Zucht… Mijn geduld is nu al tot het nulpunt gedaald, dit wordt nog een leuke dag.

Lynn (6) staat om acht uur ‘s ochtends al naast mijn bed. “Wanneer gaat de school beginnen mama, eh… ik bedoel juf, want jij bent vandaag juf he? Geen mama.”

Ik heb gister een late dienst gehad en lag pas luttele uren geleden in mijn bed. Mijn hersenen zijn nog niet klaar voor dit level van enthousiasme.

En zo begint dus onze eerste, officiële thuisschool dag.

Zondag hebben ze in de persconferentie bepaald dat de scholen dicht gaan, maandag bleven de kinderen dus thuis en dinsdag hebben we alle schoolspullen opgehaald. Nu zijn we woensdag, de eerste thuislesgeefdag. De kids vinden het leuk en spannend, vooral Lynn. Zij gaat helemaal op in de rol die we vandaag spelen: zij de “voorbeeldige” leerling, ik de lieve juf. Met de nadruk op ‘lief’, want toen ik voor de gein mijn bril op het puntje van mijn neus zette en heel streng keek, vond ze het niet meer leuk. “Niet doen mama, jij bent een lieve juf, geen boze!” Hmmm, ben benieuwd hoe lang ik die rol kan volhouden…

Rustig wakker worden

De bedoeling was om – nadat ik zo abrupt wakker werd gemaakt – rustig bij te komen en mijn koffie te drinken, maar dat zit er vandaag niet in. Lynn wacht ‘geduldig’ tot ik de koffie op heb, dat wil zeggen, op haar manier: ze ploft zo hard naast me op de bank, dat mijn koffie bijna over de rand van mijn mok schudt. Daarop geef ik haar mijn meest indringende blik (die heb ik ‘s ochtends wel vaker en herkent ze maar al te goed), waarna ze in mijn koffiekop kijkt en zucht.

Dan springt ze van de bank af om er twee tellen later weer met veel bombarie op te ploffen. Eraf. Erop. Eraf. Erop, nu met de benen de lucht in. “Kijk mama!” (Ja Lynn, ik zie je wel, het is vrijwel onmogelijk om jou níet te zien namelijk.) Van de bank. Op de bank. Van de bank. Op de bank. Wederom in mijn koffiemok kijkend. Weer een zucht, gevolgd door rollende ogen. Ik probeer het te negeren, maar eigenlijk is mijn heilige koffie-moment nu al verpest.
Lynn glijdt weer vrolijk van de bank, huppelt quasi een rondje door de kamer om met een reuzensprong weer op de bank te belanden. Hoofdschuddend kijkt ze in mijn mok, die nog steeds niet leeg is, en roept: “Heb je het nou nog niet op?”
Zucht… Mijn geduld is nu al tot het nulpunt gedaald, dit wordt nog een leuke dag.

Juf…

Uit pure wanhoop besluit ik daarom maar te beginnen met het thuis lesgeven. Mijn brein is er nog niet wakker genoeg voor, maar ik denk niet dat ik nog veel van Lynns gestuiter kan verdragen.

Vol bezieling rent Lynn voor me uit de trap op. We halen haar kaptafeltje van haar kamer en planten die bij grote broer op de zijne. Prima bureautje zo en nu kunnen ze allebei les hebben van juf Daphne. (Proest!) Maar voordat ik überhaupt les kan geven, moet ik eerst aan de slag met het opstarten van alle programma’s. De puber op de laptop (een oudje van mij) en Lynn op mijn nieuwe chromebook. En daar begint de ellende al: wat een gedoe om alles geïnstalleerd te krijgen op dat ouwe lel van een laptop! Het ding is enorm traag en ik vloek heel wat af – yup, in het bijzijn van mijn kinderen, ook al zo’n fijne parenting skill van me – voor ik het spul draaiende heb. Maar na een half uur kan de puber dan eindelijk los.

Nu mijn zesjarige diva nog. Eerst een complete studie maken van de drie A-4tjes aan info die bij haar schoolspullen zaten en daarna werken de inlogcodes niet. Inmiddels ben ik al bijna een uur koortsachtig bezig met een mopperende puber (over de hoeveelheid huiswerk) en een stuiterende diva op de achtergrond. De enige repeterende gedachte in mijn hoofd is: waar is een fles drank? Haha, nee grapje. Maar wel hoe zonde dit van mijn tijd is. Ik had in de tussentijd een tweede kop koffie kunnen drinken, zo lekker languit in mijn favo hangstoel in het ochtendzonnetje. Of mijn dagelijkse workout kunnen doen. Of een stuk van een nieuwe blog kunnen schrijven. En hoe meer ik daarbij stilsta, hoe sacherijniger ik wordt!

En ik dan?

Ja, ik weet dat ik niet the center of the universe ben. Maar jemig, als je rekent vanaf mijn eerste zwangerschap, heb ik mezelf al een tiental jaar weggecijferd. Altijd op de laatste plaats. En nu we eindelijk zover zijn dat de kids een bepaalde leeftijd hebben bereikt, naar school gaan, redelijk zelfredzaam zijn en het daarmee eindelijk mijn beurt is om op te laden en aan mezelf te werken, hebben we dit. En dit gooit alles in de war. Mag ik dan even mopperen? Tijd hebben om te adapteren? Zwelgen in zelfmedelijden?

Afijn, eindelijk heb ik het spul aan de praat en kan de diva ook aan het werk. “Mam? Eh-ik-bedoel juuuuf? Hoe moet dit?” Klinkt het al na twintig seconden. Ik kijk eventjes mee. Hmmm. Da’s een verdomd goeie vraag… En ik durf dit bijna niet hardop te zeggen, maar ik snap de opdracht ook niet! Ik acht mijzelf niet behorend tot de domste laag van de bevolking, maar na tien minuten bestuderen, begrijp ik net als Lynn niet wat de bedoeling van de opdracht is. Hoe dom voel je je dan? Ik bedoel, groep drie hè?

Ik zoek een andere opdracht, die we beide wél snappen. Lynn is geen hoogvlieger, dat wisten we al. Maar hoezeer ze overal moeite mee heeft, daar kom ik nu achter. Ze heeft eigenlijk nonstop begeleiding en uitleg nodig en daarnaast is het zoeken naar andere manieren van toelichting om haar dingen duidelijk te maken. En dat kost me immens veel geduld en energie om te doen, zonder na een tijdje geïrriteerd te raken.

Gym

“Jongens, we gaan gymen!” roep ik om de spanning te breken die ontstaan is uit deze volslagen abnormale situatie. Mijn irritatielevel zit namelijk tot aan het plafond en mijn geduld is volledig van de aardbodem verdwenen. Ik ben er klaar mee. Ik wil mijn eigen dingen kunnen doen, zoals sporten. En ik wil van het zonnetje genieten, in plaats van opgesloten te zijn op de zolderkamer. En dus hijs ik mezelf in mijn sport outfit en sleep de kinderen naar buiten. Zoals altijd volgt Lynn met haar enthousiasme op standje maximum en de puber mokt en moppert erachteraan. Hij ziet het nut van bewegen überhaupt niet in. Maar nu ben ik wel even streng: “Hup! Niet mopperen maar meedoen!” (Ik zou wellicht best een goeie gymjuf zijn.) We zetten de ‘boombox’ van Nouri op de vijverrand, ik haal mijn workout-app tevoorschijn op mijn telefoon daar staan we. Of beter gezegd: springen we me zijn drieën. Jumping Jacks, lunges, step-ups, buikspieren en nog veel meer. Gewoon even bezig zijn én buiten. Twee vliegen in één klap. De workout is maar vijftien minuten, maar wel lekker pittig. De kinderen lachen, ja zelfs de puber, en de gespannen sfeer is gebroken. Dit hadden we even nodig. “Gaan we nu weer verder met school?” wil Lynn weten na afloop. Nee, dat gaan we lekker niet.

Coronajaar

Inmiddels zijn we drie weken verder en ik vind de rol van juf die ik zo pardoes opgedrongen krijg geen leuke. Daarnaast is de dynamiek tussen ouder en kind anders dan die tussen leerkracht en kind. Tegen juf zouden ze bijvoorbeeld nooit zo’n grote mond hebben als tegen mij. Bovendien, als ouder moet je al zoveel. Je draagt zorg voor een enorm groot deel van de ontwikkeling en opvoeding van je kind. Van met je mondje dicht eten tot morele normen en waarden. En van je eigen rommel opruimen tot hoe stevig op je benen en in het leven staan. Maar dit specifieke stukje opvoeden, is toch echt weggelegd voor school en niet voor mij. Ik merk het aan mijn eigen tegenzin die opborrelt, ondanks dat ik ze dit met liefde zou willen geven. Ik merk het aan hun rebellie, als mama het niet precies zo doet als juf. En ik merk het aan de algemene sfeer in huis. Het voelt geforceerd, gespannen, niet natuurlijk. Logisch, want niets aan deze situatie is natuurlijk. En juist dáárom vind ik het belangrijk dat ik er voor mijn kinderen bén. Als moeder, niet als leerkracht. Wanneer mijn kinderen straks op deze Corona crisis terugkijken, heb ik liever dat ze zeggen: “Wat was het een rot tijd, maar wat voelde het fijn thuis.” Dan dat ze het gevoel hebben dat hun academische prestaties belangrijker zijn. En dus laat ik het hele lesprogramma los. Ja, óók de gymjuf. Ik kan nou eenmaal niet bieden wat school had kunnen geven, hoe graag ik het ook zou willen. De wereld staat op dit moment op zijn kop en liefde, geborgenheid en een veilig gevoel staan bij mij voorop. De rest, en daarmee dus ook school, is ondergeschikt. Dan maar een ‘Coronajaar’.