Noem me een loedermoeder, maar het moment van de dag dat het laatste kind ‘s ochtends de deur uitloopt, om pas na de middag weer thuis te komen, is normaliter de highlight van mijn ochtend!

En toen ging de wereld op slot. En ja ik was één van de vele sceptici: “Ach, vast een hoop paniekzaaierij van de media.” Maar niets bleek minder waar. Oké, in mijn verdediging: de media is lang niet altijd objectief en veel nieuws items worden tot in den treure herhaald en aangedikt voor de kijkcijfers, dus is het niet echt gek dat je daar een beetje immuun voor wordt toch?

Corona

Maar toen kwam dit geniepige virus toch heel snel heel dichtbij en ineens zien onze levens er totaal anders uit. Abrupt werken we thuis, draaien we dubbele diensten, of werken we helemaal niet meer. Voor velen staat de bron van inkomsten op losse schroeven en de toekomst is voor iedereen onzeker.

De vakantie- en zomerplannen die we massaal gemaakt hebben en die al lekker dichtbij kwamen, lijken nu verder weg dan ooit. Iemand die heel dicht bij me staat, ziet haar bruiloft in Albuefeira Portugal waarschijnlijk in rook opgaan. Een heel jaar aan voorbereiding, planning maar ook voorpret, nu in één klap van de baan geveegd. Natuurlijk is het niets bij het leed en de vele doden die dit virus veroorzaakt heeft, maar het is toch extreem lullig en verdrietig.

Inmiddels zijn of worden vakanties geannuleerd, verjaardagen niet meer gevierd zoals gewenst, familiebezoekjes staan on hold en evenementen en uitjes zijn voorlopig van de baan. Dingen die we normaliter zo hard nodig hebben om niet compleet ons verstand te verliezen. Sociale contacten. Een verzetje. Even er tussenuit. Onze zinnen verzetten. Gelukkig hebben we hier in Nederland geen volledige lockdown en mogen we gewoon nog naar buiten. Dat is fijn, want ik denk dat ik snel mijn verstand zou verliezen als ik niet even een heerlijke wandeling kon maken in ons geliefde Bos van Ypey (vlak achter ons huis) of bijvoorbeeld naar het strand zou kunnen rijden om daar heerlijk uit te waaien met hond en kids, iets wat wij vrij regelmatig doen als gezin.

Geen school

Naast het feit dat dit alles behoorlijk wat aanpassingsvermogen van ons vraagt, hebben we dan ineens ook onze kinderen thuis. Noem me een loedermoeder, maar het moment van de dag dat het laatste kind ‘s ochtends de deur uitloopt, om pas na de middag weer thuis te komen, is normaliter de highlight van mijn ochtend! (Misschien wel van de dag.) Rust, koffie, tijd voor mezelf. Goddelijk gewoon! Maar nu zijn de kinderen thuis en daar bovenop heeft de overheid doodleuk bedacht dat wij ouders onze kinderen thuis moeten gaan onderwijzen.
Prima, dacht ik toen dit bericht door de cosmos kwam zetten. Dan zet ik Lynn wel voor een paar afleveringen van Sesamstraat – die zijn doorgaans erg leerzaam toch? – en doen we wat extra lezen in plaats van alleen het standaard bedtijd verhaaltje. Rekenen kunnen we spelenderwijs doen, bijvoorbeeld aan tafel tijdens het eten (hoeveel doperwtjes heb ik nog op mijn bord en als ik er vijf eet, hoeveel heb ik dan nog over?). Daarnaast is er You-tube die over een ontzagwekkend aantal (onderwijzende) filmpjes beschikt, dus voorlopig zitten we goed. De puber is niet meer zo van de Sesamstraat haha, maar wel van You-tube en daarnaast is hij gemotiveerd en redelijk zelfstandig, dus zal hij zichzelf wel redden met zijn huiswerk.

Echter, ineens was daar een thuisschool explosie van de club van overijverige moeders. Zondag viel de beslissing van de overheid. Maandag zag ik de eerste kijk-eens-hoe-serieus-wij-onze-taak-als-leerkracht-nemen foto’s op sociale media voorbij komen. (Huh? Waar halen jullie überhaupt lesmateriaal vandaan?) Dinsdag verdubbelde dat aantal en juist toen ik daar met volle verbazing (en een tikkeltje afschuw) een weg doorheen scrolde, kreeg ik een telefoontje van de leerkracht van onze jongste: wanneer ik haar schoolspullen kwam afhalen. “Huh? Schoolspullen? Waarom? Heeft ze die nodig dan? Ik bedoel, groep 3, geen eindexamenkandidaat hoor.
Maar ja, die had ze nodig en ik was de enige die het nog niet opgehaald had. Serieus? De énige? Jeetje, ik weet dat ik regelmatig afsteek als loedermoeder tussen perfect georganiseerde gezinnetjes, maar nu vóelde ik mij er ook een.

Gekkenhuis

En daarna barstte ook van de leraren kant het thuisschool geweld los: complete dagschema’s werden via de mail verstuurd, gevolgd door A-4tjes vol lesinstructies. Alleen het lezen ervan maakte me al overspannen. Sorry hoor, maar gaan we niet een beetje hard van stapel? Tuurlijk, ik snap dat de kinderen geen vakantie hebben en helemaal stilstaan is ook niet wenselijk, maar mag het een tandje minder? Mogen we met zijn allen ook eerst even wennen aan deze bizarre, nieuwe situatie?

Ik vind dit ook weer zo typisch Nederlands: de halve wereld is in lock down, mensen worden ziek, velen gaan dood en in Italië gingen er zelfs bijna vijfhonderd mensen dood in één dag. Vijfhonderd! Sta daar eens bij stil. Geloof me, hoewel het – vooral hier in Friesland – nog een beetje ‘ver van mijn bed show’ lijkt, dergelijke taferelen komen straks ook onze kant op. En wat doen wij? Koortsachtig zorgen dat de schoolprestaties op peil blijven, want dat is toch wel heel belangrijk. Ben ik nou gek?

Begrijp me niet verkeerd: ik heb onwijs veel respect voor onze leerkrachten! En nu in tijd van crisis, doen ze keihard hun best om voor de kinderen een thuisprogramma inelkaar te draaien. Dat vraagt ook behoorlijk wat flexibiliteit en creativiteit van hun kant. Maar vanwaar die haast?

Toen ik gefrustreerd een mailtje stuurde naar de leerkracht van mijn oudste, kreeg ik te horen dat het inderdaad veel is, maar dit is wat ze normaal gesproken doen op school. En daar slaat deze leerkracht de spijker op zijn kop. Want de nuance ligt in het woordje ‘normaal’. Dit is géén NORMALE situatie mensen! Dus ik begrijp niet waarom we zo nodig willen doordenderen op hetzelfde tempo?

Geestelijke gezondheid

Sorry, maar ik trek dat niet. Want mijn werk gaat wél gewoon door. En dat van mijn man ook. Ik kom midden in de nacht thuis van mijn werk en dan heb ik de volgende ochtend tijd nodig om bij te komen. Normaliter doe ik dat als de kids naar school zijn. Dan heb ik mijn eigen agenda. Mijn eigen tempo. Rust en ruimte. En dat heb ik hard nodig. Maar andere ouders toch ook? En daarom snap ik het niet; de sociale media spat uitelkaar van complete dagplanningen, schema’s en foto’s van kinderen die strak aan een bureautafeltje zitten hun schoolwerk te maken. Terwijl ik alleen maar denken: hoe dan? En waarom?

Je bebrijpt: ik doe het niet zo goed in deze nieuwe situatie.

Sorry, maar hier geen schema’s! We doen wat we kunnen en wanneer we kunnen. Twee keer per dag een uurtje schoolwerkjes en verder gewoon veel lezen, buiten zijn (nu het nog kan) en spelenderwijs leren. Want ik ben geen school en ook geen leerkracht die daarvoor geleerd heeft en daarin de nodige ervaring heeft opgedaan. Ik heb de kennis niet, de routine niet, het geduld ook niet én de energie niet om mij dat in zo een korte tijd eigen te maken. Ik ben treinmachinist. En schrijver. Dát zijn mijn kwaliteiten. Oh, en mama, dat ben ik ook. Een verdomd goede, al zeg ik het zelf. Loedermoeder in de ogen van anderen misschien, waarschijnlijk helemaal na het lezen van deze blog, maar dat boeit me niet. Een geweldige leerkracht? Dat ben ik duidelijk niet! In de wieg gelegd voor structuur, schema’s en ritme? Dat ook niet. Maar ook wij komen heus wel door de crisis heen, maar dan graag wel met mijn geestelijke gezondheid nog intact.