Ben ik echt zo’n ontaarde moeder? Man, ik ben bijna extátisch wanneer ik eindelijk het rijk voor mij alleen heb!

Hier in het noorden is de vakantie voorbij. De kinderen zijn naar school en met mijn ogen dicht zit ik thuis op mijn favoriete plekje – in de hangstoel – te genieten van een kop koffie. De warmte van het ochtendzonnetje gloeit gemoedelijk op mijn gezicht en behalve de vogeltjes buiten hoor ik niets. Complete stilte. Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Eindelijk geen geschreeuw, geruzie, gejengel, gejank, geen mama kijk, mama kom, mama help, mama Lynn steekt haar tong tegen me uit of mama Nouri plaagt mij! Ik kan ik genieten van de ochtend zonder de klanken van het eeuwige bekvechten om niets, werken aan mijn blog zonder tig keer van mijn scherm te moeten opkijken om een waarschuwing te brullen en weet je wat ik ook kan? Naar het toilet voor een ‘nummer twee’ zonder dat ik gestoord wordt! Zonder dat een kleuter de deur plotsklaps opentrekt: “Oh dáár ben je!” Of een puber die precies dán moet weten waar zijn voetbalschoenen liggen. Ook ben ik vandaag nog niet één keer gestruikeld over los slingerend speelgoed, liggen de kussens gewoon op de bank waar ze horen en wordt er niet gekibbeld over wiens beurt het was om de onze huisdieren van brokjes te voorzien. Nee, hier rust een serene rust en stilte! Halleluja!

Moedertje-moeder

Gistermiddag stond ik op het schoolplein om Lynn uit school te halen, en ving ik een gedeelte op van een gesprek tussen twee andere moeders. De ene moeder vindt het maar niets dat ze haar zoontje zo lang moet missen nu de vakantie voorbij is. “ Het was zó stil in huis vandaag!” De andere moeder knikt bevestigend en beaamd het gevoel met: “Ja soms hou ik die van mij gewoon nog een dagje thuis hoor, vind ik zó gezellig!” Acuut boort schuldgevoel zich een weg mijn lijf in. Ben ik écht zo’n ontaarde moeder? Man, ik ben bijna extátisch wanneer ik eindelijk het rijk voor mij alleen heb! Wanneer die ongecontroleerde stuiterbal van vijf eindelijk eens een poosje ergens anders van de muren af kan ketsen. Of wanneer de grofgebekte puber van twaalf ook eens ergens anders zijn dwarse kop in de nek kan gooien.

En ik ben nou eenmaal niet zo’n moedertje-moeder die de gehele dag graag speelt, zorgt en troetelt. Ook geen crea-moeder die het leuk vind om hele middagen vormpjes uit papier te knippen of kunstwerken van hagelslag te maken op vers gebakken cakejes. Alleen het cakebakken op zich zou hier al op een compleet fiasco uitlopen: een ontplofte keuken met deeg dat eindigt op plaatsen waar ik het pas dagen later weer terug vind! (Oh dáár ging die klodder heen!) Niet dat er iets mis mee is hoor, zulke moeders. In tegendeel zelfs! Ik heb grenzeloos respect voor ze, want ik doe het ze niet na. Maar het zit gewoon niet in mij. Ik hou van mijn kinderen, daar is geen twijfel over mogelijk! Ik vind het heel gezellig om geestige conversaties met Nouri te hebben over de meest uiteenlopende zaken. Of samen met Lynn te tutten voor de spiegel en saampjes te giechelen als de mascara op onze wenkbrauwen zit. Dát zijn voor mij gouden momentjes. Momentjes die ik koester. Waar ik intens van kan genieten.

Vampiers

Maar mijn kinderen voor de gezelligheid een dagje thuishouden? Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt! Die twee van mij net vampiers! Die zich in dit geval niet tegoed doen aan bloed, maar zich volzuigen met energie. MIJN energie uiteraard, niet die van hun. Mijn geestkracht is aan het einde van de vakantie dan ook tot ver onder het nulpunt gedaald. Hoe hebben die andere moeders dat dan? Zijn die niet gesloopt na een vakantie? Kennelijk niet als ik moet afgaan op die twee moeders van het schoolplein. Hoe doen ze dat? En is daar een cursus voor?

Soms voel ik me een slechte moeder…

Echter, dat kopje koffie waar ik nu in alle rust van geniet, doet dat gevoel vrijwel direct weer wegspoelen. Ik kom tot de conclusie dat ik absoluut geen slechte moeder ben. Ik heb gewoon af en toe tijd voor mezelf nodig. En daar is niets mis mee!

Klik hier om de blog op Famme.nl te lezen