Heel lang heb ik de fouten in mijn tattoo niet gezien eigenlijk. Tot ik een aantal jaren later in een straat kwam te wonen waar mijn overbuurman tatoeëerder was en hij me wees op de ‘schoonheidsfoutjes’ in mijn armband. En bedankt! Want nu zag ik het ook en eenmaal gezien, kon ik het niet meer ‘niet zien’.

Tattoo’s. Je hebt er iets mee, of niet. Ik vond tatoeages al sinds mijn kindertijd erg interessant. Ik was nog maar een meisje, maar volledig in de ban van de ‘tekeningen’ op de armen van mijn oom. Vroeger hadden alleen mariniers (zeelieden) en bikers die. Nou ja, da’s een béétje zwart-wit gezegd, maar je begrijpt me wel.

Anyway, mijn voorliefde voor tattoo’s bestaat dus al vanaf mijn jongste jaren en ik heb altijd geweten dat ik er eentje wilde. Dat een tattoo (toen) niet voor vrouwen was, liet ik mij natuurlijk niet zeggen. Mijn moeder vond het maar niets. “Straks krijg je spijt en het kan er nooit weer af he!” Was een doorgewinterde uitspraak van haar. En mijn vader zei dan op zijn beurt: “Hoe ziet dat er straks uit als je een oud vrouwtje bent? Nu is het stoer, maar als je zeventig bent niet meer hoor. Dan loop je voor paal.” .

Tegen dovemansoren gezegd natuurlijk! En dus zette ik zo’n vijfentwintig jaar geleden (ja, auch!) mijn eerste: een tribal band om mijn bovenarm, geen kleintje. Zeker in die tijd was dat een heftige tattoo, vooral voor een vrouw. Er waren weinig vrouwen die tatoo’s hadden en wanneer ze er wél eentje hadden, dan was dat vaak een roosje, dolfijntje of vlindertje. Maar tatoeages zag je eigenlijk alleen bij wijven van het kaliber stoer en mannelijk, zeker niet bij lady’s.

Hoe anders is het nu? De fijnste, vrouwelijkste typetjes lopen tegenwoordig met complete sleeves! Terwijl je vroeger veelvuldig gewaarschuwd werd om nooit je onderarmen te tatoeëren. Die kon je namelijk moeilijker bedekken, vooral in de zomer. Nee, tattoo’s waren in die tijd echt een soort van ‘not done’. Zo had ik collega’s buschauffeur die in de zomer met lange mouwen liepen omdat de tattoo’s niet zichtbaar mochten zijn. Maar vandaag de dag is het doodnormaal geworden. Bijna iedereen heeft er wel eentje. Daar hoef je geen biker of stoere chick voor te zijn. Ergens vind ik dat wel jammer: vroeger stonden ze nog wel eens met de mond open wanneer ze mijn tattoo zagen. De rebel in mij vond dat fantastisch natuurlijk! Ik was destijds écht een van de weinige vrouwen (hier in het Noorden wellicht de enige) met zo’n vette tribal. Nu komt die van mij er enigszins bekaaid af met de complete kunstwerken van tegenwoordig.

Techniek

De tattoo’s van toen en de manier waarop ze gezet werden, is dan ook niet te vergelijken met nu. Toen ging je naar een tattooshop in de buurt (want dat was de enige die je kende, er was geen Google) en daar zocht je dan een ‘plaatje’ uit. Die maakte de tatoeëerder enigszins op maat en dan ging ‘ie erop. In mijn geval was het iets gecompliceerder, want ik had een band en die moest speciaal voor mijn armdikte gemaakt worden. Maarliefst zes uren heb ik in die tattoo stoel gezeten en geloof me, dat was lang! Zeker voor die tijd. Inkleuren gebeurde met een single naald, terwijl ze vandaag de dag een daar een soort kammetjes voor gebruiken met soms wel vijftien naaldjes tegelijk! Zo maken ze complete 3D tekeningen op je lijf! De techniek is zoveel verbeterd en er is zoveel meer mogelijk. En inmiddels hoef ik me ook niet meer zorgen te maken dat ik op mijn zeventigste voor lul loop met een verlepte tattoo, want de halve wereld loopt er in de toekomst zo bij!

Maar wat was ik destijds trots op die band! Maar ik vond mezelf zó onwijs stoer! Dat de tattoo best wel slecht gezet was en er fouten in zaten, dat zag ik niet. En nee, daar heb ik geen foto’s van helaas. Toen was er nog geen sociale media en hadden we niet de behoefte om elk detail van ons leven te delen met de halve wereld. Je leefde gewoon en de rest van de wereld ging wat aan je voorbij…

Upgrade

Heel lang heb ik de fouten in mijn tattoo niet gezien eigenlijk. Tot ik een aantal jaren later in een straat kwam te wonen waar mijn overbuurman tatoeëerder was en hij me wees op de ‘schoonheidsfoutjes’ in mijn armband. En bedankt! Want nu zag ik het ook en eenmaal gezien, kon ik het niet meer ‘niet zien’. Met als onvermijdelijk gevolg? Een tattoo upgrade.

Tja, het nadeel van werken met een bestaande tattoo is: je kunt het nooit maken hoe je het wilt. Je bent gebonden aan wat er al zit. De upgrade was een hele verbetering, maar ik was nog niet helemaal tevreden. Vooral die twee sprieten aan de bovenkant, daar was ik nog niet geheel voldaan mee en ik heb altijd nog de wens gehad om daar wat mee te doen. Dat bleef erbij, enerzijds een budgettair dingetje, anderzijds wist ik niet hoe ik het kon verbeteren en vooral wát ik op mijn arm wilde hebben. Totdat mijn vader overleed en een idee ontstond. Nee, niet meteen, maar geleidelijk daarna. Sinds mijn vaders overlijden komt er namelijk heel vaak een libelle bij me zitten. Soms in mijn buurt, soms daadwerkelijk óp me. Ik denk dan altijd – correctie – ik wéét dan dat het papa is die op deze manier laat weten dat hij van bovenaf meekijkt en even dag komt zeggen. Een idee was geboren: ik wilde een libelle op mijn arm, ter herinnering aan papa.

En zo geschiedde. Er werd een ontwerp gemaakt en ik ben super trots op de prachtige libelle die nu op mijn bovenarm prijkt! Die twee sprieten die er eerst zo gek bovenuit staken, zijn nu mooi weggewerkt in het geheel en het idee dat ik papa voor altijd bij me draag, geeft me een heel warm gevoel.

Verslaving

Maar toch is het daarna ook nog blijven kriebelen. Ze zeggen wel eens: tatoeëren werkt verslavend, nou dat is écht zo! Behalve dat het ‘gewoon’ kriebelt om nog meer inkt te laten zetten, is er ook dat stukje ontevredenheid over die oude tattoo. Hoe kan ik die verbeteren? Is een cover-up misschien een optie?
Inmiddels heb ik de expertise geraadpleegd van meerdere tattoo artists, maar ze zijn het er allemaal over eens: een cover-up is niet de oplossing. Omdat het origineel al behoorlijk zwart is, betekent dat dat de cover nóg zwarter moet. En groter, als het ergens op wil lijken. Dat wordt een hele donkere, zwarte tattoo van behoorlijke proportie, die niet in verhouding zal zijn met mijn ‘slanke’ vrouwenarm. En dus is het beter om er tattoo’s omheen te zetten, mooi verweven in het origineel, zodat de fouten minder op zullen vallen.

Dus zo kom ik uiteindelijk, via via, bij Gianni terecht. Zijn specialisme is black&grey realisme. Binnen dat genre heeft hij zich ook gespecialiseerd in het zetten van portretten van mensen en dieren. Inmiddels behoort hij tot de top van Nederland binnen dit genre. Nu hoef ik geen portret, maar ik wil wel iemand die superstrak kan tatoeëren. Dat had ik namelijk wel nodig voor mijn ontwerp. Ik ben een ram van sterrenbeeld en had al langer het idee om daar iets mee te doen. Maar ik kon nooit het juiste ontwerp vinden. Tot ik, na lang zoeken, deze grandioze tekening vond:

Nieuwe inkt

En dus zat ik gister wederom in de tattoostoel voor een nieuw meesterwerk. Pijnlijk? Eh… Nou aardig wat pijnlijker dan ik wil toegeven, maar wat mij betreft was het zeer de moeite waard. Wat een meesterwerk op mijn arm zeg! De liefde voor tattoo’s is weer helemaal aangewakkerd – voor zover het ooit sliep – en een idee voor de volgende is alweer geboren. Daar moet ik wel eerst even voor sparen nog, want naast dat het geen pijnloze hobby is, is het ook zeker geen goedkope! Maar dat er in de nabije toekomst nog eentje bij komt, dat is een ding wat zekers is! Because. I. Love. Tattoo’s!