“Haal  die  baby  er  verdomme uit ! ! !”

Laura heeft op haar persoonlijke blog altijdmama.nl iedere week een gastblog: “De bevalling van…”. Ik besloot om ook mee te doen, maar omdat mijn verhaal niet zomaar even in een paar woorden verteld kan worden, hebben we besloten om er een trilogie van te maken. Iedere week een deel, vandaag deel 2: De bevalling. In het vorige deel schreef ik over ons hoe ons pasgeboren meisje in de couveuse lag te vechten voor haar leven. Hoe we daar kwamen, heeft alles te maken met de pittige bevalling. Lees je weer mee?

Wee?

Ik voel iets… Ben er nog niet zeker van of het wel een wee is, want de afgelopen weken heb ik minstens vijf keer per dag gedacht dat ik een wee voelde, maar dat bleek steeds loos alarm. Gefrustreerd wordt ik er van! Al ruim twee weken over de uitgerekende datum, hoe lang kan het in godsnaam nog duren?

Maandagmorgen om acht uur… De weeën beginnen en deze keer weet ik onmiddellijk: dit is het echte werk! Ze komen ongeveer om de tien minuten en rond het middaguur komen ze al om de vijf minuten! Ik ben helemaal hotel-de-botel en moet me inhouden om niet meteen iedereen te gaan bellen. Alleen de huisarts, die bel ik natuurlijk wel. (Verloskundige praktijken waren er toen niet veel en in de dorpen werd een bevalling gewoon door de huisarts gedaan.)
Jammer genoeg is hij niet onder de indruk en ik hoef daarom pas terug te bellen als de weeën om de 3 minuten komen. Dat moment komt gelukkig sneller dan ik verwachtte en om drie uur ’s middags is de dokter er weer. Ik heb echter nauwelijks ontsluiting, dus zit er niets anders op dan mijn enthousiasme te temperen en gewoon te wachten…

Rond etenstijd komt de dokter nog een keer, maar er is amper verbetering. De weeën worden al behoorlijk heftig en ik dacht toch echt dat het bijna zover was. Maar helaas, ik moet nog wat langer doorbijten. Om tien uur ’s avonds komt de huisarts nogmaals kijken, maar wederom heb ik nauwelijks ontsluiting. Ik begin wanhopig te worden, hier had ik niet op gerekend. De weeën zijn ondertussen zo intens en onophoudelijk, dat ik ze al niet meer weg kan puffen. Ik heb het moeilijk. We besluiten daarom – ook op advies van de huisarts – om de thuisbevalling te laten voor wat het is en we vertrekken naar het ziekenhuis.

Klem

Dat is maar goed ook: tegen de tijd dat we daar aankomen ben ik aan het hyperventileren en krijg het daarbij zó benauwd dat ik volledig in paniek raak! In de verloskamer wordt het niet beter: de ontsluiting wil maar niet vorderen en ik krijg steeds minder adem. In de hoop dat de ontsluiting toch op gang zal komen, worden mijn vliezen gebroken. Maar dat verergert de situatie alleen maar, want nu krijg ik ook nog eens enorme persdrang! De baby zit klem tussen mijn persweeën en een te kleine opening.

We zijn luttele uren verder en de weeën worden heviger en heviger. Maar er wordt niets gedaan om de situatie te bespoedigen. De ontsluiting is er nog steeds niet, maar ik trek dit niet lang meer. Bij vlagen begin ik mijn bewustzijn te verliezen. Nee ik wil niet nog een keer op mijn andere zij , ik wil een keizersnee! Of iets anders! Doe iets verdomme! Maakt me niet uit wat, maar haal die baby eruuuuiiiiitttt!!!!

De verpleegkundige ziet dat ik het moeilijk heb. Ze gaat steeds weer in overleg met de verloskundige, maar die vind dat het allemaal zo wel kan. Hoort erbij. De verpleegster blijft – mede op mijn verzoek – aandringen en eindelijk worden er stappen ondernomen. Sensoren worden op het hoofdje van de baby bevestigd en zo kunnen we via een monitor de hartslag volgen. Bij iedere hartslag klinkt een kort piepje. Dat klinkt fijn! Tot er een perswee komt, dan ineens klinkt er niets… “Niet persen!” roept de verloskundige, maar ik kan er niets aan doen! Die spieren trekken samen, daar heb ik geen controle over. De persweeën volgen elkaar in rap tempo op. Door de heftige combinatie van pijn en uitputting van het opvangen van de heftige weeën, verlies ik de controle over mijn lijf. Ik wordt misselijk en vind nog maar net op tijd een kotsbakje.

Geen hartslag

Vanachter mijn (inmiddels volle) kotsbakje zie ik fronsende gezichten van het personeel. De baby zit knel. Ik maak me zorgen. Zij blijkbaar ook. Opnieuw een perswee, ik trek dit niet meer. Op de monitor verdwijnt de hartslag. “Niet persen!” Roept de verloskundige weer. “Ik doe ook niks! Dat gaat vanzelf” gil ik terug. Wéér een perswee, direct gevolgd door een derde en een vierde. Zwarte vlekken beginnen mijn gezichtsveld te domineren. Ik probeer er doorheen te kijken, naar de monitor. Deze geeft nu helemaal geen hartslag meer aan en ook klinken er geen piepjes meer. Dit kan niet goed zijn. Het verplegend personeel is doodstil. Met bezorgde gezichten turen ze afwachtend naar de monitor. Seconden tikken voorbij. Niets. Het lijken wel minuten. Nog nooit zo’n oorverdovende stilte meegemaakt! En dan: “Piep!” Ik slaak een kreet van opluchting. Dit is mij iets té spannend! Nu wordt alles zwart voor mijn ogen en ik raak buiten bewustzijn.

Klusje klaren

Vaag merk ik dat mijn bed verreden wordt. PIJN! Een venijnige steek in mijn onderrug. Ineens verdwijnt het zwart dat mijn complete wereld omringde. Ik kan weer helder denken en kijk om me heen. Een kleine, gezette man in een leren jas staat naast me en checkt mijn pols. Ik heb werkelijk geen clou wie de man is en waar hij ineens vandaan komt. Schaapachtig kijk ik hem aan. Hij ziet mijn verwarring en zegt: “Ik ben de anesthesist, ze hebben me uit bed gebeld om jou een ruggenprik te geven. En zo te zien werkt die!” Mijn pijn is weg en ik ben de man zó dankbaar, dat ik spontaan tegen hem verzucht: “Wil je met me trouwen?” Iedereen kijkt verbouwereerd, behalve mijn man. Die moet lachen, geeft me een kus en fluistert: “That’s my girl! Fijn dat je er weer bent!”

Eenmaal terug in de verloskamer heb ik praatjes voor tien. Nu die allesoverheersende persweeën zijn gestopt, kan ik energie verzamelen voor het ‘echte werk’. De verloskundige controleert mijn ontsluiting. Wat denk je? Die is volledig en ik mag eindelijk gaan persen. Ik heb het écht he-le-maal gehad met deze kut bevalling (no fun intended) en wil het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Strijdvaardig begin ik als een bezetene te persen, maar mijn verzwakte lijf kan kennelijk nog niet veel hebben. Al snel ben ik weer uitgeput en zie ik opnieuw zwarte vlekken. Ik kan niet meer en ben bereid om de baby maar te laten voor wat het is. Dan maar niet…

Eindelijk

“Zet door! Je bent er bijna!” roept het personeel me bemoedigend toe. Het lijkt bijna een sportwedstrijd! Dan pakt een van de verpleegsters mijn hand en laat mij met mijn vingers de bovenkant van het hoofdje van de baby voelen die kennelijk al half uit mijn … eh …. nou ja, uit mijn vagina steekt. (Sorry, detail waar je vast niet op zit te wachten!) “Voel maar, de baby is er bijna! Je kunt het!” Het voelt echt héél bizar en ik weet niet of dat ooit voor herhaling vatbaar is, maar het geeft mij op dat moment nét dat laatste beetje kracht dat ik nodig heb. Ik pers zo hard ik kan en kort daarna klinkt het mooiste geluid van de wereld: het huilen van een baby.

Rond vier uur ’s nachts is ze er dan eindelijk, onze dochter Noëlle. Ze wordt direct op mijn borst gelegd en ik kan mijn ogen niet van haar afhouden, zo mooi, zo perfect, zo gaaf. Alles erop en eraan! Heb ik dat gemaakt? Mijn echtgenoot staat naast me en lacht en huilt tegelijk.

Terwijl onze dochter gewassen, gewogen en APGAR-gekeurd wordt, word ik opgelapt en gedoucht. Daarna krijgen we beschuit met – uiteraard – roze muisjes en een beetje tijd met ons drietjes. Hoewel we kapot zijn van vermoeidheid en spanning, zijn we dolgelukkig! Wat een wolk van een baby!

Dat onze roze wolk spoedig zou veranderen in een gitzwarte lucht, dat wisten we op dat moment nog niet. Weten hoe het verder gaat? Volgende week het laatste en meest heftige deel rond de geboorte van onze spruit.

Om de blog op altijdmama.nl te lezen, klik hier