten (maar nergens anders leest), 10 eenvoudige tricks om je kind beter te laten eten of 12 dingen die je nooit moet doen als je… Owww, laat maar! Bored allready? Nou ik wel! Ze schieten als paddestoelen uit de grond, dit soort platforms. En veelal trekken ze een groot publiek, maar serieus, is dit écht wat we willen lezen?
Misschien ben ik een te nuchtere Friezin, maar ik vraag me werkelijk af: is het gemiddelde IQ van Nederland nou zo gedaald sinds sociale media? Of vinden we dit soort artikelen écht leuk?

Ander publiek

Ik hoopte eigenlijk dat ik publiek zou vinden die oprecht geïnteresseerd is in wat ik te vertellen heb. Publiek dat ook die standaard content zat is. Maar tevergeefs. Ik heb – al zeg ik het zelf – hele mooie verhalen online gezet waar ik mijn hele ziel en zaligheid heb ingestort. Maar wat ik daarvoor terug heb gekregen is niet meer dan een handjevol likes en een paar zeldzame reacties. (Meestal van bekenden). Oh, en een paar extra klicks op mijn site. In het begin dacht ik: het komt wel, het moet groeien. En het feit dat ik totaal geen kennis of ervaring van media heb, werkt natuurlijk ook niet mee. Maar nu ik al bijna een jaar keihard bezig ben en de slotsom nog altijd datzelfde handjevol is, dan wordt ik daar stiekem best verdrietig van. En gefrustreerd. Heb ik daar nou zo hard voor gewerkt?Begrijp me niet verkeerd hoor: dat handjevol mensen die steevast reageren, gaven mij tot nu toe de drive om door te gaan. Tot nu toe, want de laatste tijd merk ik dat dat niet meer genoeg is. Het weegt niet op tegen de input.

Ik stond dan ook op het punt om de spreekwoordelijke handdoek in de ring te gooien (ja, ik wilde er écht mee stoppen en alles uit de lucht halen: Insta, Facebook, mijn blog, álles!), toen ik onverwacht een berichtje kreeg van Kids en Kurken. Of ik een keertje een gastblog wilde schrijven.

Kids en Kurken

Ik kende Kids en Kurken wel. Een behoorlijk groot platform met leuke schrijfsels en niet van die standaard shit artikelen die je dus overal al ziet. Kids en Kurken is anders. Zij hebben de échte verhalen, van échte momwarriors en over reallife situaties. Daarnaast hebben ze veel interessante interviews en leuke, bruikbare artikelen over mode, musthaves, winacties en nog veel meer.
Eigenlijk helemaal ‘in mijn straatje’. Desondanks moest ik er over nadenken. Was ik een tikkeltje vereerd dat ze me vroegen? Duh, tuurlijk. Ik heb ook een ego! Maar daarentegen heb ik al zoveel gastblogs geschreven en dezen hebben niet het gewenste resultaat opgeleverd voor mijzelf en daar was ik inmiddels even helemaal klaar mee.

Echter, stiekem begon het toch te knagen. Kids met Kurken, ik bedoel, toe even! Hoe vaak heb ik er niet over gedacht om ze te benaderen voor een vaste blogpositie? Nu had ik de kans. Zo in mijn schoot geworpen! En dan zou je er niets mee doen?
Uh-uh, no way! Ik besloot de ‘brutale’ schoenen aan te trekken en te vragen naar een vaste blogpositie. Helaas: alle posities waren gevuld. Ergens wist ik dat ook wel; K&K heeft een vast blogteam waar je niet zomaar tussen komt.

Proefblog

Daarna was er een poosje ‘radiostilte’. Ik hoorde niets meer en omdat ik eigenlijk al in een negatieve, zelfmedelijdende flow zat, wilde ik het daarbij laten. Het heeft toch geen zin. Het wordt toch nooit wat. IK heb er geen zin meer in.

Tja, ook ik heb dat wel eens; dat de moed me in de schoenen zinkt en ik mezelf afvraag waarom ik de dingen doe die ik doe. Lichtelijk ‘van mijn padje’. Gelukkig nooit voor lang, want eigenlijk is het antwoord op de bovenstaande vraag heel simpel: ik doe de dingen die ik doe, omdat ik daar (normaliter) happy van wordt. En van deze uitnodiging werd ik dat ook. Simpel! Dus gaf ik mezelf een schop onder mijn reet: “Kom op zielige trut! Gáán nu!” En zo geschiedde. Ik zocht weer contact met Kids en Kurken en alsof het zo had moeten zijn: er was onverwacht een vaste blogpositie vrijgekomen. Of ik een proefblog wilde sturen. Oh menn, do I?

Twee dagen later ontving ik een berichtje met de tekst: “You are so in the team!”

Woohoo! Yess! I made the cut! Toch een stukje erkenning, wanneer je de uitverkorene bent tussen nog ruim honders anderen. Nu mijn eigen onzekerheid nog de baas blijven. Kan ik voldoen aan de vraag? Het hoge niveau behouden wat ze van me verwachten? Ben wel goed genoeg?
Want eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat als ik zo het team van Kids en Kurken bekijk, ik me toch een beetje out of place voel als enige Friese ‘boerentrien’ tussen al die beau monde mama’s. Maar waarschijnlijk zit dat gewoon in mijn hoofd. Hoe dan ook, ik ben blij én trots dat ik deel uit mag maken van zo een prachtig, leuk en gezellig elite team! En mijn eerste blog? Die staat al online. Je checkt hem hier.